Μπορεί με το δριμύ αποτύπωμα που έχει αφήσει στις ζωές μας τον τελευταίο χρόνο να πέρασε κάπως στο ντούκου, αλλά μετράμε ήδη μια εικοσαετία μέσα στην αγκαλιά της νέας χιλιετίας, είκοσι χρόνια που ο τρόπος που ζούμε και αντιλαμβανόμαστε την πραγματικότητα έχει αλλάξει με ιλιγγιώδεις ρυθμούς και φυσικά το ίδιο ισχύει και για το ποδόσφαιρο
Συνηθίζουμε συχνά να ξεκινάμε τις ιστορίες μας για διάφορους ποδοσφαιρικούς πρωταγωνιστές με το πώς ένα παιδί μεγάλωσε σε μια οικογένεια που αγαπούσε το ποδόσφαιρο. Στην περίπτωση του Γιούρι Τίλεμανς, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικό. Στο Σιντ Πίτερς Λόου (το λιοντάρι του Αγίου Πέτρου), ένα φλαμανδικό προάστιο των Βρυξελλών, το άθλημα που βρισκόταν στο επίκεντρο της
«Ο μπαμπάς μου λέει ότι ήσουν μεγάλος παίκτης, αλλά ότι δεν ήξερες να βάζεις γκολ». «ΟΚ, αλλά να του πεις πως έχω βάλει πάνω από 100 γκολ στην Πρέμιερ Λιγκ!» «Αλήθεια λες; Καλά, έτσι κι αλλιώς ο μπαμπάς μου δεν βλέπει ποδόσφαιρο, μόνο το ράγκμπι του αρέσει, απλά το διάβασα σε ένα περιοδικό». Οι γονείς
“Με το που ξυπνάω, κατεβάζω στα γρήγορα ένα κουτάκι Ρέντ Μπουλ. Κατά τις 11.30 τρώω μια ομελέτα με τυρί και ζαμπόν, μαζί με μαγειρεμένα φασόλια και τα συνοδεύω με ένα ακόμα κουτάκι Ρέντ Μπουλ. Μετά όσο περιμένω να περάσει η ώρα, πίνω έναν διπλό εσπρέσο. Τέλος, λίγο πριν αρχίσει, κατεβάζω ένα ακόμα Ρέντ Μπουλ. Οπότε,
Λίγοι θα περίμεναν τέτοια εποχή να υπάρχει μια τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στην πρώτη και τη δεύτερη θέση στην Πρέμιερ Λιγκ. Κι ακόμα πιο λίγοι θα περίμεναν ότι στη δεύτερη θέση δεν θα βρισκόταν κάποια από τις μεγάλες ομάδες της Αγγλίας, αλλά η Λέστερ. Με τον Μπρένταν Ρότζερς να αποδεικνύει, σε όσους δεν είχαν πειστεί,