Το Σάββατο που μας πέρασε, στα social media των οπαδών της Νάπολι ένα θέμα ξεχώριζε και αυτό, παραδόξως, δεν ήταν το επερχόμενο παιχνίδι με την Μπενεβέντο. Εκείνη τη μέρα συμπληρώθηκαν 33 χρόνια ακριβώς από την πρώτη επίσημη εμφάνιση του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα με τη φανέλα της ομάδας και η πληροφορία δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη από τους οπαδούς μιας ομάδας που χωρίζει την ιστορία της σε προ-Μαραντόνα και μετά-Μαραντόνα εποχή.

Ο Αργεντινός είχε φτάσει στη Νάπολη δυο μήνες πριν, μετά από ένα μεταγραφικό σήριαλ που είχε όλα τα χαρακτηριστικά που χρειάζεται το ξεκίνημα ενός τέτοιου παραμυθιού: δράμα, αγωνία, χαρούμενη κατάληξη και μπόλικη υπερβολή. Η υπερβολή δεν εντοπιζόταν μόνο στο ότι 70.000 φίλαθλοι γέμισαν το Σαν Πάολο, πληρώνοντας μάλιστα συμβολικό εισιτήριο, για να τον δούνε απλά να κάνει βόλτα στο χόρτο. Τις μέρες που όλη η πόλη αγωνιούσε για την ολοκλήρωση της συμφωνίας υπήρξαν περιπτώσεις που κάτοικοι της πόλης ξεκίνησαν απεργία πείνας, προσπαθώντας να πιέσουν τη διοίκηση να βρει τρόπο να κλείσει τη μεταγραφή, την ίδια ώρα που κάποιος άλλος δενόταν στα κιγκλιδώματα του Σαν Πάολο, ελπίζοντας πως έτσι θα αυξήσει την πίεση προς όλες τις πλευρές.

Ο Ντιέγκο τελικά φόρεσε κανονικά τη φανέλα της ομάδας και στις 16 Σεπτέμβρη του 1984 έπαιζε το πρώτο του παιχνίδι στο Καμπιονάτο. Όπως σε όλα τα παραμύθια όμως, η αρχή δεν ήταν και τόσο ειδυλλιακή. Η ήττα με 3-1 στην πρεμιέρα από τη Βερόνα ήταν μια πρώτη ένδειξη του τι θα ακολουθούσε. Με το 10αρι της να δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και τους υπόλοιπους να αδυνατούν να βοηθήσουν η Νάπολι έκανε ουσιαστικά πορεία υποβιβασμού στον πρώτο γύρο. Από τα 13 πρώτα παιχνίδια της κέρδισε μόνο τα δυο, την ίδια ώρα που ο Μαραντόνα μετρούσε όλα κι όλα 3 γκολ, εκ των οποίων το πρώτο με πέναλτι.

Ευτυχώς για όλους στην πόλη, με την έλευση του νέου χρόνου άρχισαν να έρχονται τα πρώτα καλά αποτελέσματα. Δυο συνεχόμενες νίκες στις αρχές Γενάρη, με Ουντινέζε και Φιορεντίνα, έδωσαν στην ομάδα την ψυχολογία που της έλειπε και μέσα σε 1,5 μήνα οι Ναπολιτάνοι μάζεψαν όσους βαθμούς είχαν συγκεντρώσει όλους τους προηγούμενους. Ακόμα και τότε όμως, ο “Πίμπε Ντ’ Όρο” δυσκολευόταν να βρει τα πατήματα του και διατηρούσε την επαφή του με τα δίχτυα χάρη κυρίως στα πέναλτι. Όλα αυτά μέχρι την 24η του Φλεβάρη του 1985.

Η Νάπολι φιλοξενούσε στο Σαν Πάολο τη Λάτσιο, που βρισκόταν σε μια σχετικά παρόμοια δύσκολη φάση (η οποία τελικά την οδήγησε και στον υποβιβασμό στο τέλος της σεζόν). Οι οπαδοί των γηπεδούχων είχαν κατακλύσει το γήπεδο, ελπίζοντας πως η ομάδα θα συνεχίσει το θετικό της σερί. Η παράσταση που τελικά παρακολούθησαν ήταν πολύ καλύτερη απ’οτιδήποτε κι αν είχαν φανταστεί.

Από το πρώτο κιόλας σφύριγμα του διαιτητή, ο 25χρονος, τότε, Μαραντόνα έκανε ό,τι ήθελε την άμυνα των Λατσιάλι, ντριμπλάροντας αντιπάλους με την ίδια ευκολία που ο Βαλεντίνο Ρόσι προσπερνάει μηχανές. Για καλή τύχη της Λάτσιο, ο τερματοφύλακας Όρσι βρισκόταν σε σπουδαία μέρα, κάτι που είχε ως αποτέλεσμα οι φιλοξενούμενοι να πάνε στα αποδυτήρια στο ημίχρονο με το σκορ στο, κολακευτικό γι’αυτούς, 0-0.

Η μια και μοναδική φορά που νικήθηκε ο Όρσι στα πρώτα 45′ ήταν όταν ο Μαραντόνα δέχτηκε μια πάσα μέσα στην περιοχή, προσπέρασε έναν αντίπαλο με ένα υπέροχο σομπρέρο και ‘τσίμπησε’ ελάχιστα τη μπάλα πριν τη φτάσει ο τερματοφύλακας. Το Σαν Πάολο πανηγύρισε αλλά ο διαιτητής είδε καθαρά τη μικρή λεπτομέρεια που έκανε τη διαφορά: Ο Ντιέγκο την είχε σπρώξει στα δίχτυα με το αριστερό χέρι! Η φάση ξεχάστηκε γρήγορα αφού κανένας από τους θεατές δεν ήξερε ότι ο Αργεντινός είχε προσπαθήσει και παλιότερα στην πατρίδα του να σκοράρει με το χέρι (για την ακρίβεια, στο πρώτο του superclasico), όπως φυσικά κανένας τότε δεν μπορούσε να προβλέψει ότι 1,5 χρόνο μετά, το… άλλο χέρι του Ντιεγκίτο θα πετύχαινε ένα από τα πιο γνωστά γκολ στην ιστορία του ποδοσφαίρου.

Αν η προσπάθεια να σκοράρει με το χέρι δείχνει τη μια πλευρά του Ντιέγκο, την ‘σκοτεινή’, τα όσα ακολούθησαν στο δεύτερο ημίχρονο φωτίζουν την άλλη πλευρά, την ‘θεϊκή’, όπως ακριβώς στο περιβόητο εκείνο ματς με τους Άγγλους, που το γκολ με το χέρι ακολουθεί μετά από ελάχιστα λεπτά το “Γκολ του αιώνα”. Η αρχή γίνεται στο 58′, όταν ο Αργεντινός εκμεταλλεύεται ένα λάθος γύρισμα των αμυντικών και από το ύψος της μικρής περιοχής με αριστερό σουτ κερδίζει επιτέλους τον Όρσι. Ακολουθεί ένα αυτογκόλ μετά από λάθος προβολή του Φιλισέτι, που προσπαθώντας να κόψει μια σέντρα του Μαραντόνα, στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα της ομάδας του. Και τότε έρχεται ο μαγικός επίλογος.

Έξι λεπτά πριν το τέλος ο Μαραντόνα πιέζει τον τελευταίο αμυντικό, του κλέβει τη μπάλα και αδιαφορώντας για το ότι δεν έχει καλή ισορροπία και το ότι βρίσκεται αρκετά εκτός περιοχής και λίγο πλάγια, επιλέγει να σουτάρει με τη μια και να ‘κρεμάσει’ τον τερματοφύλακα. Παρά την αντικειμενική δυσκολία του εγχειρήματος, το σουτ είναι τόσο καλοζυγισμένο που η μπάλα σκάει όχι απλά μέσα στην εστία αλλά και λίγο δίπλα από το δοκάρι. 3-0 και το Σαν Πάολο παραληρεί βλέποντας τον ‘Σωτήρα’ του να κάνει αυτά που όλοι ήλπιζαν πως θα κάνει από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην πόλη, τότε που δήλωσε: “Θέλω να γίνω το είδωλο των φτωχών παιδιών της Νάπολη, γιατί μου θυμίζουν το πως ήμουν εγώ όταν μεγάλωνα στο Μπουένος Άιρες”.

Κι εκεί που όλοι πιστεύουν ότι το σόου έχει τελειώσει, ο Αργεντινός βάζει το κερασάκι στην τούρτα με τέτοιο τρόπο που ήταν σαν να φώναζε στους πάντες, “είμαι ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα και μπορώ να να κάνω τα πάντα”. Εκτέλεση κόρνερ από τα αριστερά και η μπάλα κατ’ευθείαν στο αριστερό παραθυράκι του Όρσι, που το μόνο που καταφέρνει είναι να τη σπρώξει ακόμα πιο βαθιά στην εστία του. Το παιχνίδι τελειώνει 4-0, ο Μαραντόνα πετυχαίνει το πρώτο του χατ-τρικ στην Ιταλία, η Νάπολι σκαρφαλώνει κι άλλο στη βαθμολογία (θα τερματίσει τελικά 8η, χάνοντας μόνο ένα ματς σ’όλο το δεύτερο γύρο), μια εφημερίδα κυκλοφορεί την άλλη μέρα με τίτλο “H γιορτή του Μαραντόνα” και οι Ναπολιτάνοι επιστρέφουν σπίτι τους βαθιά ερωτευμένοι, πεπεισμένοι πλέον ότι ο κοντούλης τύπος με το 10 στην πλάτη ήρθε πράγματι για να τους σώσει. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

https://youtu.be/-hhfLPLpazg

Σήμερα το βράδυ η Νάπολι και η Λάτσιο θα βρεθούν πάλι αντιμέτωπες, αυτή τη φορά στο Ολίμπικο. Αν οι Ναπολιτάνοι καταφέρουν να φύγουν με το διπλό από τη Ρώμη, θα παραμείνουν πρώτοι στη βαθμολογία ενώ αν ο Μάρεκ Χάμσικ βρει δυο φορές τα δίχτυα τότε θα σκαρφαλώσει στην πρώτη θέση των σκόρερ στην ιστορία της ομάδας. Εκεί που βρίσκεται μέχρι και σήμερα ένας βραχύσωμος Αργεντινός, που με τη φανέλα της Νάπολι έδωσε τόσες μαγικές παραστάσεις, σαν εκείνη απέναντι στη Λάτσιο, που κάποιοι πήγαν και έγραψαν έξω από το νεκροταφείο της πόλης: “Δεν ξέρετε τι χάνετε”.