Στα 14 του έβλεπε στο Παρίσι τον Ροναλντίνιο και τον Τζέι Τζέι Οκότσα να προπονούνται και ονειρευόταν κάποτε να γίνει κι αυτός διάσημος. Μαζί με τον Ζιντάν είναι οι τρεις πιο αγαπημένοι ποδοσφαιριστές του. Ήταν μέλος των Ακαδημιών της Παρί Σεν Ζερμέν, αλλά όπως σε πολλές περιπτώσεις συμβαίνει, κάποιος έκανε λάθος. Τον δοκίμαζαν σε διάφορες θέσεις, δεν μπορούσαν να βρουν πού ταιριάζει, ενώ ήταν και αρκετά αδύναμος. Για όλους αυτούς τους λόγους η ΠΣΖ δεν τον κράτησε και ο Στίβεν Ν’Ζονζί είδε τα όνειρά του να παίρνουν την κάτω βόλτα. Δεν τα παράτησε όμως, κυρίως με τη βοήθεια του πατέρα του, πήγε στα πολύ χαμηλά, άλλαξε συλλόγους και τελικά βρήκε τη διέξοδο στην Αμιέν.
Εκεί άρχισε να ξεχωρίζει και παρά το γεγονός ότι η ομάδα του δεν ήταν κάτι το σπουδαίο, ο ίδιος έπαιζε τόσο καλά που ενδιαφέρθηκαν σύλλογοι όπως η Μαρσέιγ και η Λιλ. Κι όμως, την προσφορά την έκανε άλλος. Ο Μπιγκ Σαμ Άλαρνταϊς τον είδε και τον έφερε στην Αγγλία και την Μπλάκμπερν. “Ήταν πολύ δύσκολα. Όσα αγγλικά ήξερα στο σχολείο ήταν άχρηστα γιατί δεν καταλάβαινα τίποτα από την προφορά τους και μιλούσαν γρήγορα. Το φαγητό τους ήταν άθλιο. Στο δρόμο έκανα λάθη“. Και φυσικά το ποδόσφαιρο ήταν πολύ διαφορετικό. Παρά το γεγονός ότι ο Ν’Ζονζί βλέπει τον κόσμο από τα 1.90 και τον παρομοιάζουν με τον Βιεϊρά δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατός ποδοσφαιριστής, σίγουρα όχι για το επίπεδο που απαιτεί η Αγγλία.
Ο Στίβεν περνάει τρεις σεζόν εκεί, ένας σχετικά σταθερός παίκτης, αλλά ποτέ δεν μαγεύει, ποτέ δεν ξεχωρίζει. Με τον υποβιβασμό της Μπλάκμπερν, αρκετοί σύλλογοι ενδιαφέρονται. Ανάμεσά τους ο Μόγιες κι η Έβερτον, αλλά κι ο Μόντσι για τη Σεβίλλη που τον είχε ξεχωρίσει από τότε. Τελικά ο Ν’Ζονζί κάνει την επιλογή για την ποδοσφαιρική… Σιβηρία της Αγγλίας. Προφανώς θέλοντας να απαντήσει στο καυτό ερώτημα “Μπορεί να το κάνει μια κρύα, βροχερή νύχτα στο Στόουκ;“*, υπογράφει στην ομάδα του Άλαν Πιούλις.
[*Η φράση είναι του δημοσιογράφου Άντι Γκρέι, που πριν από έναν αγώνα Σίτι-Έβερτον το 2010 δέχεται την ερώτηση για τους υποψήφιους της Χρυσής Μπάλας Μέσι και Κριστιάνο. Με κλασική υπερφίαλη βρετανική προσέγγιση, ο Γκρέι λέει μεν ότι ο Μέσι είναι καλός παίκτης, αλλά αναρωτιέται αν θα τα κατάφερνε εξίσου καλά στο Μπριτάνια, απέναντι στην Στόουκ, ένα βράδυ με κρύο και βροχή. Η επιλογή της Στόουκ δεν είναι τυχαία. Δεν είναι μόνο ο καιρός στο συγκεκριμένο μέρος, είναι και το παιχνίδι της Στόουκ (ειδικά εκείνη την περίοδο) σε ένα αναχρονιστικό, αλλά τόσο στερεοτυπικό παιχνίδι, με δύναμη, σκληρά, δυνατά παιδιά που κάνουν τάκλιν, γιόμες και πλάγια που φέρνουν την μπάλα στην περιοχή.]
Το μαγευτικό Στόουκ, ιδανικός τόπος διακοπών
Ο Ν’Ζονζί συνεχίζει να παίζει ως αμυντικό χαφ, μπροστά από τους αμυντικούς. Ο ρόλος του είναι να σταματάει επιθέσεις, να κόβει, να χρησιμοποιεί το μπόι του για να τρομάζει. Αυτά του ζητάει ο Πιούλις. “Ήταν δύσκολο να παίξω σε μια ομάδα του Άλαρνταϊς ή του Πούλις γιατί στη Γαλλία το παιχνίδι δεν ήταν τόσο δυνατό. Ήμουν αδύνατος, ήμουν παίκτης που δεν έκανα τάκλιν. Έπρεπε να βελτιώσω πολύ το παιχνίδι μου. Με έβλεπαν όλοι ψηλό και νόμιζαν ότι αυτό έπρεπε να είναι το στιλ μου. Εγώ πάντα προτιμούσα να δίνω πάσες” δήλωσε σε συνέντευξή του στον Γκάρντιαν πριν μερικές εβδομάδες. Ο Γάλλος κάθε χρόνο πηγαίνει και καλύτερα (παρά το γεγονός ότι συχνά πυκνά ζητάει να φύγει) και όταν τελικά ο Πιούλις αποχωρεί και έρχεται ο Μαρκ Χιουζ, κάνει την καλύτερή του σεζόν στην Αγγλία, λίγο πιο μπροστά, πιο απελευθερωμένος και βγαίνει παίκτης της σεζόν για την Στόουκ. Υπάρχουν όμως και όρια στις αντοχές κάθε ανθρώπου για το πόσο θα αντέξει στο Στόουκ. Ζητάει ξανά να φύγει και ο Μόντσι, που τον παρακολουθούσε πάντα, τον φέρνει στη Σεβίλλη με καθυστέρηση μερικών ετών.
Έχει μπλέξει σε αρκετούς καβγάδες, αυτός ίσως είναι ο πιο γνωστός
Ο Μόντσι είναι από τους λίγους που έχουν καταλάβει τις δυνατότητές του, ότι μέσα στο κορμί ενός Πατρίκ Βιεϊρά κρύβεται ένας τεχνίτης και πιο ποιοτικός παίκτης. Ο Ν΄Ζονζί ζορίζεται όμως αρχικά. Για έναν άνθρωπο που τα κατάφερε στο Μπριτάνια, ακούγεται αστείο, αλλά τον επηρεάζει πολύ η ζέστη της Ανδαλουσίας και ξεκινάει άσχημα, καθώς ταλαιπωρείται όλο το καλοκαίρι. Μόλις στο πρώτο του ματς, στο τοπικό ντέρμπι απέναντι στην Μάλαγα αποβάλλεται. Το πρώτο του εξάμηνο υπό τις οδηγίες του Έμερι είναι πολύ κακό, αρχίζουν να ακούγονται φήμες ότι θα φύγει δανεικός στην Αγγλία. Όσες φορές μπαίνει φαίνεται αργός, παντελώς χαμένος στο γρασίδι, ανήμπορος να βοηθήσει. Ο Έμερι αποκαλύπτει ότι ζήτησε να φύγει: “Του είπα να ηρεμήσει, να ξεκουραστεί για τρεις μέρες εκτός προπονήσεων, να το σκεφτεί και μετά να επιστρέψει. Όταν γύρισε τη Δευτέρα μου είπε ότι θα μείνει“. Σιγά σιγά ανεβαίνει αγωνιστικά και γίνεται πολύ σημαντικός στο δεύτερο μισό της σεζόν, κατακτώντας το Γιουρόπα Λιγκ. Τον βοηθάει πολύ και η φιλία που αναπτύσσει με τον Αργεντινό Έβερ Μπανέγκα.
Αν αφήναμε εκεί την ιστορία, το κείμενο αυτό δεν θα είχε λόγο ύπαρξης. Ένας παίκτης με καλά στοιχεία, που δεν έλαμψε πουθενά, τον εκτίμησαν αρκετοί, αλλά δεν ήταν ποτέ σούπερ σταρ. Όλα αλλάζουν το καλοκαίρι του 2016 όμως. Ο Ουνάι Έμερι αποφασίζει ότι ο κύκλος του έκλεισε, πηγαίνει στο Παρίσι και ο Χόρχε Σαμπάολι αναλαμβάνει τη Σεβίλλη. Αμέσως αναβαθμίζει τον Γάλλο. Είτε σε 4αδα, είτε σε 3αδα, ο Ν’Ζονζί παίρνει πλέον πολύ περισσότερες πρωτοβουλίες, γίνεται σημείο αναφοράς, συνδετικός κρίκος άμυνας και επίθεσης. Ο κόσμος επιτέλους ανακαλύπτει ότι ο ψηλός ξέρει και μπάλα. Πολλοί που δεν τον είχαν προσέξει, το κάνουν στα 28 του πλέον.
Ο Σαμπάολι τον πλησιάζει και σαν άνθρωπο περισσότερο, ο Ν’Ζονζί είναι άτομο με ιδιαίτερη ψυχολογία. Το εκτιμά και δηλώνει ότι θα κάνει τα πάντα για τον προπονητή του στο γήπεδο. Αυτό δεν σημαίνει ότι όλα είναι αγκαλιές και φιλάκια. Στις αρχές Ιανουαρίου η Σεβίλλη χάνει με 3-0 στο Μπερναμπέου με μία άθλια εμφάνιση. Ο Ν’Ζονζί κάνει το χειρότερό του παιχνίδι. Στην επόμενη προπόνηση ο Σαμπάολι αφήνει τους υπόλοιπους να δουλεύουν και φωνάζει τον Ν’Ζονζί. Του τα ψέλνει για αρκετή ώρα. Έντεκα μέρες αργότερα στο πρωτάθλημα οι δυο ομάδες συναντιούνται και πάλι. Ο Ν’Ζονζί κυριαρχεί στο κέντρο, είναι και πάλι το “χταπόδι” που όλοι ξέρουν (όνομα που του έδωσε ο Σαμπάολι), σβήνει τον Μόντριτς, πρεσάρει, κόβει, πασάρει, ελέγχει το ρυθμό. Η Ρεάλ τού (ειδώλου του) Ζιντάν χάνει για πρώτη φορά μετά από 40 παιχνίδια κι ο Γάλλος με καταγωγή από το Κογκό είναι ο MVP.
Mια από τις ομάδες που πέρσι το καλοκαίρι εκτίμησαν τον Ν’Ζονζί ήταν η Λέστερ που τον ήθελε για αντικαταστάτη του Καντέ. Οι ταυτόχρονες φυγές όμως Μπανέγκα και Κριχόβιακ, ανάγκασαν τη Σεβίλλη να πει όχι. Μερικούς μήνες αργότερα, Σεβίλλη και Λέστερ έρχονται αντιμέτωπες στο Τσάμπιονς Λιγκ και ο Ν’Ζονζί συμπληρώνει 572 πάσες στο Τσάμπιονς Λιγκ πρώτος στον θεσμό και με ποσοστό επιτυχίας 93%. Παρόμοια νούμερα και στο ισπανικό πρωτάθλημα. Κι επειδή καμιά φορά τα στατιστικά είναι ένας καλός τρόπος να πεις ψέματα αν δεν τα εξηγήσεις σωστά, ο Γάλλος χαφ είναι πρώτος σε πάσες και στο αντίπαλο μισό του γηπέδου. Ο Σαμπάολι ό,τι και να δοκιμάζει, έχει ως βάση, ως θεμέλια λίθο τον Ν’Ζονζί στο κέντρο. Στην Βαρκελώνη τον βλέπουν ως αντι-Μπουσκέτς, στην Γιουβέντους ως αντι-Πογκμπά, στην Τσέλσι και τη Σίτι τον θέλουν επίσης και ο Ν’Ζονζί στα 28 του δεν είναι απλά “εκείνος ο παίκτης που έπαιζε στην Στόουκ”, αλλά ένα από τα πιο καυτά ονόματα στην Ευρώπη. Προς το παρόν επιστρέφει στην Αγγλία, σε ένα γήπεδο που θα μπορούσε να παίζει, για να υπερασπιστεί το 2-1 του πρώτου αγώνα.