Στο ποδόσφαιρο της «μπίζνας», του επαγγελματισμού και των συγκρατημένων συναισθημάτων, τύποι σαν τον Μπουφόν, διαρκώς λιγοστεύουν. Ο Ιταλός δεν είναι απλά πιστός στη Γιουβέντους και σε ότι πρεσβεύει η «Μεγάλη Κυρία», είναι απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτήν.
Στην Ιταλία που η άμυνα είναι επιστήμη, έχουμε δει κατά καιρούς ιστορικά δίδυμα όπως το Μαλντίνι-Νέστα ή το Τζεντίλε-Σιρέα. Η σύγχρονη ποδοσφαιρική πραγματικότητα έχει τη δική της τριάδα με Κιελίνι-Μπονούτσι-Μπαρτζάλι, συνώνυμη του 3-5-2, μία σταθερά στα ευρωπαϊκά γήπεδα. Κι αν ο πρώτος, με την μύτη του μποξέρ και το ματωμένο, μπανταρισμένο κεφάλι, έχει αποθεωθεί ουκ
Είναι πολλές φορές στο ποδόσφαιρο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στον παθιασμένο άνθρωπο, σε αυτόν που δίνει τα πάντα στη δουλειά του, με έναν που λαϊκίζει και αγγίζει τα όρια της γραφικότητας. Γι’ αυτό και είναι πολύ εύκολο να υποτιμήσεις κάποιον μόνο και μόνο επειδή βλέπεις την επιφάνεια και κάποιες αντιδράσεις και όχι το μέγεθος της
Όταν βγήκαν τα ζευγάρια στους «16» του Champions League είχες ή μάλλον πίστευες ότι είχες μπροστά σου τουλάχιστον τέσσερα ζευγαρώματα που θα σπάσουν καρδιές.
Όταν το καλοκαίρι η Γιουβέντους άλλαζε ριζικά την ομάδα που έφτασε σε έναν τελικό Τσάμπιονς Λιγκ, λίγοι ασχολούνταν με το ποιος ερχόταν. Η φυγή των Πίρλο, Τέβες και Βιντάλ ήταν το γεγονός της χρονιάς. Ο Αλέγκρι και η διοίκηση ρίσκαραν, αλλά στη Γιουβέντους το έχουν ξανακάνει στο παρελθόν αποφασίζοντας να πορευθούν χωρίς τον Μπάτζιο και