Μπορεί στην Ευρώπη η μπάλα να έχει σταματήσει εδώ και λίγες εβδομάδες, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού όμως η δράση συνεχίζεται κανονικά. Αυτές τις μέρες την τιμητική του έχει το Κόπα Λιμπερταδόρες, εκεί που τα ξημερώματα της Παρασκευής η Μπόκα Τζούνιορς θα υποδεχθεί τη Μονάγκας από τη Βενεζουέλα στο τελευταίο παιχνίδι της φάσης των ομίλων.
Στα τέλη των 80s και στις αρχές των 90s στο ιταλικό ποδόσφαιρο κυριαρχούσε η άμυνα. Οι προπονητές είχαν σαν ευαγγέλιο την ιδέα του “πρώτα κρατάμε ανέπαφη την εστία μας και αν έρθει κάνα γκολ μπροστά καλώς” και τα παιχνίδια με πολλά γκολ ήταν κάτι σαν είδος πολυτελείας. Το 1-0 δεν ήταν μια δύσκολη και αγχωτική
“Το Σαν Σίρο είναι η Σκάλα του ποδοσφαίρου. Στο ντεμπούτο μου ο Αντσελότι μου είχε πει ότι εδώ παίζουν μόνο οι μεγάλοι παίκτες και είχε δίκιο. Είναι ένα γήπεδο που σου χαρίζει συναισθήματα. Κάθε βράδυ δίνεται μια παράσταση εδώ και κανονικά θα έπρεπε να παίζουμε φορώντας σμόκιν”. (Ερνάν Κρέσπο) Το Τζουζέπε Μεάτσα/Σαν Σίρο θα φορέσει
Όλοι οι πιτσιρικάδες όταν παίζουν μπάλα στις ομάδες, ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή θα τα καταφέρουν, θα παίξουν είτε στην αγαπημένη τους ομάδα, είτε σε έναν μεγάλο σύλλογο. Ίσως ακόμα ακόμα και σε μια διάσημη ομάδα του εξωτερικού. Χιλιάδες παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο το ονειρεύονται, ελάχιστα το καταφέρνουν. Σε κάποιες όμως περιπτώσεις το όνειρο που
Στον μέσο άνθρωπο που ζει εκτός Λομβαρδίας, η λέξη Μόντσα θα φέρει αμέσως στο μυαλό τον Σουμάχερ, τον Λάουντα, τον Χάμιλτον, αλλά και την Παραμπόλικα και την Ασκάρι, τις διάσημες στροφές και τα σικέιν της διάσημης πίστας. Ελαστικά, αεροτομές, τον ήχο του κινητήρα και φυσικά τους τιφόζι της Φεράρι να περιμένουν τον εκάστοτε αγαπημένο τους