Αν θα έπρεπε να βρούμε έναν ποδοσφαιριστή παράδειγμα για την εργατικότητα και τη μεθοδικότητα, έναν άνθρωπο που δεν το έβαλε κάτω και πίστεψε στον εαυτό του, τότε μπορούμε να ταξιδέψουμε μέχρι την Καταλωνία. Όχι όμως στην πρωτεύουσά της, αλλά περίπου 100 χιλιόμετρα βορειοανατολικά, στη Ζιρόνα (ή όπως αλλιώς επιλέγει ο καθένας να την προφέρει). Εκεί
Ξύπνημα πολύ πρωί. Σχεδόν χαράματα. Η τσάντα έτοιμη με τα βασικά. Περπάτημα από τη γειτονιά της Σάντα Καταλίνα στην ανατολική άκρη του Μοντεβιδέο. Μια περιοχή που την έφτιαξαν μετανάστες, ψαράδες και άνθρωποι που δούλευαν σε αλυκές. Το περπάτημα τελειώνει στη στάση του λεωφορείου. Του πρώτου της ημέρας, μέχρι τη γειτονιά Σέρο. Από εκεί νέο λεωφορείο.
Τέταρτο πέναλτι. Λίγα μέτρα φόρα. 3,5 περίπου εκατομμύρια ζευγάρια μάτια πάνω του. Ο Μαρσέλο Ζαλαγιέτα εκτελεί. Ο Μαρκ Σβάρτσερ αποκρούει. Οι Αυστραλοί στις εξέδρες πανηγυρίζουν κι ο Τζον Αλοΐσι παίρνει σειρά. Ευστοχεί. Η Αυστραλία κερδίζει και προκρίνεται στο Μουντιάλ του 2006, έχοντας ξεπεράσει στα μπαράζ την Ουρουγουάη με τα δύο ματς να λήγουν 1-0. Πίσω
Ιούλιος του 2016. Το Euro και το Κόπα Αμέρικα έχουν ολοκληρωθεί και οι ποδοσφαιριστές απολαμβάνουν τις τελευταίες μέρες των διακοπών τους πριν την έναρξη της προετοιμασίας. Την ίδια ώρα που σχεδόν όλοι οι πρωτοκλασάτοι (και όχι μόνο) παίκτες λιάζονται σε μια παραλία σε κάποιο εξωτικό θέρετρο, κάνουν ταξίδια αναψυχής στις ΗΠΑ με τα προσωπικά τους
Στο ποδόσφαιρο είναι πολλές φορές ένα τυχαίο γεγονός, μία φάση, ένα γκολ που καθορίζει την καριέρα κάπου επαγγελματία. Την ανεβάζει ή την καταστρέφει. Έτσι έγινε και ένα βράδυ του Οκτωβρίου του 2015 όταν η Ντεφενσόρ της Ουρουγουάης υποδεχόταν τη Λανούς της Αργεντινής για τους 16 του Κόπα Σουνταμερικάνα. Με το πρώτο παιχνίδι στο 0-0, η