Τον Μάιο του 1995 βγήκε στους κινηματογράφους η ταινία «La Haine» του Ματιέ Κασσοβίτς, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα με τίτλο «Το μίσος». Η ταινία ασχολείται με τη ζωή τριών νεαρών φίλων, παιδιών μεταναστών, που ζουν σε μια φτωχή, υποβαθμισμένη συνοικία του Παρισιού και μεγαλώνουν σε μια κοινωνία γεμάτη μίσος, βία και ρατσισμό. Σε ένα από τα πιο γνωστά πλάνα βλέπουμε σε έναν εξωτερικό τοίχο μια μεγάλη διαφήμιση που δείχνει τη Γη και στο κάτω μέρος έχει το σλόγκαν «Le monde est à vous» («Ο κόσμος είναι δικός σας»). Ένα διαφημιστικό μότο που υποτίθεται θέλει να περάσει το αισιόδοξο μήνυμα πως όλοι μπορούν να πετύχουν στη ζωή. Ένα μήνυμα που φυσικά έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την πραγματικότητα που προβάλλει η ταινία, στην οποία οι προοπτικές των νέων από τα στιγματισμένα περίχωρα είναι στην ουσία περιορισμένες εξ αρχής.
Την εποχή που η ταινία έκανε παγκόσμιο ντόρο για τη σκληρή πραγματικότητα που αποτύπωνε ο Γουίλι Σεμέδο μεγάλωνε κι αυτός σε μια από αυτές τις περιθωριοποιημένες γειτονιές της γαλλικής πρωτεύουσας. Σε μια συνέντευξη του επιβεβαίωσε την εικόνα που προωθεί η ταινία: “Είμαι παιδί Αφρικανών μεταναστών και η αλήθεια είναι πως δεν περάσαμε καθόλου εύκολα, ειδικά την εποχή μου ήμουν μικρός. Όμως η οικογένεια μου προσπαθούσε να με προστατεύσει για να μην καταλαβαίνω τις δυσκολίες”. Όπως έχουμε δει πολλές φορές να συμβαίνει, το ποδόσφαιρο αποτέλεσε μια μικρή διέξοδο.
Σαν τα περισσότερα παιδιά της περιοχής ο Γουίλι ονειρευόταν πως κάποτε θα κάνει καριέρα και θα καταφέρει να ξεφύγει από τη φτώχεια. Σαν τα περισσότερα παιδιά της περιοχής ο Γουίλι κατάλαβε κάποια στιγμή πως αυτός ο δρόμος διαφυγής δεν είναι τόσο ομαλός όσο πιθανόν φαντάζεσαι όταν είσαι πιτσιρίκι. Αν και εντάχθηκε σε μια τοπική ακαδημία σε ηλικία 8 ετών, δεν κατάφερε ποτέ να ξεχωρίσει τόσο που να προσελκύσει τα βλέμματα κάποιας «σοβαρής» ομάδας. Η πορεία του στο ποδόσφαιρο ξεκίνησε από το ερασιτεχνικό επίπεδο και παρέμεινε κολλημένη εκεί μέχρι και την ενηλικίωση του. Χωρίς μισθό, χωρίς καμία ασφάλεια. Όταν στα 20 σου δεν έχεις καταφέρει να βρεις έστω ένα συμβόλαιο της πλάκας σε κάποια ημι-επαγγελματική κατηγορία αντιλαμβάνεσαι ότι μάλλον πρέπει να αλλάξεις ρότα και να αντιμετωπίσεις τη σκληρή πραγματικότητα χωρίς άλλες υπεκφυγές.
Λίγο πριν φτάσει σε αυτό το σημείο όμως, μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο και η ζωή του άλλαξε.
Το τηλεφώνημα δεν ήταν φυσικά από αυτά τα ουτοπικά που ονειρεύεσαι όταν είσαι παιδί, που σου λένε πως μια γνωστή ομάδα σε είδε κάπου να παίζεις και θέλει να σε υπογράψει. Ήταν ένας φίλος του που βρισκόταν στην ίδια πάνω-κάτω φάση με αυτόν αλλά χάρη σε έναν μάνατζερ είχε προταθεί για να δοκιμαστεί σε μια κυπριακή ομάδα, την Αλκή από την Ορόκλινη, μια κοινότητα της επαρχίας της Λάρνακας. Ο φίλος του άκουσε πως οι Κύπριοι έψαχναν απεγνωσμένα για ανερχόμενους ποδοσφαιριστές και πρότεινε στον μάνατζερ να προστεθεί στη λίστα των υπό δοκιμή παικτών και ο Γουίλι, καθώς υπήρχε ζήτηση και για έναν εξτρέμ.
Στα 20 του και έχοντας προϋπηρεσία μόνο στα συνοικιακά πρωταθλήματα του Παρισιού ο, απελπισμένος από τις υπόλοιπες επιλογές, Σεμέδο μπήκε στο αεροπλάνο με τη λογική του “πάω κι ό,τι γίνει”, για να πάει να δοκιμαστεί σε μια ομάδα που άκουγε πρώτη φορά. Μια ομάδα που δεν ήξερε καν σε ποια κατηγορία παίζει! “Δεν ήξερα τίποτα για την Κύπρο, ούτε για την ομάδα που θα με δοκίμαζε. Ο φίλος μου είπε πως έπαιζε στην 2η κατηγορία. Στην πραγματικότητα ήταν στην 4η αλλά αυτό το έμαθα αργότερα!”
Ο προπονητής της ομάδας τότε, Λούης Στεφανή, περιέγραψε την πρώτη επαφή με τον Σεμέδο κάπως έτσι: “To 2014 ήμασταν με την Αλκή στην 4η κατηγορία και χρειαζόμασταν μεταγραφές. Αντί για δύο παίχτες μας έφεραν τέσσερις, Αφρικανοί όλοι. Προσγειώθηκε το αεροπλάνο η ώρα 16:00 και 18:30 είχαμε προπόνηση. Είδαμε τον μικρούλη Γουίλι να έρχεται και πραγματικά αν τον έβλεπες θα τον λυπόσουν και για το κορμί αλλά και για το ντύσιμο του. Μπήκε στην προπόνηση και αντί τα μάτια μας να είναι στραμμένα στα παιδιά που θα υπογράφαμε κέρδισε τις εντυπώσεις ο Γουίλι. Ξέραμε ότι δεν θα είχαμε λεφτά για να πάρουμε περισσότερους από δύο αλλά μέχρι το τέλος της προπόνησης είπαμε ότι θα πείσουμε να υπογράψουμε και τον Γουίλι.”
Κάπως έτσι, κυριολεκτικά από σπόντα, ο Γουίλι Σεμέδο άφησε για πρώτη φορά τη Γαλλία για να παίξει μπάλα στις μικρές κατηγορίες της Κύπρου. “Όταν τελικά έμαθα ότι η ομάδα είναι στην 4η κατηγορία απογοητεύθηκα. Δεν μπορούσα όμως να κάνω κάτι. Έφυγα από την Γαλλία χωρίς να ενημερώσω κανέναν. Δεν θα με δέχονταν πίσω στην ομάδα. Είπα ΟΚ θα δοκιμάσω για ένα χρόνο στην Αλκή και ό,τι γίνει”. To πρώτο διάστημα στο νέο περιβάλλον δεν διέφερε και πολύ από τη δύσκολη ζωή στα περίχωρα του Παρισιού. Το συμβόλαιο ήταν 400 ευρώ το μήνα, το σπίτι που έμενε ήταν ένα μικρό διαμέρισμα που μοιραζόταν με άλλους τρεις συμπαίκτες του ενώ σαν εξτρά παροχή ο σύλλογος του έδινε και τζάμπα φαγητό. Όχι όμως αυτό που φαντάζεστε. Όπως αποκάλυψε ο προπονητής του: “Είχαμε μια συνεργασία με μια ψησταριά και αργά το βράδυ ότι έμενε το έφερναν στο γήπεδο για τον Γουίλι και τους υπόλοιπους”.
Παρά τις δυσκολίες, μέσα στο γήπεδο ο Σεμέδο ξεχώριζε από τους υπόλοιπους. Με τον νεαρό εξτρέμ να κάνει μερικές πολύ καλές εμφανίσεις η Αλκή έκανε μια εξαιρετική σεζόν, κατέκτησε το πρωτάθλημα της Δ΄ κατηγορίας και κέρδισε την άνοδο. Ακολούθησαν δυο εξίσου πετυχημένα χρόνια που συνοδεύτηκαν με δυο νέες ανόδους. Μέσα σε μια τριετία ο σύλλογος βρέθηκε από την 4η κατηγορία στην 1η, εκεί που δεν είχε παίξει ποτέ στην ιστορία του.
Ο Σεμέδο είχε κομβικό ρόλο σε αυτή την πορεία με τις επελάσεις του, τα γκολ και τις ασίστ του και από τη σεζόν που η ομάδα βρισκόταν στη Β’ εθνική, το όνομα του άρχισε να ακούγεται στο κυπριακό ποδόσφαιρο. Στην πρώτη της σεζόν στα μεγάλα σαλόνια η «Αθάνατη», όπως είναι το παρατσούκλι της, τερμάτισε 11η και απέφυγε τον υποβιβασμό. Δεν μπορούσε όμως να αποφύγει τον χωρισμό με τον Σεμέδο. Αρκετές ομάδες ενδιαφέρθηκαν από την αρχή της σεζόν αλλά κερδισμένη βγήκε τελικά στις αρχές του 2018 η Σαρλερουά, που την ίδια χρονιά είχε στο δυναμικό της και τον Βίκτορ Οσιμέν.
Η αλλαγή περιβάλλοντος αποδείχτηκε δύσκολη για τον νεαρό Γάλλο που τραυματίστηκε στην πρώτη του εβδομάδα. Το βελγικό ποδόσφαιρο ήταν πιο απαιτητικό και οι τραυματισμοί διαδέχονταν ο ένας τον άλλον. Τελικά το πέρασμα από το Σαρλερουά κράτησε λίγο. Οι Βέλγοι τον έδωσαν αρχικά δανεικό στη 2η κατηγορία και μετά τον άφησαν ελεύθερο για να δοκιμάσει την τύχη του στη Ρουμανία. Καμία από τις δυο προσπάθειες δεν καρποφόρησε. Για καλή του τύχη, το 2019 ενδιαφέρθηκε η Γκρενόμπλ που έπαιζε στη 2η κατηγορία της Γαλλίας και εκεί η καριέρα του έκανε μια σωτήρια επανεκκίνηση. Μετά την επιτυχημένη διετία στην πατρίδα του, η Κύπρος τον κάλεσε ξανά. “Είχα δύο καλές χρονιές στην Γαλλία” λέει ο ίδιος. “Την δεύτερη χάσαμε την άνοδο στη Λιγκ 1 στις λεπτομέρειες. Έτσι δεν ήθελα να μείνω στην Γκρενόμπλ. Είχα προτάσεις από πολλές ομάδες, όμως πίστευα ότι ήταν ευκαιρία να επιστρέψω στην Κύπρο, που μου είχε δώσει πάρα πολλά.” Στο σίκουελ της παρουσίας του στο νησί φόρεσε τη φανέλα της Πάφου με την οποία σε 49 συμμετοχές είχε 20 γκολ+ασίστ.
Το καλοκαίρι του 2023, και μετά από ένα πολύ μικρό πέρασμα κι από τη Σ. Αραβία, γύρισε για τρίτη φορά στην Κύπρο, αυτή τη φορά για λογαριασμό της Ομόνοιας. Ήταν πια 29 ετών και είχε καταλάβει ότι το μέρος που του ταιριάζει περισσότερο είναι εκεί. “Ξεκίνησα στην Κύπρο και ήθελα να τελειώσω στην Κύπρο. Έτσι είμαι εγώ. Η Κύπρος μου έδωσε ελπίδα και θέλω να τελειώσω εδώ” δήλωσε σε μια συνέντευξη του πέρσι. Σε αυτά τα δυο χρόνια που φοράει τα πράσινα έχει καταγράψει 100 εμφανίσεις, στις οποίες έχει 56 γκολ+ασίστ και μερικά βραβεία MVP! Στη φετινή σεζόν μετράει ήδη 9 γκολ και 4 ασίστ σε 15 συμμετοχές σε όλες τις διοργανώσεις ενώ είναι για την ώρα πρώτος σκόρερ στο πρωτάθλημα της Κύπρου.
Η μεγαλύτερη επιτυχία της καριέρας του όμως δεν έλαβε χώρα σε κυπριακό έδαφος. Το 2020 οι υπεύθυνοι της ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας του Πράσινου Ακρωτηρίου τον είχαν προσεγγίσει και του είχαν προτείνει να παίξει στην εθνική ομάδα της χώρας από την οποία προέρχονται οι γονείς του. Ο Σεμέδο δέχτηκε με χαρά και αμέσως έγινε ένα από τα βασικά στελέχη της εθνικής. Μιας ομάδας, που όπως είδαμε πρόσφατα, έχει κάνει τεράστια βήματα προόδου τα τελευταία χρόνια, χάρη κυρίως σε ποδοσφαιριστές της διασποράς όπως ο Σεμέδο.
Ο εξτρέμ της Ομόνοιας δεν είχε καταφέρει να βρει δίχτυα στις πρώτες 31 συμμετοχές του με την εθνική αλλά τα γκολ ήρθαν την πιο κατάλληλη στιγμή. Μέσα σε πέντε μέρες στα δυο τελευταία ματς των προκριματικών που σφράγισαν την πρόκριση για πρώτη φορά σε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο! Στις αρχές αυτού του μήνα ο Σεμέδο ήταν αυτός που έκανε το 3-3 μέσα στην έδρα της Λιβύης λίγα λεπτά πριν το φινάλε ενώ μερικές μέρες αργότερα, στο μεγαλύτερο παιχνίδι στην ιστορία της χώρας του απέναντι στο Εσουατίνι, ήταν αυτός που έκανε το 2-0 στο 54′ και ουσιαστικά καθάρισε το ματς (στις καθυστερήσεις το Πράσινο Ακρωτήριο πέτυχε και 3ο γκολ) και το εισιτήριο για τις ΗΠΑ.
Ο μεσοεπιθετικός της Ομόνοιας που έκανε κάποτε, κάπως τυχαία, τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα στην Κύπρο, εξελίχθηκε και αναδείχθηκε εκεί και συνεχίζει μέχρι και σήμερα να πρωταγωνιστεί στο πρωτάθλημα του νησιού θα δώσει σε λίγους μήνες το παρών σε ένα Μουντιάλ, με μια ομάδα που γράφει ιστορία και μόνο με την παρουσία της σε ένα τέτοιο τουρνουά. Μια ακόμα από αυτές τις ιστορίες που δεν συναντάς και τόσο συχνά στη ζωή σου.
Σε μια σκηνή προς το τέλος της ταινίας «La Haine» ο σκηνοθέτης μας δείχνει ξανά τη διαφημιστική πινακίδα που διατυμπάνιζε ακόμα και στα παιδιά μεταναστών από τα προάστια ότι «ο κόσμος είναι δικός σας». Αυτή τη φορά όμως κάποιος έχει αλλάξει ένα γράμμα και η φράση γίνεται «Ο κόσμος είναι δικός μας».