“Αυτή είναι μια φανταστική ευκαιρία για μένα. Σκεφτείτε πως -σχεδόν- υπέγραψα και με τα δύο χέρια. Ανυπομονώ να φορέσω τη φανέλα της ομάδας σε επίσημο παιχνίδι και θέλω να ευχαριστήσω τον Σερ Άλεξ για την εμπιστοσύνη που έδειξε προς το πρόσωπό μου. Υπόσχομαι να τον ξεπληρώσω με καλές εμφανίσεις και πολλά γκολ. Βρισκόμουν σε συζητήσεις με αρκετές ομάδες, κυρίως στην Αγγλία, όταν χτύπησε το τηλέφωνό μου. Ήταν ο Σερ Άλεξ και με κάλεσε να φάμε πρωινό παρέα. Το επόμενο πρωί βρεθήκαμε. Μου είπε αμέσως πως πίστευε σε μένα και πως ήθελε να με φέρει στο Ολντ Τράφορντ. Δεν το σκέφτηκα καθόλου. Συμφωνήσαμε μετά από μερικά δευτερόλεπτα. Θα γινόμουν παίκτης της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Ήταν καταπληκτικό.”
Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον πρώην διεθνή Άγγλο επιθετικό Μάικλ Όουεν και ειπώθηκαν στον Βρετανικό Τύπο τον Ιούλιο του 2009. Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν πρωταθλήτρια Αγγλίας και λίγες μέρες νωρίτερα είχε χάσει, γεμίζοντας τα ταμεία της, τον δικό της ηγέτη -και νέο παιδί-θαύμα του Ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου- Κριστιάνο Ρονάλντο, αλλά και τον Αργεντινό σούπερ σταρ, Κάρλος Τέβες, που είχε αποχωρήσει για τα εκατομμύρια των Αράβων, με σκοπό να ηγηθεί στη συμπολίτισσα Σίτι, μια Σίτι που άρχιζε να “χτίζει” με σκοπό να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Όπως είναι εύκολο να γίνει αντιληπτό ο Σερ Άλεξ έπρεπε να κάνει πολύ γρήγορα κάτι για να ησυχάσει το κοινό του Όλντ Τράφορντ που έβλεπε την ομάδα να αποδυναμώνεται υπερβολικά, με τους μεγάλους της αντιπάλους -εντός και εκτός συνόρων- να δυναμώνουν όλο και περισσότερο. Αφού προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να υπογράψει το νέο μεγάλο ταλέντο του Γαλλικού ποδοσφαίρου, τον Καρίμ Μπενζεμά και δεν ήταν εφικτό να φέρει τον Φερνάντο Τόρες της Λίβερπουλ, σε μια κίνηση που θα προκαλούσε εμφύλιο εντός του Νησιού, ως μετρ σε κινήσεις εντυπωσιασμού και ποδοσφαιρικού διχασμού αποφάσισε να προσεγγίσει τον -ξεχασμένο- Όουεν, σε μια μεταγραφή που θα έπαιρνε τα “φώτα” απ’ το πραγματικό πρόβλημα της ομάδας του, που δεν ήταν άλλο απ’ την αποδυνάμωση της επιθετικής γραμμής. Σε θέματα ηθικής δηλαδή, προκαλώντας τον τέλειο αντιπερισπασμό, μιας και ήταν σίγουρο, πως θα δίχαζε το ποδοσφαιρικό κοινό της χώρας. Ο σπουδαίος Σκοτσέζος μάνατζερ, εννοείται, πως τα κατάφερε.
Ο Μάικλ Όουεν βρίσκονταν τότε στο 30ο έτος της ηλικίας του και απείχε κατά πολύ απ’ την εικόνα του παίκτη που θαύμαζε ολόκληρος ο πλανήτης, δέκα -και βάλε- χρόνια νωρίτερα με τη φανέλα της Λίβερπουλ. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ή να αγνοούμε πως ο Μιχαλάκης είναι ο τελευταίος Άγγλος που κατέκτησε τη Χρύση Μπάλα το 2001, όταν ως παίκτης των “κόκκινων” έφτασε σε ένα μυθικό τρεμπλ, σκοράροντας ένα σωρό σπάνιας ομορφιάς τέρματα, σε μια φοβερή και τρομερή Λίβερπουλ. Βέβαια, το καλοκαίρι του 2009, όλοι ήξεραν ότι εκείνες οι μέρες είχαν περάσει -δυστυχώς- ανεπιστρεπτί για τον ίδιο. Όταν μάλιστα επέλεξε να φορέσει τη θρυλική φανέλα με το νούμερο 7 στην πλάτη, μια φανέλα που έχουν φορέσει πολλοί μυθικοί παίκτες της Γιουνάιτεντ όπως ο Μπεστ, ο Καντονά και ο Μπέκαμ, σβήστηκε -για πάντα- στις συνειδήσεις της πλειοψηφίας των φίλων της Λίβερπουλ (με την ταμπέλα “προδότης” να τον ακολουθεί από τότε) αλλά και σε μεγάλη μερίδα φίλων της Γιουνάιτεντ, που έβλεπαν τον παλιό τους “εχθρό” να “λερώνει” το Ιερό νούμερο της ομάδας τους. Φυσικά όταν όλοι τσακώνονταν για όλα αυτά τα εξωαγωνιστικά θέματα, ο Σερ Άλεξ έπινε τα πανάκριβα κρασάκια του χαμογελαστός μιας και γνώριζε καλύτερα απ’ τον καθένα πως είχε πετύχει τον σκοπό του καλύπτοντας την “γύμνια” (στην επιθετική τουλάχιστον γραμμή) της ομάδας του.
Η έναρξη της νέας σεζόν (2009/2010) βρήκε τόσο τη Γιουνάιτεντ όσο και την Σίτι (με τον παλιό αστέρα της Γιουνάιτεντ, Μαρκ Χιούζ στο τιμόνι) να τρέχουν ένα πολύ καλό σερί ως την 6η αγωνιστική που βρήκε τις ομάδες αντιμέτωπες στο ντέρμπι του Ολντ Τράφορντ. Οι δυο τους είχαν από 12 βαθμούς, με την Σίτι να έχει ένα παιχνίδι λιγότερο (και 4 στα 4) και τη Γιουνάιτεντ να έχει τέσσερις νίκες αλλά και μία οδυνηρή ήττα απ’ τη Μπέρνλι στη 2η αγωνιστική. Ο Όουεν, απ’ την άλλη, είχε προλάβει να μετρήσει μόλις τρεις συμμετοχές (τις δύο μάλιστα ως αλλαγή στα τελευταία λεπτά) και ένα και μοναδικό τέρμα, στο 0-5 επί της αδύναμης Γουίγκαν για την 3η αγωνιστική. Το ντέρμπι του Μάντσεστερ είχε μαζέψει όλα τα βλέμματα του ποδοσφαιρικού κοινού της Ευρώπης μιας και απ’ τη μία υπήρχαν οι πρωταθλητές του Σερ Άλεξ και απ’ την άλλη η Σίτι, που έδειχνε όμως πανέτοιμη να εξελιχθεί ως η νέα δύναμη της Πρέμιερ Λιγκ, σε μια περίοδο που είχε ήδη αρχίσει να αγοράζει ό,τι καλύτερο υπήρχε εντός και εκτός Νησιού. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι -μιας και υπήρχε και η επιστροφή του προδότη Κάρλος Τέβες ως αντίπαλος εκεί που κατέκτησε τα πάντα- και όσο και αν υπάρχει τεράστιο μίσος ανάμεσα στις δύο ομάδες εδώ και σχεδόν 100 χρόνια, εκείνη η αναμέτρηση θεωρείται -και είναι- η νέα αφετηρία στο ντέρμπι της πόλης. Μια αφετηρία που βρίσκει (από τότε) τους “γαλάζιους” να κοιτάζουν ως ίσοι (ακόμα και αφ’ υψηλού) τη μεγάλη τους αντίπαλο. Μια αντίπαλο που έχει κυριαρχήσει τα χρόνια της Πρέμιερ Λιγκ εντός αλλά και εκτός Αγγλίας με Ευρωπαϊκούς τίτλους. Μια αντίπαλο που μέχρι τότε έβλεπε την Σίτι -σύμφωνα με τον Φέργκιουσον- απλά ως τον “θορυβώδη γείτονα” και τίποτα περισσότερο. Αυτή φυσικά ήταν πάνω-κάτω και η πικρή -για τους Citizens- αλήθεια.
Ο ‘Οουεν είχε συνηθίσει να μπαίνει στο Θέατρο των Ονείρων ως μεγάλος αντίπαλος, ως αυτός που θέλουν όσο τίποτα άλλο να κερδίσουν, σε σπουδαία μάλιστα παιχνίδια. Όπως ήταν λογικό, η αμηχανία ήταν ολοφάνερη στο πρόσωπό του καθώς έβλεπε τους συμπαίκτες του -φορώντας τη ζακέτα της Γιουνάιτεντ- καθισμένος στον πάγκο. Στο πρόσωπο του Άγγλου στράικερ μπορούσες να διακρίνεις τα ίδια χαρακτηριστικά και εκείνη τη σιωπηλή ένταση όταν είχε βρεθεί στην κερκίδα του Άνφιλντ, σε εκείνη τη ρεβάνς για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, κόντρα στην Τσέλσι το 2005. Όταν ο διαιτητής σφύριξε τη λήξη, η κάμερα είχε εστιάσει στο πρόσωπό του, με τον -τότε παίκτης της Ρεάλ Μαδρίτης- να δείχνει παγωμένος στην κερκίδα. Χαμένος σε σκέψεις που μόνο αυτός μπορούσε να εξηγήσει. Ο αστικός μύθος λέει μάλιστα πως η αδερφή του -που έβλεπε το παιχνίδι απ’ την τηλεόραση- του έστειλε μήνυμα την ώρα που οι πρώην συμπαίκτες του πανηγύριζαν την πρόκριση στον τελικό της Πόλης, γράφοντάς του πως: “Εκεί θα έπρεπε να βρίσκεσαι και όχι σε μια κρύα καρέκλα στα επίσημα του Άνφιλντ”. Ο αστικός μύθος επίσης λέει πως ο Όουεν είχε πει σε κολλητό του -και συμπαίκτη- τα χρόνια του στη Λίβερπουλ πως: “Φεύγω γιατί θέλω να κατακτήσω ένα Τσάμπιονς Λιγκ και εδώ δεν πρόκειται να γίνει ποτέ κάτι τέτοιο”. Οι “κόκκινοι” κατέκτησαν το σπουδαιότερο ευρωπαϊκό τρόπαιο -σχεδόν- 10 μήνες μετά από τη δήλωση του πρώην αστέρα τους, με τον ίδιο να καταλήγει λίγο καιρό μετά στο Νιούκαστλ.
Εκείνο το ντέρμπι στο Όλντ Τραφορντ ήταν απλά συγκλονιστικό. Ένα παιχνίδι που όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν θα μνημονεύουν για πάντα ως ένα απ’ τα καλύτερα στην ιστορία της Πρέμιερ Λιγκ. Ο Σερ Άλεξ μάλιστα το θεωρεί ως το κορυφαίο ντέρμπι του Μάντσεστερ στην ιστορία του Αγγλικού ποδοσφαίρου, κάτι που λέει σίγουρα πολλά για το ποδόσφαιρο που παρουσίασαν οι παίκτες που πάτησαν στο χορτάρι του Ολντ Τράφορντ. Η Γιουνάιτεντ είχε ανοίξει νωρίς το σκορ με τον Ρούνεϊ, για να ισοφαρίσει η Σίτι λίγο πριν το εικοσάλεπτο με τον Γκάρεθ Μπάρι. Το 1-1 ήταν και το σκορ του ημιχρόνου, με το ποδόσφαιρο και το πάθος που είχαν παρουσιάσει οι δύο ομάδες να προμηνύει αυτό που θα ακολουθούσε. Η απουσία του Κομπανί έδωσε στην ομάδα του Σερ Άλεξ το δικαίωμα να σκοράρει με δύο κεφαλιές του Φλέτσερ (σε μια περίοδο που ο Βέλγος στόπερ ήταν απλά ανίκητος στον αέρα), με τον ημίτρελο Ουαλό “γκόλφερ” Μπέλαμι, να ισοφαρίζει με δύο υπέροχα τέρματα σε 3-3 στις καθυστερήσεις.
Ο Όουεν περάσε αλλαγή στη θέση του Μπερμπάτοφ στο 78ο λεπτό, σε ένα διάστημα του αγώνα όπου η Σίτι είχε την πλήρη υπεροχή, και κατάφερε στο 6ο λεπτό των καθυστερήσεων (με τον διαιτητή να έχει δείξει 4 λεπτά κάνοντας έξαλλο τον Χιούζ) να σκοράρει το νικητήριο τέρμα (μετά από μία καταπληκτική κάθετη πάσα του τεράστιου Ράιαν Γκιγκς) για να γίνει ο απόλυτος ήρωας όλων αυτών που ζούσαν για να τον μισούν μέχρι πριν λίγο καιρό. Το κοινό του Όλντ Τράφορντ παραληρούσε και ο Φέργκιουσον έτριβε τα χέρια του από ικανοποίηση, μιας και έβλεπε την δική του επιλογή του (μια επιλογή που για να μη γελιόμαστε δεν είχε και ιδιαίτερη ποδοσφαιρική λογική) να τον δικαιώνει. Κατά βάθος γνώριζε πολύ καλά και ο ίδιος πως ο Μάικλ Όουεν δεν είχε να δώσει κι άλλες τέτοιες παραστάσεις στο απαιτητικό κοινό της ομάδας του.Όπως και αποδείχτηκε στη συνέχεια. Ο Όουεν έμεινε στο Όλντ Τράφορντ συνολικά τρεις σεζόν γεμάτες τραυματισμούς, με λιγοστές συμμετοχές και ελάχιστα γκολ. Κατάφερε να κατακτήσει το πρωτάθλημα του 2011, όπως και το Λιγκ Καπ του 2010 αν και δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα απ’ τους φίλους της ομάδας που έβλεπαν πάντα στο πρόσωπό του τον παίκτη που φορούσε το νούμερο 10 της μεγάλης τους αντιπάλου και φόρτωνε τα δίχτυα τους με γκολ. Της Λίβερπουλ.
Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με τον Μουρίνιο στο τιμόνι και έχοντας χάσει τον τίτλο του αφεντικού της πόλης, υποδέχεται τη Σίτι του Γκουαρδιόλα σε μια αναμέτρηση που θα πρέπει -τουλάχιστον- να μη χάσει, αν φυσικά θέλει να παραμείνει ζωντανή στο κυνήγι του τίτλου. Μπορεί να το καταφέρει ή οι “πολίτες” θα συνεχίσουν να τρέχουν το τεράστιο νικηφόρο τους σερί; Για να συμβεί πάντως, θα πρέπει να βρει η Γιουνάιτεντ κάποιον ήρωα. Έναν ήρωα που θα μπορέσει να βγει στην επιφάνεια, ακόμα κι απ’ τα αζήτητα του πάγκου της (θυμίζω πως υπάρχει και η τιμωρία του Πολ Πογκμπά). Κάποιον που θα της δώσει και πάλι εκείνη τη σπίθα που της λείπει (κυρίως στα ντέρμπι), μήπως κι ανάψει και πάλι η “μηχανή” της για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Μένει να δούμε αν θα το καταφέρει.