Μπορεί το Κόπα Σουνταμερικάνα να είναι ο δεύτερος σημαντικότερος διασυλλογικός θεσμός στη Λατινική Αμερική, αλλά οι περισσότεροι φίλαθλοι, ειδικά των μεγάλων χωρών, θα σου πουν ότι η εν λόγω κούπα μοιάζει με ασημένιο μετάλλιο σε κούρσα που συμμετέχουν δυο δρομείς και μάλιστα που ο δεύτερος τερματίζει πριν γύρους πίσω από τον νικητή.
Με άλλα λόγια πρόκειται για μια διοργάνωση που είναι καταδικασμένη να περνάει στα ψιλά. Η χαμηλή μιντιακή έκθεση της όμως, δεν σημαίνει ότι στερείται υπέροχων ιστοριών και ποδοσφαιρικής μαγείας, πολλές φορές πιο ανόθευτης από τα φανφαρόνικα τερτίπια των πρωταγωνιστών του Λιμπερταδόρες, πόσο μάλλον των αντίστοιχων Ευρωπαϊκών διοργανώσεων.
Στα ισπανικά υπάρχει μια λαϊκή ρήση “La otra mitad de la Gloria” που μπορεί αυτολεξεί να μεταφράζεται «Το άλλο μισό της Δόξας», αλλά το πνεύμα της φράσης εμπεριέχει σκωπτικό τόνο και αναφέρεται στο «παρακατιανό» κομμάτι της Δόξας (όπως πχ λέμε τι Λοζάνη, τι Κοζάνη), το οποίο ταιριάζει γάντι στην ανέξοδη προσπάθεια «δεύτερων» ομάδων να κατακτήσουν αυτό το ημιφωτισμένο «Λιμπερταδόρες των φτωχών». Γιατί για πολλές μικρότερες χώρες και ομάδες με μικρότερο ειδικό βάρος, ισχύει και το άλλο ρητό που λέει ότι «το χρήμα πολλοί εμίσησαν, την δόξα όμως ουδείς – έστω και το άλλο της μισό…
Περίπου αναμενόμενα λοιπόν, το Κόπα Σουνταμερικάνα το έχουν κατακτήσει σύλλογοι από εφτά διαφορετικές χώρες και ομάδες όπως που δεν θα είχαν ποτέ την παραμικρή ελπίδα να δουν το όνομα τους χαραγμένο στο βαρύτιμο τρόπαιο του Κόπα Λιμπερταδόρες. Εντούτοις, σε βάθος χρόνου, έχουν κυριαρχήσει οι ομάδες από την Αργεντινή με 8 κατακτήσεις (σε 18 διοργανώσεις) ή μάλλον εννέα, καθώς στον φετινό τελικό θα αναμετρηθούν, η Λανούς με την Ντεφένσα, δύο περιφερειακές ομάδες του Μπουένος Άιρες, χωρίς βαριά φανέλα και με περιορισμένη οπαδική βάση.
Ειδικά η Ντεφένσα Χουστίτσια, η «σταχτοπούτα» της ιστορίας, ανέβηκε για πρώτη φορά στην Α΄Εθνική μόλις το 2014 και όπως λένε οι παίκτες της «όταν ανεβήκαμε στη μεγάλη κατηγορία, δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό μας ένας τελικός του Σουνταμερικάνα. Σήμερα τον έχουμε εδώ κοντά μας, είναι πολύ όμορφο κι αποτελεί ένα όνειρο που επιθυμούμε να εκπληρώσουμε».
Σύλλογος πρότυπο η Ντεφένσα, με εξαιρετικά σοβαρή και συνεπή στο μακροπρόθεσμο πλάνο της διοίκηση, που επέλεξε για προπονητή και στήριξε μέχρις εσχάτων (καθώς στην αρχή τα αποτελέσματα δεν ήταν καλά, χώρια ότι ερχόταν με την ρετσινιά αποτυχημένης θητείας στην Μπάνφιλντ) Ερνάν Κρέσπο, ο οποίος ταίριαξε εντέλει άριστα στο προφίλ του κλαμπ και δημιούργησε μια δυναμική ομάδα που εξασκεί διαρκή πίεση στον αντίπαλο και πολύ καλή κυκλοφορία της μπάλας.
Η δε Λανούς, βιώνει την πιο λαμπρή περίοδο της ιστορίας της, καθώς ήδη το 2017 είχε φτιάξει μια τρομερή ομάδα που είχε φτάσει στον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες και παρότι εκείνη η ομάδα διαλύθηκε με τον προπονητή και σχεδόν όλους τους παίκτες να αναχωρούν για άλλες πολιτείες, να την πάλι σήμερα με σημαία τον αειθαλή (40χρονοςπλέον) φορ Σαντ και μια εξαιρετική φουρνιά ταλαντούχους νεαρούς (προϊόν της ανανέωσης που ακολούθησε τον τελικό του 2017) να είναι έτοιμοι να δώσουν ευτυχισμένο τέλος στο δικό τους παραμύθι.
Όποια λοιπόν ομάδα και να κατακτήσει το φετινό τρόπαιο, θα αποτελέσει μία ακόμη απόδειξη ότι τις καλύτερες ιστορίες τις φτιάχνουν οι παρέες και θα δώσει ελπίδα σε έναν πλήρως εμπορευματοποιημένο κόσμο αταξίας και φόβου που το χάσμα μεταξύ μικρών και μεγάλων ολοένα και αυξάνει, ότι το ποδόσφαιρο παραμένει ένα «προϊόν» πασπαλισμένο με χρυσόσκονη και ιστορίες μαγικές που τις συναντάς πια (σχεδόν) μόνο στα παραμύθια…
Maestro