Το ελληνικό μπάσκετ έγραψε μια ακόμα χρυσή σελίδα στην ιστορία του, με τα παιδιά του Ηλία Παπαθεοδώρου να σηκώνουν τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης στο Βόλο μετά από ένα σπουδαίο ματς απέναντι στους Τούρκους.

Ποια μπορεί να είναι η σημαντικότερη κληρονομιά για το ελληνικό μπάσκετ από αυτή την επιτυχία της συγκεκριμένης γενιάς; Παρακολουθώντας τους στη συγκεκριμένη διοργάνωση (και με την ανάμνηση του ..παραλίγο για πολλά από τα παιδιά που συμμετείχαν στα διάφορα τουρνουά τελευταία χρόνια, βαθιά σφηνωμένη στη σκέψη τους) και μετά και το performance τους στο τελικό μπορώ να πω με σιγουριά πως δεν είναι το χρυσό μετάλλιο και η επιστροφή στη κορυφή μετά από 7 χρόνια.  Άλλωστε σε αυτές τις ηλικίες η παραγωγική διαδικασία και η ανάπτυξη είναι σημαντικότερη του αποτελέσματος σε επίπεδο τουρνουά. Μήπως η προοπτική της διεθνούς καριέρας που ανοίγεται σε κάποιους από τους νεαρούς αθλητές μας; Σημαντικό αλλά κοντόφθαλμο. Το πιο βαρυσήμαντο κληροδότημα για το ελληνικό μπάσκετ γεννήθηκε κατά τη διάρκεια του τουρνουά και πήρε πιστοποίηση γνησιότητας το βράδυ του τελικού. Αναφέρομαι  στην ικανότητα αυτών των παιδιών να αποδίδουν κάτω από πίεση. Αξία; Ανεκτίμητη..

Τα intangibles που έβγαλε η ομάδα μας στη συγκεκριμένη διοργάνωση και η ικανότητα της να λειτουργεί κάτω από καθεστώς πίεσης, μετατρέποντας το στρες σε δημιουργικό άγχος το οποίο σε σπρώχνει σταδιακά  στο προσωπικό σου μάξιμουμ είναι ο κλειδάριθμος που μπορεί  να ξεκλειδώσει πράγματα μέσα τους τα οποία ίσως να έμεναν βαθιά θαμμένα για πάντα. Και πάνω από όλα, αυτή τους η ικανότητα να «παραδίδουν» όταν το ματς πηγαίνει σε υψηλούς σφυγμούς διαιωνίζει το βασικό χαρακτηριστικό του Winning Mentality της σχολής μας. Αθλητές-θρύλοι της Ευρωλίγκας όπως ο Διαμαντίδης, ο Παπαλουκάς και ο Σπανούλης η οποίοι  σημάδεψαν τα τελευταία χρόνια το ευρωπαϊκό μπάσκετ οικειοποιώντας τον όρο «νίκη», γονάτισαν εξίσου ή και πιο ταλαντούχους αντιπάλους (ηγούμενοι σε ομαδικό επίπεδο) με αυτή τους τη μαγική ικανότητα να λειτουργούν στην εντέλεια όταν η πίεση χτύπαγε κόκκινο.

Αυτή τη σιγουριά διέγνωσα και σε αυτά τα παιδιά. Σιγουριά η οποία πότισε φόβο στα μάτια του αντιπάλου και παράλληλα ένα πέπλο αυτοπεποίθησης στα δικά μας παιδιά την ώρα της κρίσης γαρνιρισμένο με πίστη για το θετικό αποτέλεσμα. Πίστη. Το βασικότερο εφόδιο της Εθνικής μας ομάδων των ανδρών στις μεγαλύτερες ιστορικά επιτυχίες της..

Αυτά τα παιδιά μαθαίνουν σωστά το μπάσκετ, όπως το διδάσκει η σχολή μας και προσπαθούν να απορροφήσουν τα βασικά της χαρακτηριστικά στο παιχνίδι τους, άλλος λιγότερο άλλος περισσότερο. Ο ηγέτης αυτής της φουρνιάς, Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, συγκεντρώνει όλα τα μικρά μυστικά της ελληνικής σχολής. Και ναι, εφόσον αναπτυχθεί σωστά, μπορεί να αποτελέσει τον πιο αντιπροσωπευτικό αρχηγό της εθνικής μας ομάδας για την επόμενη ημέρα. Στην εποχή της ταχύτητας και της ρομποτοποίησης των αθλητών ως 18χρονος φόργουορντ μοιάζει με τον Γκάρι Γκασπάροβ στη μάχη του απέναντι στους υπολογιστές. Νίκη ή ήττα, η μάχη συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.  Το σημαντικότερο κατ’εμέ είναι να στέλνουμε κάθε φορά εκεί, σε κάθε τουρνουά, το δικό μας μπάσκετ μέσα από παιδιά όπως ο Χαραλαμπόπουλος, γεγονός που συντηρεί τη παράδοση και δίνει «συνέχεια» στη ταυτότητα της σχολής μας. Αξία; Aνεκτίμητη..