Το ευρωπαϊκά κύπελλα πάντα αποτελούσαν ένα όμορφο ταξίδι για τις ελληνικές ομάδες που δεν μονοπωλούν τους τίτλους. Παράσημο στην ιστορία τους και χαρά για τους οπαδούς τους που επέλεξαν να υποστηρίζουν συλλόγους ιστορικούς μεν, αλλά μακριά από πολλά πρωταθλήματα και κύπελλα. Η επιβράβευση των κόπων για όλους. Έτσι και φέτος που το ταξίδι του Πανιωνίου στο Γιουρόπα Λιγκ ξεκινάει από τη Νέα Σμύρνη με αντίπαλο την Γκόριτσα και είναι μια γιορτή για την περσινή εντυπωσιακή πορεία. Η ομάδα έκπληξη που στο τέλος (έστω και μαθηματικά) έφτασε να κυνηγάει μέχρι και το πρωτάθλημα. Χωρίς μεγάλες οικονομικές δυνατότητες, χωρίς τα αστέρια, αλλά με ένα σύνολο παικτών που ήξεραν τι ήθελαν να κάνουν στο χορτάρι.
Η επιστροφή του Πανιωνίου στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις έρχεται σχεδόν μετά από 10 χρόνια, αν εξαιρέσουμε την παρουσία του στο Ιντερτότο το καλοκαίρι του 2008, κι οι φίλοι του ελπίζουν να ζήσουν ό,τι πιο κοντινό στην ευρωπαϊκή πορεία της σεζόν 1998-99. Το 1998 που ήταν μια μαγική χρονιά, καθώς είδε τον Πανιώνιο να τερματίζει μεν σε μια μέτρια 11η θέση στο πρωτάθλημα, αλλά από την άλλη αποκλείοντας τον ΠΑΟΚ στα ημιτελικά του κυπέλλου Ελλάδος, έφτασε στον τελικό απέναντι στον Παναθηναϊκό. Μια ομάδα με έντονο το ελληνικό στοιχείο, προπονητή τον Εμβολιάδη και πρωταγωνιστές παίκτες όπως ο Στρακόσια, ο Κατσαμπής, ο Βόκολος, ο Μάντζιος, ο Ναλιτζής κι ο Φύσσας, ποδοσφαιριστές που έκαναν πολύ γεμάτες και σοβαρές καριέρες στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μαζί τους κι ο Αντώνης Σαπουντζής που έγινε γνωστός στον Άρη, αλλά μάλλον κράτησε τα καλύτερά του για τη Νέα Σμύρνη, προσφέροντας τα μέγιστα εκεί.
Σε έναν από τους πιο αξιομνημόνευτους τελικούς κυπέλλου, ο τότε Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος που παρακολούθησε τον πρώτο τελικό του από κοντά, είδε τον Πανιώνιο να κερδίζει με 1-0 τον Παναθηναϊκό. Έναν Παναθηναϊκό που έχασε για τρεις βαθμούς μόλις το πρωτάθλημα και είχε υπερδιπλάσιους βαθμούς από τον Πανιώνιο. Κι όμως, οι κυανέρυθροι άντεξαν, έκαναν μια ωραία αντεπίθεση και με σκόρερ το Ναλιτζή πήραν το κύπελλο. Τα πανηγύρια από τους (πολλούς) φίλους του Πανιωνίου στο Καραϊσκάκη μεταφέρθηκαν αργότερα και στη Ν. Σμύρνη και μνημονεύονται ακόμα, μια που αποτελεί τον τελευταίο τίτλο του συλλόγου.
Η χρονιά όμως δεν είχε ξεμείνει από χαρές. Παρ’ ότι η μορφή της ομάδας άλλαξε αρκετά το καλοκαίρι, οι επιτυχίες συνεχίστηκαν. Από ελληνική ομάδα, ο Πανιώνιος πήρε μια μεγάλη δόση Μ. Βρετανίας. Κατ’ αρχήν με τον προπονητή, καθώς ο Ιρλανδός θρύλος της Λίβερπουλ Ρόνι Γουΐλαν ανέλαβε και στη συνέχεια με τους δυο Άγγλους επιθετικούς, Χέιλοκ και Ρόμπινς. Οι δυο Άγγλοι ήταν αυτοί που έβαλαν τα γκολ του 2-0 απέναντι στη Χάκα τον Αύγουστο και άνοιξαν το δρόμο για την πορεία. Φυσικά ο ελληνικός κορμός παρέμεινε και ειδικά ο Αντώνης Σαπουντζής ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές.
Σαπουντζής, δοκάρια και κυρίως η γκολάρα-φάουλ του Σπόλιαριτς
Η αλήθεια είναι ότι ο Πανιώνιος δεν απέκλεισε κάποια μεγαθήρια, ήταν σχετικά τυχερός στις κληρώσεις. Αυτό όμως δεν έχει και τόση σημασία και η ιστορία έγραψε ότι αφού απέκλεισε με δύο νίκες τη Χάκα, επανέλαβε το ίδιο κατόρθωμα και με τον Απόλλωνα Λεμεσού, παίζοντας μάλιστα και πολύ καλό ποδόσφαιρο, φτάνοντας στους «8» του θεσμού. Η πλατεία πλέον έκανε όνειρα για τα ημιτελικά, ο Πανιώνιος είχε πραγματοποιήσει την καλύτερη πορεία του και όλα ήταν δυνατά. Αυτή τη φορά όμως, η κλήρωση δεν ήταν καλή. Μάλλον ήταν η χειρότερη δυνατή.
Αντίπαλος ήταν η ιταλική Λάτσιο, ενώ στα προημιτελικά υπήρχαν εκτός από την Τσέλσι ομάδες όπως η Βαλερένγκα, η Μακάμπι Χάιφα και η Βάρτεκς. Η Λάτσιο την προηγούμενη σεζόν είχε βγει 7η και είχε κατακτήσει το κύπελλο, το καλοκαίρι όμως έκανε σπουδαίες μεταγραφές, ονόματα που προκαλούν ίλιγγο, σπάζοντας τα ρεκόρ μεταγραφών: Βιέρι, Σάλας, Στάνκοβιτς, Μιχαΐλοβιτς, ντε λα Πένια, Σέρτζιο Κονσεϊσάο και Κόουτο. Όλα αυτά βγήκαν και στο γήπεδο καθώς η Λάτσιο έκανε εξαιρετική χρονιά στην Ιταλία χάνοντας το πρωτάθλημα την τελευταία στιγμή.
Οι περίπου 10.000 φίλοι του Πανιωνίου δεν πτοήθηκαν και στις 4 Μαρτίου του 1999 πήγαν να στηρίξουν την ομάδα τους δημιουργώντας καταπληκτική ατμόσφαιρα, σε ένα ματς με διαιτητή τον Χιου Ντάλας. Οι Ιταλοί είχαν την τύχη να εκμεταλλευτούν ένα λάθος στην άμυνα του Πανιωνίου, όταν μετά από κόρνερ η μπάλα δεν έφυγε και μόλις στο 3ο λεπτό άνοιξαν το σκορ. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν ο Πανιώνιος μπορούσε να κάνει μια καλύτερη εμφάνιση αν δεν ερχόταν εκείνο το ψυχολογικό σοκ. Μετά το 0-1 η συνέχεια ήταν χειρότερη, τα αμυντικά λάθη πολλά και αρκετά χαζά (δείγμα ίσως μεγάλου άγχους) και τελικά με σκόρερς τους Στάνκοβιτς, Σάλας (χρεώνεται ως αυτογκόλ) και Νέντβεντ, η Λάτσιο πήρε ένα άνετο 0-4. Οι φίλοι του Πανιωνίου δεν έχασαν την ψυχραιμία τους και όπως γράφουν τα άρθρα της εποχής, κάποιοι έλεγαν ότι η Λάτσιο έκανε λάθος να μη βάλει και 5ο και να καθαρίσει την πρόκριση από το πρώτο παιχνίδι. Στο ίδιο μήκος κύματος κι ο Ρόνι Γουίλαν αστειευόμενος μετά το τέλος του αγώνα δήλωσε: «Τελικά, η Λάτσιο δεν είναι τόσο άσχημη ομάδα», ενώ ο ψυχρός Σβεν Γκόραν Έρικσον έκανε απλά δηλώσεις για τον κακό αγωνιστικό χώρο. Ο Μαρσέλο Σάλας το πήγε λίγο πιο πέρα λέγοντας ότι ομάδες με τέτοια γήπεδα δεν πρέπει να παίρνουν μέρος στη διοργάνωση. Επειδή τον αγαπάμε όμως, τον συγχωρούμε.
Στον επαναληπτικό, ήταν τόσο καλό το ρόστερ της Λάτσιο που ακόμα και με κάποιες αλλαγές κέρδισε άνετα με 3-0. Ο Πανιώνιος εγκατέλειψε τη διοργάνωση με ένα βαρύ 7-0, αλλά αυτό δεν αμαυρώνει τις δυο προκρίσεις του, το καλό ποδόσφαιρο που έπαιξε και το γεγονός ότι έφτασε στα προημιτελικά. Θα μπορούσε να είχε φύγει με καλύτερο τρόπο, αλλά οι τέσσερις νίκες πιο πριν, το γεμάτο γήπεδο και τα αστέρια που πάτησαν στο έστω και κακό χορτάρι της Νέας Σμύρνης, έμειναν για πάντα στη μνήμη του κόσμου. Η Λάτσιο προχώρησε, έφτασε στον τελικό και τελικά τον κατέκτησε απέναντι στη Μαγιόρκα. Την επόμενη χρονιά, με τον Κρανιότι να δίνει κι άλλα χρήματα, κατέκτησε και το πρωτάθλημα στην Ιταλία.
Από τότε η Νέα Σμύρνη είδε να περνάνε ομάδες όπως η Μπαρτσελόνα, η Νιούκαστλ, η Μπορντό, η Γαλατά και η Ουντινέζε και πολλούς σπουδαίους ποδοσφαιριστές να πατάνε το χορτάρι της. Τα χρόνια πέρασαν, το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο άλλαξε και δυστυχώς οι διαφορές των ελληνικών ομάδων με τις μεγάλες ξένες μεγάλωσαν, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να γίνουν κι άλλες γιορτές στην πλατεία. Ξεκινώντας από τα άβολα προκριματικά του Ιουλίου και το αποψινό ματς.