Λένε ότι ο πρώτος είναι πρώτος και οι υπόλοιποι δεν είναι τίποτα αλλά έχει αποδειχτεί ότι αυτή η ατάκα δεν λέει πάντα την αλήθεια. Στην ιστορία του παιχνιδιού δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που η αίγλη και η γοητεία του χαμένου επισκίασε ακόμα και τη δόξα του νικητή και το Παγκόσμιο Κύπελλο, η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική
Η Γαλλία των 80s είναι μια από αυτές τις πολλές ομάδες που άξιζαν κάτι περισσότερο από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αλλά δεν το πήραν. Όχι τόσο κοσμογονική όση η Ολλανδία των 70s, αλλά και πάλι μια ομάδα που έπαιζε όμορφο και πολύ ενδιαφέρον ποδόσφαιρο, στο τέλος μιας περιόδου ποδοσφαιρικού ρομαντισμού, πριν αρχίσει μια περίοδος αμυντικογενούς ποδοσφαίρου.
Όταν ο Ντανιέλε Μασάρο έπαιρνε λίγα μέτρα φόρα για να χτυπήσει το πέναλτι που θα απέκρουσε ο Κλαούντιο Ταφαρέλ στον τελικό του Μουντιάλ του 1994, λίγο πριν ο Ρομπέρτο Μπάτζιο χάσει το γνωστό πέναλτι, ο Άλισον Μπέκερ βρισκόταν στο σπίτι του στο Νόβο Χαμπούγκο της Βραζιλίας και δεν καταλάβαινε και πολλά. Ήταν μόλις δύο ετών,
Από τότε που το ποδόσφαιρο έγινε επαγγελματικό, οι μάνατζερ μπήκαν για τα καλά στις μεταγραφές κι η τηλεόραση με το ίντερνετ φέρνουν εικόνες από όλο τον κόσμο στα σπίτια μας, άνοιξαν μεγαλύτεροι δρόμοι για ποδοσφαιριστές που παλιότερα δεν θα είχαν την ευκαιρία να γίνουν γνωστοί. Όταν ο Λουτζ Πφάνενστιλ, μια μοναδική περίπτωση γυρολόγου τερματοφύλακα που
Συνήθως, στις κορυφαίες ομάδες που έχει δει ποτέ ο πλανήτης υπάρχει μια αδικία. Πολλές φορές εξαιρετικοί παίκτες καπελώνονται από τους σπουδαιότερους παίκτες όλων των εποχών, αυτούς που κάνουν τη διαφορά. Η Βραζιλία του 1970 έμεινε στην ιστορία για το ποδόσφαιρό της και φυσικά τον Πελέ. Η παρουσία όμως του Πελέ επισκίαζε κάποιους από τους συμπαίκτες