Η μεγάλη μέρα της Νιούπορτ Κάουντι

Για τον Πεπ Γκουαρντιόλα και τους παίκτες του, η σημερινή είναι μια ακόμα μέρα στη δουλειά. Από αυτές τις βαρετές μέρες μάλιστα, που ξέρεις εκ των προτέρων ότι η δουλειά σου δεν θα σου προσφέρει καμία ιδιαίτερη συγκίνηση και το μόνο που σε απασχολεί είναι πότε θα επιστρέψεις σπίτι για να χωθείς κάτω από την κουβέρτα σου. Οι παίκτες της Μάντσεστερ Σίτι θα σηκωθούν το πρωί, θα ασχοληθούν με άλλα πράγματα τρώγοντας το πρωινό τους, θα μπούνε στο πούλμαν που θα τους μεταφέρει στο γήπεδο, εκεί θα αντιμετωπίσουν το απόγευμα στα πλαίσια της 5ης φάσης του Κυπέλλου Αγγλίας κάποια Νιούπορτ Κάουντι, την οποία αρκετοί εκ των ξένων της ομάδας πιθανόν δεν έχουν ακούσει ποτέ ξανά, και μόλις τελειώσει το ματς, θα το ξεχάσουν μέσα σε λίγες ώρες, αφού θα πρέπει να αφοσιωθούν στο παιχνίδι που πραγματικά τους ενδιαφέρει, αυτό της Τετάρτης με τη Σάλκε, για το Τσάμπιονς Λιγκ. Στην άλλη πλευρά όμως, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά.

Στα 107 χρόνια ιστορίας της (στα οποία συμπεριλαμβάνεται ένα διάλειμμα δέκα ετών στα 90s όταν η ομάδα χρεοκόπησε) η Νιούπορτ Κάουντι έχει φτάσει στην 5η φάση του Κυπέλλου Αγγλίας μόλις μια φορά ακόμα. Πριν από 70 χρόνια! Ένα στατιστικό που δικαιολογείται απόλυτα αν κοιτάξει κανείς τα υπόλοιπα κατορθώματα της μικρής ομάδας από τη νότια Ουαλία, που τα περισσότερα χρόνια ανεβοκατεβαίνει τις χαμηλές και πολύ χαμηλές κατηγορίες της Αγγλίας (φέτος βρίσκεται στην 4η κατηγορία): Ένα κύπελλο Ουαλίας το 1980, μια ανέλπιστα καλή πορεία στο Κύπελλο Κυπελλούχων της επόμενης περιόδου και μερικές καλές προκρίσεις στους πρώτους γύρους του Κυπέλλου Αγγλίας μια στο τόσο.

Με δεδομένα όλα αυτά, οι σκηνές που εκτυλίσσονται τις τελευταίες μέρες στο Νιούπορτ δεν φαίνονται καθόλου υπερβολικές. Το καμάρι της πόλης, που μετράει ήδη φέτος δυο σπουδαίες διαδοχικές προκρίσεις απέναντι στη Λέστερ και τη Μίντλεσμπρο, υποδέχεται μια από τις καλύτερες ομάδες της Ευρώπης και κανένας δεν θέλει να λείπει από αυτή την ιστορική μέρα. Οι ουρές για τα λίγα διαθέσιμα εισιτήρια (το γήπεδο μετά βίας χωράει 7800 θεατές) ξεκίνησαν να σχηματίζονται από τα ξημερώματα και εκτεινόταν για χιλιόμετρα! Η ανυπομονησία των φιλάθλων της Κάουντι έφτασε σε τέτοια επίπεδα που υπερνίκησε ακόμα και την κλασικής τυπικότητα των νομοταγών Βρετανών.

Σ’ένα βίντεο που έγινε viral στην Ουαλία αυτές τις μέρες, ένας τύπος καταγράφει έξω από το γήπεδο μια ατέλειωτη σειρά αυτοκινήτων που έχουν ‘σημαδευτεί’ με κλήση από τη δημοτική αστυνομία, αφού οι ιδιοκτήτες τους τα παράτησαν όπως-όπως μέσα στα άγρια χαράματα, στην προσπάθεια τους να πιάσουν καλή θέση στην ουρά μπροστά από τα εκδοτήρια. Η αστυνομία απάντησε με μια ανακοίνωση, στην οποία έλεγε ότι κατανοεί απόλυτα τον ενθουσιασμό των κατοίκων αλλά αυτός δεν δικαιολογεί την παράνομη στάθμευση και ότι όλοι πρέπει να παραμείνουν ψύχραιμοι εν όψει του μεγάλου αγώνα. Κάτι τέτοιο φαίνεται πάντως δύσκολο, ειδικά όταν μιλάμε για οπαδούς που έχουν ζήσει μια ολόκληρη ζωή βλέποντας τις μεγάλες ομάδες αποκλειστικά από την τηλεόραση.

Σε ένα άλλο βίντεο που παίχτηκε αρκετά αυτές τις μέρες και επίσης αποτυπώνει χαρακτηριστικά τη φρενίτιδα που επικρατεί στην περιοχή (καθώς και την διαχρονική τρέλα των Βρετανών με το ποδόσφαιρο), η Τζέσικα Μόρντεν, που είναι βουλευτής εκλεγμένη από αυτή την περιφέρεια, παίρνει το λόγο στη βουλή μόνο και μόνο για να ενημερώσει με περηφάνια στους συναδέλφους της, εν μέσω συζήτησης για άλλα σοβαρότερα θέματα, ότι η μικρούλα Νιούπορτ Κάουντι “κρατάει ζωντανή τη μαγεία του Κυπέλλου Αγγλίας”.

Ανάμεσα στους τυχερούς που θα βρεθούν σήμερα στο γήπεδο υπάρχουν κάποιες περιπτώσεις που ξεχωρίζουν. Αρχικά ο Μαρκ Τζένκινς, που γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Νιούπορτ, υποστηρίζοντας την τοπική ομάδα. Ο Τζένκινς μετακόμισε πριν από δυο δεκαετίες στην Αυστραλία, ψάχνοντας για μια καλύτερη ζωή, αλλά η απόσταση των 10.000 μιλίων που τον χωρίζει από την πατρίδα δεν θα μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στην επιθυμία του να βρεθεί σε ένα τόσο σπουδαίο ματς. Η είδηση ότι κάποιος θα κάνει το ταξίδι Αυστραλία-Ουαλία και ξανά πίσω μόνο και μόνο για να δει ένα ποδοσφαιρικό ματς μιας ομάδας 4ης κατηγορίας κυκλοφόρησε σε όλα τα τοπικά μέσα, που εδώ και μέρες ξετρυπώνουν συνεχώς γραφικές ιστορίες, που υπενθυμίζουν σε όλους πως στην Αγγλία ο κόσμος αγαπάει με πάθος και στηρίζει τις μικρές ομάδες.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο Ρον Τζόουνς, που φέτος θα κλείσει τα 102! Ο ηλικιωμένος (που στο Β’ Π.Π. πιάστηκε αιχμάλωτος των Γερμανών και πέρασε σχεδόν δυο χρόνια σε στρατόπεδα κοντά στο Άουσβιτς, όπου ο μόνος τρόπος που είχε για να ξεχαστεί ήταν το να παίζει ποδόσφαιρο με τους συγκρατούμενους του στην αυλή) ακολουθεί τη Νιούπορτ Κάουντι από τη δεκαετία του 20, όταν ο πατέρας του τον πήγε για πρώτη φορά στο τότε γήπεδο της ομάδας! Έναν αιώνα μετά, ο Τζόουνς είναι ακόμα εκεί, πιστός σε μια ομάδα προορισμένη να ζει για πάντα στην αφάνεια: “Είναι η ομάδα της περιοχής μου, δεν είναι; Ακόμα και σήμερα νιώθω ένα σκίρτημα όταν τη βλέπω. Ήμουν πάντα αφοσιωμένος οπαδός και για χρόνια πήγαινα σε όλα τα ματς, εντός και εκτός έδρας” είχε πει σε συνέντευξη στο BBC λίγα χρόνια πριν, όταν η αγαπημένη του ομάδα έπαιζε για πρώτη φορά στην ιστορία της στο Γουέμπλει, στον τελικό του κυπέλλου των μικρών κατηγοριών.

Εκτός από τους οπαδούς όμως, την ίδια ανυπομονησία έχουν και οι παίκτες της ομάδας, που απολαμβάνουν τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας. “Θα ήθελα πολύ στο τέλος να ανταλλάξω τη φανέλα μου με τον Ντε Μπρούιν ή τον Σανέ αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα θέλουν, εκτός κι αν χρειάζονται κάτι για να καθαρίσουν το αμάξι τους” δήλωσε εχθές χιουμοριστικά ο Ρόμπι Γουίλμοτ, o άνθρωπος που άνοιξε το δρόμο για την πρόκριση επί της Μπόρο, σκοράροντας το ένα από τα δυο γκολ της Κάουντι. Η ιστορία του 28χρονου μέσου είναι μια απ’αυτές τις κλασικές που συναντάμε στο ποδόσφαιρο και επιβεβαιώνουν το πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή.

Ο ήρωας της Νιούπορτ Κάουντι ήταν ένα βήμα πριν παρατήσει το ποδόσφαιρο το καλοκαίρι του 2017. Η καριέρα του είχε πιάσει πάτο, καθώς είχε βρεθεί να παίζει στις ερασιτεχνικές κατηγορίες με part-time μισθό, και γι’αυτό αναγκαζόταν να ζει με τον πατέρα του και να δουλεύει σαν βοηθητικός υπάλληλος σε ένα τοπικό κατάστημα Tesco, εκεί όπου κουβαλούσε κιβώτια και τοποθετούσε προϊόντα στα ράφια. “Πολλοί ποδοσφαιριστές δεν θα το έκαναν, για να μη χαλάσουν την εικόνα τους αλλά εμένα δεν με πείραζε. Ήταν βέβαια πολιτισμικό σοκ το ότι έπρεπε να ξυπνάω από 5.15 αλλά αλήθεια πέρασα καλά εκείνο το διάστημα, το χρειαζόμουν αυτό”.

Όλοι φυσικά στο Νιούπορτ γνωρίζουν ότι οι ελπίδες της Κάουντι είναι απειροελάχιστες απόψε. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται απλά για ένα ματς, το οποίο μάλιστα γίνεται εντός έδρας σε έναν ταλαιπωρημένο από τις βροχές και τους αγώνες ράγκμπι της τοπικής ομάδας, αγωνιστικό χώρο, η Σίτι δεν είναι ούτε Μίντλεσμπρο, ούτε Λέστερ. Αλλά τα όνειρα δεν έχουν ταβάνια, γι’αυτό και στα ρεπορτάζ με συνεντεύξεις οπαδών υπάρχουν αρκετοί που… πουλάνε τρέλα, θυμίζοντας στους ‘μπλε’ του Μάντσεστερ ότι από το γραφικό ‘Ρόντνει Παρέιντ’ λίγες μεγάλες ομάδες έχουν περάσει. “Με τις ομάδες της 4ης κατηγορίας έχουμε πρόβλημα, με τις μεγάλες τα πάμε μια χαρά” τόνισε χαρακτηριστικά ένας εξ αυτών.

Ακόμα και η Τότεναμ πέρσι το μόνο που κατάφερε ήταν να αποσπάσει μια ισοπαλία με 1-1 μ’ένα λυτρωτικό γκολ του Χάρι Κέιν στο 82′, σε ένα παιχνίδι που οι ντόπιοι είχαν κάνει επίδειξη του αυτοσαρκασμού τους, τραγουδώντας, κάτω από έναν υπέροχο μοβ ουρανό “We know what we are, we know what we are, sheep shagging bastards, we know what we are”.

Αν υπάρχει άλλωστε ένας θεσμός που να συνδέεται με τις εκπλήξεις, αυτός είναι σίγουρα το Κύπελλο Αγγλίας. Αυτό το ξέρει καλά και ο προπονητής των Ουαλών, Μάικ Φλιν: “Θυμάμαι κάποτε τη Ρέξαμ να κερδίζει την Άρσεναλ, παλιότερα την Χέρεφορντ να κερδίζει τη Νιουκαστλ και αρκετές ακόμα τέτοιες εκπλήξεις. Αυτή είναι η μαγεία του Κυπέλλου. Αν τα καταφέρουμε απέναντι στην πρωταθλήτρια Αγγλίας θα είναι η μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του θεσμού”.