Μπορεί η Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς να χαλιναγωγήσει τον ενθουσιασμό και το ισχυρό πνεύμα της Ζαλγκίρις του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους; Θα καταφέρει η ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη να επιβάλλει τον ρυθμό της απέναντι στους «κανονιέρηδες» του Πάμπλο Λάσο; Η ομάδα που θα διαβάσει τα κρυφά μηνύματα της Ιστορία αυτών των παιχνιδιών, θα σηκώσει τη Κυριακή το βράδυ το τρόπαιο του πρωταθλητή στον ουρανό του Βελιγραδίου…
Τα F4 έχουν τους δικούς τους κανόνες. Είναι ματς-θανάτου και η Ιστορία τους μας έχει διδάξει πολλά. Η παραμικρή λεπτομέρεια μπορεί να διαχωρίσει την επιτυχία από την αποτυχία. Και η διαχείριση σε συναισθηματικό και αγωνιστικό επίπεδο, προσωπικά ή ομαδικά, εντός των σαράντα λεπτών είναι το παν. Στο Βελιγράδι έφτασαν οι τέσσερις πιο ικανοί «μονομάχοι». Την Κυριακή το βράδυ όμως, μόνο ένας θα είναι όρθιος βάζοντας το όνομα του στη λευκή σελίδα της ιστορίας που τον περιμένει…
Φενέρμπαχτσε-Ζαλγκίρις Κάουνας
Δάσκαλος εναντίον μαθητή σε μια αναμέτρηση με τρομερό ενδιαφέρον. Πως θα μπορούσε άλλωστε όταν σε έναν ημιτελικό F4 βρίσκονται αντιμέτωπες δύο τόσο λαμπερές προσωπικότητες όπως αυτές του Ζέλικο Ομπράντοβιτς και του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Πρόκειται για τις δύο πιο καλά δουλεμένες και αποτελεσματικές επιθέσεις μισού γηπέδου στην Ευρωλίγκα. Αυτό που τις κάνει να ξεχωρίζουν (στο μισό γήπεδο) είναι η ταχύτητα ανάπτυξης και η έμφαση στη λεπτομέρεια. Εκτελούν βασικά αλλά πολύ σημαντικά στοιχεία της διαδικασίας ανάπτυξης (σκριν, αποστάσεις) με υποδειγματικό τρόπο εμφανίζοντας σχεδόν πάντα υψηλό βαθμό συγκέντρωσης.
Η Φενέρ είναι η πρωταθλήτρια. Είναι πιο έμπειρη, πιο «παιγμένη» ομάδα σε αυτό το επίπεδο. Θα μπει με την αυτοπεποίθηση του «been there, done that», παράγωγο της εμπειρίας που ανέπτυξε τα τελευταία χρόνια υπό τον Ζοτς σε αυτά τα ματς. Η δημιουργική ικανότητα του Σλούκα και (κυρίως) η παρουσία στις δύο ρακέτες του δυνατού χαρτιού αυτής της ομάδας, Γιαν Βέσελι, θα κρίνει πολλά για το πρόσωπο που θα παρουσιάσουν οι Τούρκοι. Εκτός του σπουδαίου αυτού διδύμου η Φενέρ διαθέτει μερικούς εξαιρετικούς «πλάγιους παίχτες» με αρκετό .. δηλητήριο στις άκρες των δαχτύλων τους όπως οι Νάναλι, Ντατόμε -οι οποίοι είναι πολύ ικανοί σε καταστάσεις close out επίθεσης-, το κάθετο παιχνίδι του Μπραντ Ουοναμέικερ (η ικανότητα του στη προσωπική φάση μπορεί να αποδειχθεί κομβική σε αυτού του είδους τα ματς) και τα δύο νέα ευρωπαϊκά όπλα του Ομπράντοβιτς με το πολύπλευρο ταλέντο, Μέλι και Γκούντουριτς.
Η Ζαλγκίρις παρουσίασε κατά τη ταπεινή μου άποψη το καλύτερο μπάσκετ της διοργάνωσης μέσα στη σεζόν, αναπτύσσοντας σταδιακά (και πολύ μεθοδικά, χρησιμοποιώντας πολύ σωστά κάθε θετικό ή αρνητικό αποτέλεσμα) έναν ισχυρό χαρακτήρα και ένα προφίλ μιας ομάδας που δε φοβάται κανέναν, πουθενά. Οι Λιθουανοί μπορούν να παίζουν στον ίδιο ρυθμό ανεξαρτήτως προσώπων στο παρκέ. Το δίδυμο Πάνγκος-Ντέηβις, η τεράστια προσωπικότητα και το «παιχνίδι των βασικών του αθλήματος» του Γιανκούνας και μια πλειάδα ταλαντούχων παιχτών που δούλεψε πολύ φέτος (δεν είναι καθόλου τυχαία ή κλισέ η φράση μου) για να βιώσει αυτό το «βήμα μπροστά» σε ατομικό και ομαδικό επίπεδο (Μίσιτς, Ουλανόβας, Τουπάν, Ουάιτ), έχουν εκτοξευθεί στο σύστημα του Σάρας με το αποτέλεσμα να γράφει «Βελιγράδι» για το σπουδαίο αυτό κλαμπ. Η Ζαλγκίρις οφείλει να ελέγξει το ριμπάουντ (μπορεί να το κάνει) και να βρει λύσεις απέναντι στην εξαιρετική άμυνα της Φενέρ (σημαντικό να πάρει περιφερειακή εκτέλεση από τον Μίλακνις). Οι Λιθουανοί δε διαθέτουν τις παραστάσεις όμως έχουν αυτό που χρειάζεται σε πνευματικό και αγωνιστικό επίπεδο για να κάνουν θόρυβο στο Βελιγράδι. Δικαιωματικά (λόγω background και Ζοτς) η Φενέρ φέρει τη ταμπέλα του φαβορί όμως σε συνάρτηση με το παιχνίδι των πιθανοτήτων και τα δεδομένα σήμερα, η νίκη της Ζαλγκίρις έχει σαφώς μεγαλύτερο value.
TΣΣΚΑ Μόσχας-Ρεάλ Μαδρίτης
Μεγάλο ματς και εδώ με τη ΤΣΣΚΑ του Δημήτρη Ιτούδη να έχει τη δική της ευκαιρία για «εξιλέωση» μετά τον περυσινό χαμένο ημιτελικό. Με την αποχώρηση του Τεόντοσιτς και την απόκτηση του Σέρχιο Ροντρίγκεθ (ματς-σταθμός στη καριέρα του η αναμέτρηση με Ρεάλ) αλλά και παιχτών όπως οι Κλάιμπερν-Χάντερ (οι οποίοι ανέβασαν το αθλητικό επίπεδο της ομάδας και τη γκάμα επιλογών στο αμυντικό της οπλοστάσιο) η «αρκούδα» άλλαξε το στυλ παιχνιδιού της στην επίθεση, βασιζόμενη πλέον περισσότερο στη προσωπική φάση. Ουσιαστικά ο Δημήτρης Ιτούδης έχτισε την ομάδα του το καλοκαίρι σε αυτή τη κατεύθυνση, προσβλέποντας σε αυτό ακριβώς το σημείο της σεζόν και τα κλειστά παιχνίδια του F4 τα οποία κρίνονται συνήθως στο ένας εναντίον ενός και σε μίνι-ντέρμπι τριών λεπτών (από το 37ο λεπτό και μετά). Οι Ρώσοι παίζουν ισορροπημένο μπάσκετ και η συνήθης ετοιμότητα σε επίπεδο διαβάσματος που επιδεικνύει το προπονητικό τους επιτελείου, τους δίνει ένα προβάδισμα σε επίπεδο προγνωστικών στον ημιτελικό.
Η Ρεάλ από την άλλη πλευρά κατάφερε να παρακάμψει τα πολλά εμπόδια που βρέθηκαν στο διάβα της από την αρχή της σεζόν, στον δρόμο για το Βελιγράδι. Αξίζει συγχαρητήρια για αυτό. Ο Πάμπλο Λάσο είχε εξ αρχής ένα πολύ ποιοτικό ρόστερ στα χέρια του όμως χρειάστηκε να επαναπροσδιορίσει ρόλους και αρμοδιότητες λόγω των πολλών προβλημάτων τραυματισμών μέσα στη χρονιά, βελτιώνοντας σταδιακά το παιχνίδι της Βασίλισσας η οποία βγήκε όρθια από μια πολύ δύσκολη κατάσταση στα playoffs όταν μετά το πρώτο ματς στο ΟΑΚΑ είδε τον αθηναϊκό ουρανό να πέφτει στο ..κεφάλι της. Οι Ισπανοί έχουν σπουδαίο βάθος και πολύ ποιοτικούς παίχτες-ρόλων με εμπειρία χρόνων στο υψηλό επίπεδο. Διαθέτουν επίσης πολλούς παίχτες οι οποίοι μπορούν να σκοράρουν και να δημιουργήσουν, στοιχείο σημαντικό στο σύγχρονο μπάσκετ. Το περιφερειακό δίδυμο των Γιούλ-Ντόνσιτς θα αποτελέσει το βαρύ χαρτί τους στο Βελιγράδι με τον Λάσο να περιμένει ότι οι δύο σούπερ-σταρ του θα παράγουν clutch plays όταν η ομάδα το χρειαστεί. Η Ρεάλ (κομβικό το ποσοστό που θα επιτρέψει η άμυνα της στο τρίποντο) θα προσπαθήσει να χαμηλώσει το τέμπο της αναμέτρησης «κόβοντας» το γήπεδο στη μέση μιας και η ΤΣΣΚΑ είναι ασυναγώνιστη σε παιχνίδι ανοιχτού γηπέδου. Δε θα είναι εύκολο..
Αναμένουμε τους δύο ημιτελικούς με μεγάλο ενδιαφέρον. Καλό Final 4 σε όλους…