22 Ιουνίου 1986. Την ώρα που το ρολόι στο Μεξικό έδειχνε 1.12 το μεσημέρι ο Έκτορ Ενρίκε έδωσε μια κοντινή πάσα στη δεξιά πλευρά στον συμπαίκτη του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Τα επόμενα 9 περίπου δευτερόλεπτα, μέχρι να φτάσει από το σημείο εκείνο, λίγο πίσω από το κέντρο, μέχρι τη μικρή περιοχή των Άγγλων, είναι συνδυασμένα
1988, Μάιος, Παρασκευή βράδυ, μια μέρα πριν από τον τελικό του κυπέλλου Αγγλίας. Ένας οπαδός της Γουίμπλεντον αποφασίζει να βγάλει βόλτα το σκύλο του. Έχει περάσει το απόγευμα συζητώντας με τους φίλους του για το μεγάλο παιχνίδι της επόμενης μέρας, το μεγαλύτερο στην ιστορία του συλλόγου. Φτάνοντας κατά τις 11 τη νύχτα έξω από το
Το καλοκαίρι που διανύουμε είναι γεμάτο ευρωπαϊκά παιχνίδια για τις ελληνικές ομάδες. Αυτό δεν είναι σπάνιο φυσικά, αλλά φέτος είχαμε μια καλύτερη πορεία σε σχέση με άλλες φορές, είτε με προκρίσεις, είτε με θετικά αποτελέσματα σε δύσκολα παιχνίδια. Και μέσα σε όλες τις καλοκαιρινές συζητήσεις, εκεί γύρω από το καρπούζι και την αμπελοφιλοσοφία, οι αναφορές
Για τους ποδοσφαιρόφιλους, μέρη θρησκευτικής λατρείας. Για τους οπαδούς, το δεύτερο σπίτι τους. Για τους προέδρους, τρόπος κερδών. Για τους αρχιτέκτονες, ενδιαφέρουσα πρόκληση. Τα γήπεδα, τα στάδια, οι έδρες των ομάδων είναι κάτι παραπάνω από ένας χώρος τέλεσης ποδοσφαιρικών αγώνων. Οι έδρες είναι πολλές φορές αυτές που καθορίζουν στο τέλος ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα.
Η διαδρομή ήταν η ίδια. Αυτή που είχαν κάνει δεκάδες, εκατοντάδες φορές στη ζωή τους. Ένα πολύβουο μελίσσι από τον σταθμό Seven Sisters και το High Road που όσο πήγαινε πιο βόρεια πύκνωνε κι άλλο. Η διαδρομή που πολλοί την έκαναν με τα παιδιά τους ή τις γυναίκες τους, η διαδρομή που έκαναν παλιότερα οι