Η χθεσινή αναμέτρηση της Σερβίας με την TEAM USA είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού που όλοι σκέφτονται αλλά κανείς δε βγαίνει μπροστά να πει..
Σχεδόν κάθε παιχνίδι του Ολυμπιακού τουρνουά αξίζει το ξενύχτι αλλά εχθές, όταν οι Σέρβοι βρίσκουν απέναντι τους την TEAM USA, η περίσταση είναι ιδιαίτερη. Η ομάδα του Αλεξάντερ Τζόρτζεβιτς ήταν ιδιαίτερα ανταγωνιστική φτάνοντας να παίξει το ματς στο σουτ όμως αυτές οι γραμμές δε γράφονται για αυτόν τον λόγο.

Το συγκεκριμένο ματς του Ρίο είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού όλοι σκέφτονται αλλά κανείς (εκτός του προπονητή των Τζαζ, Quin Snyder) δε βγαίνει να υποστηρίξει ανοιχτά..

Ο Μίλος Τεόντοσιτς είναι ο παίχτης με το καλύτερα playmaking abilities στον πλανήτη. Ο παίχτης με τον καλύτερο court vision και την ανώτερη τεχνική πάσας στο μπάσκετ σήμερα ανάμεσα σε όλους ντριμπλάρουν τη πορτοκαλί μπάλα..
Είναι τόσο φανερό πια.. Και εχθές το βράδυ, σε μια ακόμα αναμέτρηση απέναντι στην ελίτ του ΝΒΑ, ο Τεόντοσιτς μπήκε και αγωνίστηκε με την “αύρα” του καλύτερου παίχτη επάνω στο παρκέ. Δεν είναι ο καλύτερος όμως έχει ισχυρό πιστεύω για αυτό και ίσως επιβεβαιώνεται τις στιγμές που μπορεί να κάνει μερικούς από τους καλύτερους, πιο διάσημους παίχτες αυτού του πλανήτη να μοιάζουν “κουτοί” με το δικό του πυρηνικό όπλο, την αφοπλιστική ομορφιά της απλότητας.

Ο καλύτερος playmaker σήμερα. Φυσικά ο όρος να χαρακτηρίζει τη δεξιότητα του παίχτη ανεξάρτητα από θέση και όχι φυσικά μια θέση στο παρκέ..

Το ότι οι Αμερικανοί έριξαν πάνω του τα καλύτερα τους αμυντικά όπλα είναι το μεγαλύτερο κομπλιμέντο για τον Σέρβο μαέστρο. Η ιδιοφυΐα του είναι ξεκάθαρο ότι μπορεί να νικήσει οποιοδήποτε τανκ βρει απέναντι του καθώς υπάρχουν όντως στιγμές που ο Μίλος σε κάνει να σκέφτεσαι εάν έχει καταφέρει να χρησιμοποιεί κάποιο ανεξερεύνητο μέρος του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο τρόπος που ντριμπλάρει σκανάροντας το γήπεδο (με όλους εμάς στις μύτες των ποδιών περιμένοντας μια ακόμα έμπνευση του) θυμίζει καλλιτέχνη που υπνωτίζει τους πάντες παίζοντας φλάουτο ή το δικό του μαγικό αυλό..

Χέμινγουεϊ..

Δεν ήμουν ποτέ θαυμαστής της γνωστής πλέον “ιδιοσυγκρασίας Τεόντοσιτς” η οποία μπορεί μέσα σε λίγα δευτερόλεπτο να απογειώσει μια ομάδα και αυτομάτως να τη γυρίσει στη κόλαση, ακουμπώντας τα όρια της παράνοιας. Όμως είναι γνωστό πως όλες οι ιδιοφυΐες είναι καταδικασμένες να παλεύουν με μια μορφής παράνοιας η οποία ίσως πηγάζει από την αδυναμία των υπολοίπων να ακολουθήσουν τη δική τους σκέψη. Προσωπικά έχω ταυτίσει τον Τεόντοσιτς (χρόνια τώρα) με μια μετενσάρκωση του Έρνεστ Χέμινγουεϊ στα μπασκετικά παρκέ. Ένας ευλογημένος από ψηλά άνθρωπος και παράλληλα καταραμένους να δίνει μάχη με τους προσωπικούς του δαίμονες. Όπου οι τρομερές πάσες του Μίλος τα δοκίμια του Χέμινγουεϊ και όπου οι γκρίνιες, οι τσακωμοί και οι αγωνιστικές στιγμές παράνοιας του Σέρβου η σκοτεινή πλευρά και η μάχη με το αλκοόλ και τη κατάθλιψη του Αμερικανού. Όπως και ο Χέμινγουεϊ, ο Τεόντοσιτς είναι ένας προικισμένος τύπος που ακολούθησε της Belle Epoque της εθνικής ομάδας της Σερβίας και δε θέλει να αποτελέσει μέλος της “Χαμένης γενιάς” όπως ο Χέμινγουεϊ με τους Αμερικανούς λογοτέχνες στο Παρίσι..

Οι παραστάσεις στα καλοκαιρινά τουρνουά και το FIBA Basketball έχουν τη δική τους μυσταγωγία, ειδικά όταν μιλάμε για Ολυμπιακά τουρνουά. Και για αυτό δε πρέπει να περνούν απαρατήρητες. Ας δώσουμε αξία σε αυτό που βλέπουμε στις ημέρες μας..