Το καλοκαίρι του 1985 είχε βρει το αγγλικό ποδόσφαιρο να μαζεύει τα κομμάτια του μετά τα τραγικά γεγονότα του Χέιζελ και τον πενταετή αποκλεισμό (εξαετής για τη Λίβερπουλ) των αγγλικών ομάδων από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις βάζοντας, παράλληλα, τέλος στην κυριαρχία των Άγγλων. Την ίδια περίοδο το Λίβερπουλ δεν ήταν περήφανο μόνο για τους «κόκκινους» αλλά
12 Μαΐου 2013. Βίκαρεϊτζ Ρόουντ. Γουότφορντ εναντίον Λέστερ. Δεύτερος ημιτελικός των πλέι οφ της Τσάμπιονσιπ. Βρισκόμαστε στo τελευταίο λεπτό των καθυστερήσεων. Η μπάλα είναι στημένη στην άσπρη βούλα στην περιοχή της Γουότφορντ. Ο Αντονί Νοκάρ βρίσκεται αντιμέτωπος με τον Αλμούνια. Το σκορ είναι 2-1 υπέρ των γηπεδούχων. Με δεδομένο ότι το πρώτο ματς στο Λέστερ
Μπορεί με το δριμύ αποτύπωμα που έχει αφήσει στις ζωές μας τον τελευταίο χρόνο να πέρασε κάπως στο ντούκου, αλλά μετράμε ήδη μια εικοσαετία μέσα στην αγκαλιά της νέας χιλιετίας, είκοσι χρόνια που ο τρόπος που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα έχει αλλάξει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και φυσικά το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο
Συνηθίζουμε συχνά να ξεκινάμε τις ιστορίες μας για διάφορους ποδοσφαιρικούς πρωταγωνιστές με το πώς ένα παιδί μεγάλωσε σε μια οικογένεια που αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Στην περίπτωση του Γιούρι Τίλεμανς, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικό. Στο Σιντ Πίτερς Λόου (το λιοντάρι του Αγίου Πέτρου), ένα φλαμανδικό προάστιο των Βρυξελλών, το άθλημα που βρισκόταν στο επίκεντρο της
«Ο μπαμπάς μου λέει ότι ήσουν μεγάλος παίκτης, αλλά ότι δεν ήξερες να βάζεις γκολ». «ΟΚ, αλλά να του πεις πως έχω βάλει πάνω από 100 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ!» «Αλήθεια λες; Καλά, έτσι κι αλλιώς ο μπαμπάς μου δεν βλέπει ποδόσφαιρο, μόνο το ράγκμπι του αρέσει, απλά το διάβασα σε ένα περιοδικό». Οι γονείς