Καλοκαίρι 1967. Η πρεσβεία της Ιταλίας στην Ουάσιγκτον είναι γεμάτη κόσμο. Διπλωμάτες, πολιτικοί, επιχειρηματίες, μοντέλα, άνθρωποι της κατηγορίας “ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”. Το ακριβό αλκοόλ ρέει άφθονο, οι φιλοφρονήσεις δίνουν και παίρνουν, το γκουρμέ φαγητό έχει την τιμητική του. Ανάμεσα στους διακεκριμένους καλεσμένους όμως υπάρχουν και κάποιοι που δεν παρευρίσκονται συχνά σε τέτοιες εκδηλώσεις χλιδής.
Το καλοκαίρι του 2000 είχε βρει την Λάτσιο του Σβεν-Γκόραν Έρικσον με το νταμπλ Ιταλίας για πρώτη φορά στην ιστορία της έχοντας ένα πλούσιο ρόστερ από παίκτες σπουδαίας κλάσης. Ο Ρομπέρτο Μαντσίνι, αν και λογιζόταν ακόμα ως ποδοσφαιριστής, δέχτηκε να αναλάβει βοηθός του Έρικσον και να πάρει τις πρώτες του εμπειρίες μιας και όλοι ήξεραν
“Το Σαν Σίρο είναι η Σκάλα του ποδοσφαίρου. Στο ντεμπούτο μου ο Αντσελότι μου είχε πει ότι εδώ παίζουν μόνο οι μεγάλοι παίκτες και είχε δίκιο. Είναι ένα γήπεδο που σου χαρίζει συναισθήματα. Κάθε βράδυ δίνεται μια παράσταση εδώ και κανονικά θα έπρεπε να παίζουμε φορώντας σμόκιν”. (Ερνάν Κρέσπο) Το Τζουζέπε Μεάτσα/Σαν Σίρο θα φορέσει
Όλοι οι πιτσιρικάδες όταν παίζουν μπάλα στις ομάδες, ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν, θα παίξουν είτε στην αγαπημένη τους ομάδα, είτε σε έναν μεγάλο σύλλογο. Ίσως ακόμα ακόμα και σε μια διάσημη ομάδα του εξωτερικού. Χιλιάδες παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο το ονειρεύονται, ελάχιστα το καταφέρνουν. Σε κάποιες όμως περιπτώσεις το όνειρο που
Αν για τους φίλους του πολιτισμού η επίσκεψη σε ένα μουσείο, σε μια θεατρική παράσταση, σε μια πινακοθήκη είναι πάντα μέσα στο πρόγραμμα ενός ταξιδιού, τότε για τους ποδοσφαιρόφιλους συχνά μια επίσκεψη σε ένα ποδοσφαιρικό γήπεδο αποτελεί ό,τι πιο κοντινό. Οι «ναοί του ποδοσφαίρου» όπως τα Μπερναμπέου, Γουέμπλεϊ, Καμπ Νου, Μπομπονέρα, Μαρακανά, Άνφιλντ, Ολντ Τράφορντ