“Το μεγαλύτερο ματς στην ιστορία της μέχρι το επόμενο” – κάπως έτσι είναι τα πράγματα για το τμήμα Χάντμπολ της Ένωσης, παραφράζοντας την ιστορική ρήση του Νίκου Γκάλη. Λίγες μέρες αφότου ο ιστορικός προσφυγικός σύλλογος γιόρτασε τα 97 χρόνια από την ίδρυση του και με τις ομάδες Ποδοσφαίρου και Μπάσκετ να διανύουν μια χρονιά απελπιστικά
To Χάντμπολ παραμένει ένα άθλημα άγνωστο στο πλατύ ελληνικό κοινό, καθώς παρότι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία του Έλληνα, δεν ευτύχησε ποτέ να βρει τον δικό του Γκάλη και να φέρει τη μεγάλη διάκριση που θα πυροδοτούσε την εξάπλωση της δημοτικότητας του. Παραμένει για δεκαετίες στη σκιά των άλλων δύο αθλημάτων σάλας, του Μπάσκετ και του Βόλεϊ,
To Χάντμπολ παραμένει ένα άθλημα άγνωστο στο πλατύ ελληνικό κοινό και παρότι ταιριάζει στην ψυχολογία του Έλληνα, δεν ευτύχησε ποτέ να βρει τον δικό του Γκάλη και να φέρει κάποια μεγάλη διάκριση που θα πυροδοτούσε την εξάπλωση της δημοτικότητας του. Παρέμεινε για δεκαετίες στη σκιά του Μπάσκετ, αλλά και του Βόλεϊ. Το χάντμπολ είναι ένα
Το Χάντμπολ παρότι θεωρητικά είναι ένα θεαματικό σκορ με πολλές εναλλαγές στο σκορ που εξασφαλίζουν το σασπένς και καθόλου δύσκολο στην πράξη (δεν απαιτεί ιδιαίτερο-ακριβό εξοπλισμό ή εγκαταστάσεις) δεν χαίρει της δημοτικότητας που θα περίμενε κανείς και δεν απέκτησε ποτέ οικουμενικό χαρακτήρα. Το ενδιαφέρον για το άθλημα παραμένει περιορισμένο (κυρίως στη Γερμανία και τις Σκανδιναβικές
Διασχίζεις τα δέκα μέτρα που χωρίζουν το λόμπι του ξενοδοχείου από την εξώπορτα, δείχνεις το χαρτί στον πορτιέρη (που φαντάζει όλο και περισσότερο σαν μπράβος νυχτερινού κέντρου) και επιτέλους μπορείς να αφήσεις για λίγο πίσω την αβάσταχτη γκριζάδα και κλειστοφοβικές μοκέτες του ξενοδοχείου και να βγεις έξω – να νοιώσεις επιτέλους στο πρόσωπο σου την