Το κλίμα στο όψιμα βαφτισμένο στάδιο «Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα» στη Νάπολι ήταν περίεργο – ένοιωθες μια έντονη φόρτιση στην ατμόσφαιρα χωρίς να μπορείς να προσδιορίσεις γιατί και πως – φαινομενικά ήταν όλα όπως μετά από κάθε παιχνίδι και το γκολ του Ινσίνιε στο 92΄ είχε ηρεμήσει τα πνεύματα, ενώ παρότι η Νάπολι είχε μείνει για
“Δεν υπάρχει καμιά σημαντικότερη αναμέτρηση σε κανένα άθλημα – ο αγώνας για τον τίτλο του Παγκόσμιου Πρωταθλητή Βαρέων Βαρών, είναι εξ ορισμού η τελετή στέψης του δυνατότερου ανθρώπου στον κόσμο”. Δεν ξέρω αν έχει να κάνει τόσο με τους μύθους που έχουν περάσει στο συλλογικό υποσυνείδητο μέσω του Μποξ και της θρυλικής κληρονομιάς του Μοχάμεντ
Δεν πρέπει να έχουν περάσει δυο χρόνια από τότε, όταν ο Λεονέλ Μέσι πήρε την πρωτοβουλία και έστειλε μια φανέλα του στον Μάικ Τάισον, σαν μια φιλική χειρονομία, περιμένοντας προφανώς από τον εμβληματικό πυγμάχο να ανταποδώσει την φιλοφρόνηση με κάτι αντίστοιχο, ένα υπογεγραμμένο γάντι ή κάτι τέτοιο… Μετά από λίγες μέρες, όντως έφτασε στην οικία
«Δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ κάτι τέτοιο, ούτε σε επίπεδο τεχνικής κατάρτισης, ούτε σε ταχύτητα εκτέλεσης, ενώ η ικανότητα του να αλλάζει αστραπιαία κατεύθυνση, είναι το κάτι άλλο. Υπάρχει κάτι άφθαρτο στον πυρήνα του, που όσα χρόνια κι αν περάσουν, όσους μήνες και αν έχει μείνει εκτός γηπέδων, μοιάζει σαν αδρανοποιημένη βόμβα που μπορεί ανά πάσα
«Είμαι λίγο χαρούμενος και πολύ λυπημένος», δήλωνε ο Βίλας Μπόας μόλις συνειδητοποίησε ότι η κληρωτίδα έφερε στον όμιλο της Μαρσέιγ σαν αντίπαλο την Πόρτο, της ομάδα όχι μόνο της καρδιάς του, αλλά και ολόκληρου του γενεαλογικού του δέντρου, με τις ρίζες του να χάνονται σε τίτλους ευγενείας στα βάθη των αιώνων. Ο Λουίς Αντρέ ντε