Υπάρχουν πολλές κατηγορίες ποδοσφαιριστών. Μία από τις αγαπημένες μου είναι οι ποδοσφαιριστές που αν και έχουν τεράστιο ταλέντο, που φάνηκε μάλιστα από πολύ μικρή ηλικία, για κάποιους περίεργους λόγους, που συνήθως δεν μπορούν και να αναλυθούν, δεν κατάφεραν να αρπάξουν τις ευκαιρίες που άξιζαν και έφτασαν να εξελιχθούν σε θρύλους μακριά όμως από το «σπίτι»
«Είναι ένας παίκτης που μπορεί να παίξει με επιτυχία σε όλες τις θέσεις της επίθεσης. Στη μοναξιά της κορυφής, πίσω από τον επιθετικό (αυτό που λέμε στην τρύπα) και φυσικά στα άκρα. Και εννοείται μπορεί να σκοράρει, αλλά και να δημιουργήσει, από όλες αυτές τις θέσεις – και σε όλες τις συνθήκες. Αυτός είναι ο
Πήρε την μπάλα με πλάτη. Την κράτησε ανάμεσα σε έναν, δύο, τρεις Ρουμάνους αμυντικούς. Γύρισε και την μπουμπούνισε. Ο Αλεξάνταρ Μίτροβιτς είχε μόλις σκοράρει το δεύτερό του γκολ στον αγώνα Σερβίας-Ρουμανίας, φτάνοντας τα 6 γκολ σε 6 αγώνες φέτος. Τα 4 με τη φανέλα της Φούλαμ στην επιστροφή της στην Πρέμιερ Λιγκ. Μια επιστροφή στην
Το βράδυ της Τρίτης 9 Μαρτίου 2005 τα μπαρ στο κέντρο της Κολωνίας ήταν ασφυκτικά γεμάτα. Οι λόγοι που δυσκολευόσουν να βρεις έστω και λίγο χώρο για να πιεις το ποτό σου ήταν δυο: Πρώτον, ήταν κλασική βραδιά Τσάμπιονς Λιγκ (και μάλιστα νοκ άουτ αγώνων) και δεύτερον, η πόλη ήταν γεμάτη οπαδούς της Λίβερπουλ που
Υπήρχε μια εποχή που το θέμα της εμφάνισης μιας ομάδας δεν απασχολούσε σχεδόν κανέναν. Οι διαφημιστές και οι χορηγοί δεν είχαν πάρει ακόμα χαμπάρι τι… κελεπούρι ήταν το ποδόσφαιρο, οι τηλεοπτικές μεταδόσεις βρισκόταν ακόμα σε νηπιακό επίπεδο κι έτσι η μόνη έγνοια των διοικήσεων ήταν να φοράει η ομάδα τους τα χρώματα του συλλόγου. Αλλά όταν λέμε