Όταν η Μίλαν τρόμαζε την Ευρώπη (Videos)

11 Μαρτίου 2014. Η Μίλαν έχοντας προκριθεί από έναν όμιλο με Μπαρτσελόνα, Άγιαξ και Σέλτικ ταξιδεύει στην Ισπανία για τον επαναληπτικό της φάσης των 16. Η Ατλέτικο Μαδρίτης που έκανε το διπλό στο Σαν Σίρο καλείται να κάνει διαχείριση του 0-1 μέσα στο Βιθέντε Καλντερόν. Η Μίλαν κάνει μια άσχημη σεζόν, αλλά κανείς δεν περιμένει τη διάλυση που θα υποστεί από την ομάδα του Σιμεόνε. Με τον Ζέεντορφ να έχει αναλάβει ως αποστολή αυτοκτονίας τον πάγκο της ομάδας και μια εντεκάδα που εκτός από τον αγέρωχο Αμπιάτι και τους Κακά, Εσιέν, Μπαλοτέλι έχει παίκτες που κανείς δεν θυμάται που βρίσκονται πια όπως ο Ούρμπι Εμάνουελσον, ο Αντρέα Πόλι, κι ο Αντελ Τάαρμπατ. Το τελικό 4-1 είναι μια από τις πιο βαριές ήττες στην ευρωπαϊκή ιστορία της.

Η Μίλαν τερματίζει 8η, 10η και 7η τις επόμενες σεζόν. Δοκιμάζει παλιές δόξες του ποδοσφαίρου στον πάγκο της. Μετά τον λατρεμένο Κλάρενς, έρχεται η σειρά του Ιντζάγκι στην επετηρίδα και αργότερα του Σίνισα Μιχαΐλοβιτς. Στη συνέχεια ο Κριστιάν Μπρόκι και ο Βιτσέντζο Μοντέλα. Κανείς δεν καταφέρνει κάτι ουσιαστικό. Όχι φυσικά ότι είναι αποκλειστικά θέμα προπονητή. Το υλικό δεν έχει καμία σχέση με το παρελθόν, αλλά και πάλι όταν τα τελευταία χρόνια τερματίζεις κάτω από ομάδες όπως η Αταλάντα κι η Σασουόλο, στο πεσμένο πλέον ιταλικό ποδόσφαιρο τα πράγματα δεν είναι καλά.

27 Ιουλίου 2017. Η Μίλαν στο νήμα τερματίζει 6η. Δεν είναι αιτία πανηγυρισμών για έναν τεράστιο σύλλογο, αλλά η ομάδα επιστρέφει στην Ευρώπη μετά από τρία χρόνια. Τρία χρόνια είναι σαν μισός αιώνας για μια ομάδα με 18 διεθνείς τίτλους. Το παιχνίδι με την Ουνιβερσιτάτεα Κραϊόβα στη Ρουμανία δεν είναι όμως απλά η επιστροφή στην Ευρώπη για την Μίλαν. Το όνειρο των Ροσονέρι είναι ότι θα αποτελέσει αφετηρία για μια μεγάλη πορεία από τα παλιά. Όλα αυτά βασισμένα σε ένα ξέφρενο μεταγραφικά καλοκαίρι που το Μιλανέλο είδε σπουδαίες αφίξεις και πολλά εκατομμύρια να δίνονται.

Πριν από αυτές βέβαια, ίσως η σημαντικότερη κίνηση ήταν το αίσιο τέλος για το μελόδραμα που άκουγε στο όνομα Ντοναρούμα. Αφού ο «προδότης-φραγκοφονιάς» έγινε ξανά το παιδί της Μίλαν με τον καλό αδερφό που αξίζει να του κάνει παρέα, η Μίλαν προς το παρόν ησύχασε σε μια σημαντική για κάθε ομάδα θέση. Από εκεί και πέρα, μπροστά από τον Ντοναρούμα θα δεσπόζει ο μαχητής Μπονούτσι σε μια από τις πιο περίεργες μεταγραφές της σεζόν. Περίεργη όχι εξαιτίας της αξίας του παίκτη, αλλά λόγω του παρασκηνίου που τον οδήγησε εκτός Γιούβε. Αυτό δεν απασχολεί κανέναν στον Μιλάνο πάντως.  Κοντά στα 40 εκατομμύρια είναι και η τιμή του next-best-thing εκ Πορτογαλίας του Αντρέ Σίλβα. Το ποσό είναι τεράστιο για έναν 21χρονο με μια ουσιαστικά σεζόν στο βιογραφικό του, αλλά το όνομα Πόρτο δίνει εγγύηση. Ανάμεσα στα ονόματα των Κόντι, Μουσάτσιο και Ροντρίγκες υπάρχει και αυτό του Τσαλχάνογλου του Τούρκου Ζουνίνιο Περναμπουκάνο. Όπως επίσης και ο Φρανκ Κεσιέ που έκανε μια καταπληκτική σεζόν πέρσι στην Αταλάντα.

Είναι αυτοί αρκετοί; Άξιζαν τόσα χρήματα; Μπορεί ο Μοντέλα να φτιάξει μια ομάδα; Θα αφήσει η Γιουβέντους να χάσει τα πρωτεία; Τις απαντήσεις θα τις πάρουμε στο προσεχές μέλλον. Αυτό όμως που είναι σίγουρο, είναι το γεγονός ότι η Μίλαν φαίνεται να επιστρέφει σε πιο αντιπροσωπευτικά για το σύλλογο επίπεδα. Τουλάχιστον στην Ιταλία θα είναι αδιανόητο να τερματίσει πάλι τόσο χαμηλά. Όσο για την Ευρώπη, κανείς δεν ξέρει. Στιγμές όπως αυτές του παρελθόντος είναι δύσκολο να έρθουν προς το παρόν. Γιατί τα 4-1 στο Καλντερόν δεν είναι τα αντιπροσωπευτικά για την Μίλαν, μια ομάδα που καθόρισε εν πολλοίς το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο.

Όπως σε μια από τις σημαντικότερες νίκες στην ιστορία του συλλόγου. Όταν τη χρονιά 1988-89 αντιμετώπισε στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη διέλυσε. Μια καταπληκτική ομάδα με παίκτες όπως ο Ούγκο Σάντσες, ο Εμίλιο Μπουτραγκένιο κι ο Μπερντ Σούστερ, μια ομάδα που πήρε πέντε σερί πρωταθλήματα στην Ισπανία. Οι ημιτελικοί θεωρήθηκαν ως ο πραγματικός τελικός εκείνης της σεζόν, καθώς όποιος προχωρούσε ήταν το τεράστιο φαβορί απέναντι σε Στεάουα ή Γαλατά. Στο πρώτο ματς στο Μπερναμπέου η Ρεάλ προηγήθηκε με 1-0 χάρη στον Μεξικάνο Ούγκο Σάντσες, αλλά ο φαν Μπάστεν ισοφάρισε στο 77′ και έδωσε μια σημαντική ισοπαλία.

Ο επαναληπτικός πέρασε στην ιστορία. Ο κόσμος έκανε ουρές για ένα εισιτήριο και το Σαν Σίρο ήταν κατάμεστο. Πριν το ματς, ο Λίο Μπενάκερ έστειλε έναν κατάσκοπο να παρακολουθήσει την προπόνηση της Μίλαν στο Μιλανέλο. Ο κατάσκοπος γύρισε τρομαγμένος με αυτά που είδε. Η Μίλαν παρατάχθηκε στο γήπεδο χωρίς μπάλα και χωρίς αντίπαλο και έκανε σαν να ήταν κανονικό ματς υπό τις φωνές του Αρίγκο Σάκι. Σαν να έβλεπες μια θεατρική παράσταση ή κάτι πολύ κουλτουριάρικο. Ο Σάκι σαν διευθυντής ορχήστρας έδινε εντολές και όλη η ομάδα έκανε συγχρονισμένες κινήσεις μπροστά από φανταστικούς αντιπάλους και μια μπάλα που δεν υπήρχε.

Συμπεράσματα για τη Ρεάλ δεν βγήκαν, μόνο απορίες δημιουργήθηκαν. Απορίες που λύθηκαν μερικές ώρες αργότερα στο χορτάρι. Την ώρα που στο ξενοδοχείο της Ρεάλ ψαχνόντουσαν, στο Μιλανέλο λίγες ώρες πριν το ματς, οι παίκτες έπαιζαν μπιλιάρδο, πινγκ-πονγκ και τάβλι. Το μεσημέρι ένα ελικόπτερο προσγειώθηκε, ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι κατέβηκε και έκανε την ομιλία του προς τους παίκτες.

Στο βροχερό Μιλάνο στις 19 Απριλίου του 1989 ο Γκούλιτ βγήκε πρώτος πρώτος. Ήταν ο αγαπημένος παίκτης του Σάκι, ο παίκτης πάνω στον οποίο βασιζόταν. Τον προτιμούσε ακόμα και από τον φαν Μπάστεν γιατί ταίριαζε στη φιλοσοφία του. Ο ίδιος ο Σάκι διηγείται ότι ο φαν Μπάστεν μετά από τις πρώτες προπονήσεις του παραπονέθηκε ότι δουλεύουν πολύ και ότι έτσι χάνεται η διασκέδαση. Η απάντηση του Ιταλού ήταν αφοπλιστική: «Ρόλος μας δεν είναι να διασκεδάζουμε, εμείς είμαστε αυτοί που προσφέρουμε τη διασκέδαση». Ο Γκούλιτ ήταν άλλος τύπος όμως. Ότι βγήκε πρώτος δεν ήταν τυχαίο. Ήταν μια ιεροτελεστία. Ο θηριώδης τύπος με το μαλλί έβγαινε για να τρομάξει τους αντιπάλους. Ακόμα και στον ψυχολογικό πόλεμο ήταν όλα δουλεμένα. Έβγαινε και κοιτούσε έναν έναν στα μάτια τους αντιπάλους. Ο Σάκι ρώτησε τον Ρουντ ποιοι κατέβασαν τα κεφάλια μετά το βλέμμα του. «Όλοι εκτός από έναν» απάντησε ο Ολλανδός. Ο ένας ήταν ο Ούγκο Σάντσες, αλλά δεν αρκούσε εκείνο το βράδυ για τη Ρεάλ.

Το ματς ήταν η αποθέωση του ποδοσφαίρου του Αρίγκο Σάκι και μιας ομάδας με παίκτες (βαθιά αναπνοή) όπως Τασότι, Μαλντίνι, Κοστακούρτα, φαν Μπάστεν, Γκούλιτ, Αντσελότι, Ντοναντόνι και φυσικά ο ανυπέρβλητος σε εκείνο το ματς Φράνκο Μπαρέζι. Ήταν η ιταλική βερσιόν του «τόταλ φούτμπολ» για μια ομάδα που έβαλε 5 γκολ στη Ρεάλ, στη συνέχεια 4 στην Στεάουα μέσα σε μισή ώρα στον τελικό και κατέκτησε και το Διηπειρωτικό. Με σκόρερς τους Αντσελότι, Ράικαρντ, Γκούλιτ, φαν Μπάστεν και Ντοναντόνι η Μίλαν δεν κέρδισε απλά έναν μεγάλο αντίπαλο. Τέτοια σκορ μπορούν να συμβούν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση έδειξε ότι το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είχε ένα νέο αφεντικό. Το ταξίδι της Μίλαν της νέας εποχής ξεκινά από την ταπεινή Ρουμανία στο λιγότερο λουσάτο Γιουρόπα Λιγκ. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι η Μίλαν δεν έχει κατακτήσει ποτέ τον θεσμό, ούτε σαν ΟΥΕΦΑ, αυτό θα είναι ακόμα ένα κίνητρο. Αν μπορεί βέβαια να βρει τους νέους Σάκι, Γκούλιτ και Μπαρέζι…