Πριν την έλευση του Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη, ο σύλλογος είχε κερδίσει μόνο τα κύπελλα του 1962 και 1976. Τα πρωταθλήματα στην Ιταλία ήταν μια αποκλειστικότητα του πιο πλούσιου Βορρά κατά κύριο λόγο, με Τορίνο και Μιλάνο να κερδίζουν τα περισσότερα και τα υπόλοιπα να πηγαίνουν μέχρι την κεντρική Ιταλία και τη Ρώμη. Με εξαίρεση
Ο Ερνάν Κρέσπο είχε πει κάποτε πως “το Σαν Σίρο είναι η Σκάλα του ποδοσφαίρου. Είναι ένα γήπεδο που σου χαρίζει συναισθήματα. Κάθε βράδυ δίνεται μια παράσταση εδώ και κανονικά θα έπρεπε να παίζουμε φορώντας σμόκιν.” Τη στιγμή που βγαίνεις από τη στάση του μετρό και εμφανίζεται αμέσως μπροστά σου για πρώτη φορά το γήπεδο
Το 2006 ο Αντόνιο Κόντε ήταν 37 ετών, είχε περάσει το μεταβατικό στάδιο ανάμεσα στο «παίζω» και «προπονώ», δηλαδή αυτό του «είμαι βοηθός προπονητή», και ένιωθε έτοιμος για να αναλάβει μια ομάδα ως πρώτος προπονητής. Τον Ιούλιο εκείνης της χρονιάς ανακοινώθηκε από την Αρέτσο που έπαιζε στη Σέριε B. Η πρώτη φορά δεν ήταν και
Στα 90s το Καμπιονάτο ήταν το όνειρο των περισσότερων ποδοσφαιριστών στον κόσμο. Τη σεζόν 1995-96 η Μίλαν είχε μπροστά τον νικητή της Χρυσής Μπάλας, Γουεά, και τον Μπάτζιο, η Γιουβέντους τον Βιάλι, τον Ντελ Πιέρο και τον Ραβανέλι, η Φιορεντίνα τον Μπατιστούτα και τον Μπαιάνο, η Σαμπντόρια τον Μαντσίνι και τον Κιέζα, η Ρόμα τον
Η μεγαλύτερη χαρά στο ποδόσφαιρο είναι να σκοράρεις, θα πουν πολλοί και θα έχουν δίκιο. Έτσι και ο πιτσιρικάς Τζιοβάνι ντι Λορέντσο (και να θέλεις, δύσκολα θα βρεις πιο ιταλικό ονοματεπώνυμο), που γεννήθηκε στο Καστελνουόβο ντι Γκαρφανιάνα, αλλά μεγάλωσε σε ένα άλλο μικρότερο χωριό της Τοσκάνης, το Τζιβιτσάνο. Ο ντι Λορέντσο έπαιζε επιθετικός και μάλιστα