«Όταν ο Θεός θέλησε να φτιάξει έναν μπασκετμπολίστα, δημιούργησε τον Κρις Μάλιν». Από το στόμα του μεγάλου «Μάτζικ» Τζόνσον για τον περίφημο Νεοϋορκέζο εκτελεστή…
Όταν ο Ντέηβιντ Στερν ανακοίνωνε ότι οι Γουόριορς επέλεγαν στο Νο7 του ντραφτ του 1985 τον αριστερόχειρα σουτέρ του St. John’s, ο ίδιος δεν είχε ιδέα που ακριβώς βρισκόταν το Όκλαντ. «Ένας κολλητός με ρώτησε και ειλικρινά δεν ήξερα να του απαντήσω» θα πει ο ίδιος. Η απογοήτευση είχε φωλιάσει νωρίτερα στη καρδιά του Μάλιν εκείνη τη περίοδο όταν το παιδικό του όνειρο, να αγωνιστεί στην ομάδα της πόλης του, πήγε περίπατο με την ανακοίνωση του κομισάριου ότι το Νο1 της λοταρίας (και φυσικά ο Πάτρικ Γιούινγκ) πηγαίνει στους αγαπημένους του Νικς.
Ο Μάλιν ήταν ένα τυπικό παιδί της Ν.Υόρκης. Μεγάλωσε σε «ιρλανδικό» περιβάλλον και παρακολουθούσε όσο μπορούσε από τις θέσεις στα βόρεια του MSG τους Νικς χτίζοντας στο μυαλό του το όνειρο. Η αφίσα του Φρέιζερ στο δωμάτιο του (αν και λόγω της λατρείας του για τον Χάβλιτσεκ πήρε το Νο17), του έδειχνε τον δρόμο. Το ίδιο το Γκάρντεν (για την ακρίβεια η αίσθηση του να αγωνίζεσαι σε αυτό το παρκέ) αποτέλεσε τον λόγο που αργότερα θα απορρίψει το Ντιούκ και το Βιρτζίνια για να επιλέξει το γειτονικό St. Johns. «Αυτό ήταν το μέρος για εμένα» θα πει με τη τυπική προφορά του Μπρούκλιν ο Μάλιν ο οποίος οδήγησε τους Red Storm στο F4 1985, χάνοντας από το Τζορτζτάουν στον ημιτελικό, στο πρώτο παιχνίδι μετά από 100 παρουσίες που ο ίδιος έμεινε σε μονοψήφιο αριθμό πόντων.
Στη Καλιφόρνια τα πράγματα ήταν δύσκολα. Ο Μάλιν είχε τις δεξιότητες για να ηγηθεί όμως η καρδιά και όλο του το «είναι» είχε μείνει στην Ανατολική ακτή. Ένιωθε μόνος, παγιδευμένος σε μια συνεχή θλίψη. Γρήγορα κατάλαβε ότι τα αποδυτήρια των Ουόριορς (και η ατομικότητα με την οποία λειτουργούσαν όλοι εντός αυτών) δε του ταίριαζαν. Το παιχνίδι δεν ήταν πια διασκέδαση. Ο μηνιαίος λογαριασμός του τηλεφώνου στο σπίτι του ακουμπάει εξωπραγματικά νούμερα με τον Μάλιν να ξοδεύει όλο τον ελεύθερο του χρόνο στο ακουστικό, μιλώντας με τα αγαπημένα του πρόσωπα στη Νέα Υόρκη. Ήταν τότε που ο «δαίμονας» του αλκοολισμού του χτύπησε τη πόρτα…
Για την ακρίβεια ο Μάλιν ήταν επιρρεπής στο ποτό από τα εφηβικά του χρόνια όμως ποτέ δεν είχε φτάσει σε ένα σημείο το οποίο θα του έδινε να καταλάβει το μέγεθος του προβλήματος. Βρισκόταν σε αυτό το επικίνδυνο σταυροδρόμι όπου πολλοί εθισμένοι αρνούνται να παραδεχτούν ότι χρειάζονται βοήθεια. Η κατάσταση στη Καλιφόρνια τον έσπρωξε πιο βαθιά όμως. Στον πάτο.. Και εκεί, σαν απάντηση σε προσευχή, ήρθε το «χέρι» του κόουτς των Ουόριορς Ντον Νέλσον. Ο προπονητής του είχε καταλάβει νωρίς τον εθισμό του Μάλιν και τον επέπληξε όταν άρχισε να χάνει προπονήσεις εξαιτίας του συγκεκριμένου προβλήματος. Ο Νεοϋορκέζος sharpshooter προσπάθησε να τον καθησυχάσει όμως λίγο καιρό μετά ο Νέλσον τον έβγαλε εκτός ομάδας, αναγκάζοντας τον να παρακολουθήσει πρόγραμμα απεξάρτησης. «Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής μου αλλά παράλληλα και η μεγαλύτερη ευλογία» θα πει αργότερα ο Μάλιν ο οποίος αφιέρωνε πολλές ώρες ημερησίως στο πρόγραμμα για να ξεπεράσει το πρόβλημα, όπως είχε καταφέρει παλιότερα να κάνει και ο πατέρας του.
Όταν ο «καθαρός» πλέον Μάλιν απέκτησε ξανά τον έλεγχο του εαυτού του, η ζωή του άλλαξε πλήρως. Ήταν η στιγμή που οι περίφημοι “Run TMC” Warriors (από τα μικρά ονόματα των Τιμ Χάρνταγουέι, Μιτς Ρίτσμοντ και Κρις Μάλιν) γεννήθηκαν. Ο σουτέρ από το Μπρούκλυν έχασε 15 κιλά και η περιφερειακή αυτή τριάδα έγινε φόβος και τρόμος στο γρήγορο τέμπο του κόουτς Νέλσον, οδηγώντας σταθερά τους Ουόριορς στα playoffs (είχαν να μπουν από το 1977). Από τη θέση «3» (στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του καριέρας ο Τζορτζ Καρλ τον έβαζε στο «2», ήταν ο Νέλσον που τον τοποθέτησε στο «3») ο Μάλιν εκτελούσε κατά ριπάς. Η κίνηση του μακριά από τη μπάλα ήταν υποδειγματική, η εκτέλεση του κορυφαία. Διέθετε τρομερή αντίληψη και ήταν πολύ δυνατός στα βασικά, φτάνοντας γρήγορα στο να κερδίσει τη ταμπέλα ενός εκ των καλύτερων και πιο σκληρά εργαζόμενων σουτέρ που γνώρισε ποτέ το άθλημα. Η μυρωδιά του αλκοόλ επάνω του ήταν πια παρελθόν. Και η υπέρτατη καταξίωση δεν άργησε όταν έλαβε το χρίσμα για να είναι ένας από τους 12 της πρώτης, αυθεντικές ομάδας-όνειρο, με την οποία κατέκτησε στη Βαρκελώνη το δεύτερο Ολυμπιακό του μετάλλιο.
Σήμερα, στα 55 του χρόνια, ο Μάλιν ζει το όνειρο που του στερήθηκε σε νεαρότερη ηλικία, δουλεύοντας στην αγαπημένη του Νέα Υόρκη. Το τιμόνι του St. John’s βρίσκεται στα χέρια του. Δε θα μπορούσε μάλλον να έχει καλύτερο αποδέκτη από αυτόν, τον θρύλο της περιοχής. Κάποιες στιγμές η σκέψη του ταξιδεύει στην αυλή των παιδικών του χρόνων. Εκεί όπου ο πατέρας του είχε τοποθετήσει μια μπασκέτα για να παίζουν ο Κρις και τα αδέρφια του. «Ήταν η πιο φημισμένη αυλή της ευρύτερης περιοχής. Όλοι ήθελαν να έρθουν και να παίξουν μαζί μας» θυμάται ο Μάλιν. Εκεί μπήκαν οι βάσεις για να χτιστεί ο «μύθος»…