Όταν ο Μάριο Μάντζουκιτς ήταν παιδάκι στη γενέτειρα του, την πόλη Σλαβόνσκι-Μπροντ στα σύνορα Κροατίας-Βοσνίας, ξέσπασε ο εμφύλιος της Γιουγκοσλαβίας. Όπως και στο 2ο Παγκόσμιο πόλεμο όταν περίπου 900 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους από τους βομβαρδισμούς, έτσι και τότε, η πόλη βρέθηκε στο επίκεντρο συγκρούσεων. Ο κύριος Μάτο Μάντζουκιτς βλέποντας κόσμο να σκοτώνεται στους δρόμους, πήρε την απόφαση και μετανάστευσε μαζί με την οικογένειά του στη Γερμανία για να ζήσουν με ασφάλεια. Εκεί ο μικρός Σούπερ-Μάριο έμαθε να παίζει μπάλα, επιθετικός σε αντίθεση με τον αμυντικό πατέρα του. Η άδεια παραμονής της οικογένειας Μάντζουκιτς δεν ανανεώθηκε από τις γερμανικές αρχές το 1996 και έτσι επέστρεψαν στην Κροατία. Ο Μάριο έπαιξε στις ομάδες του Ζάγκρεμπ όπου έκανε όνομα, κυρίως υπό τις εντολές του γνωστού μας από τον ΠΑΟΚ Μίροσλαβ Μπλάζεβιτς. Ένας ψηλός, δυνατός παίκτης που το λέει η καρδιά του. “Είναι ένα θηρίο με απίστευτη δύναμη και απίστευτες αντοχές” είχε πει ένας συμπαίκτης του στην εθνική.
Από τότε όμως ο Μάριο έδειχνε τον ζόρικο χαρακτήρα του. Συνήθιζε να παίρνει αψυχολόγητες κίτρινες για τάκλιν τη στιγμή που τα ματς είχαν κριθεί, για καβγάδες με αντιπάλους και διαιτητές, ενώ έλεγε χωρίς ντροπή ότι βαριόταν να παίζει με τις μικρές ομάδες, με αποτέλεσμα στη Ντιναμό να τιμωρηθεί με χρηματικό πρόστιμο για αδιαφορία (!!).
Οι Λύκοι της Βόλφσμπουργκ έδωσαν αρκετά εκατομμύρια για να τον αγοράσουν, αλλά με την παρουσία του Τζέκο, ο Μάντζουκιτς ήταν παγκίτης ή έπαιζε στο πλάι χωρίς να εντυπωσιάζει. Όταν όμως ο Βόσνιος έφυγε για τη Σίτι και ο σκληροτράχηλος Φέλιξ Μάγκατ ανέλαβε να σώσει τους Λύκους από τον υποβιβασμό, ο Μάριο έπαιξε στην κορυφή σκόραρε σχεδόν σε όλα τα ματς στο τέλος της σεζόν και πανηγύρισε τη σωτηρία. “Έχει τέτοια φυσική κατάσταση που μπορεί να παίξει σε δύο ματς σερί” είχε πει ο Μάγκατ γι’ αυτόν. Έσπευσε να προσθέσει όμως: “δυστυχώς δεν μπορεί να τον τιθασεύσει κανένας προπονητής“. Ο Μάγκατ λάτρευε το γεγονός ότι ο Μάριο ήταν ένα θηρίο, αλλά σιχαινόταν ότι βαριόταν τις προπονήσεις και ότι δεν μάρκαρε. Η σχέση τους ήταν μια σχέση αγάπης και μίσους.
Κάπως έτσι, η Βόλφσμπουργκ δεν είπε όχι στην πρόταση της Μπάγερν και ο Μάντζουκιτς μετά από ένα εξαιρετικό Euro το 2012 με την Κροατία μετακόμισε στο Μόναχο. Οι Βαυαροί δεν έδειξαν να πτοούνται επειδή έδειχνε ξενερωμένος πολλές φορές στο χορτάρι ή που γκρίνιαζε σαν τον Κριστιάνο αν δεν έπαιρνε πάσα. Απέναντι στην Ιταλία είχε σαφείς εντολές να γυρίζει πίσω και να κλείνει τον Πίρλο. Δεν το έκανε ποτέ. Ο Μπίλιτς δεν τον έβγαλε, απλά άλλαξε σύστημα, τον έφερε δεξιά και από εκεί ο Μάντζουκιτς έβαλε το γκολ που ονειρευόταν, απέναντι στον Μπουφόν που πάντα θαύμαζε, ισοφαρίζοντας το φάουλ του Πίρλο.
Όχι το πιο δύσκολο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό γκολ στην καριέρα του στον τελικό του 2013
Εκμεταλλευόμενος τον τραυματισμό τού συνονόματου Γκόμεζ, ο Μάντζουκιτς έκανε μια εξαιρετική πρώτη χρονιά στο Μόναχο το 2012-13, κατακτώντας το τρεμπλ υπό τον Γιουπ Χάινκες και σκοράροντας στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Στη δεύτερη σεζόν του σκόραρε ακόμα περισσότερα γκολ, αλλά η έλευση του ποδοσφαιρικού χιπστερισμού του Πεπ Γκουαρδιόλα, οι αλλαγές συστημάτων και ρόλων δεν τον άφησαν ικανοποιημένο. “Το στιλ παιχνιδιού του κόουτς Γκουαρδιόλα δεν μου ταιριάζει“, δήλωσε στο τέλος της σεζόν, ζητώντας να φύγει. Δεν ήταν μόνο τακτικοί οι λόγοι όμως, ήταν και σαν χαρακτήρες ασύμβατοι. Ο Πεπ κατεβαίνει στα ματς με γιλεκάκια που πιθανότατα έχει αγοράσει από κάποιο 100% organic κατάστημα, ενώ ο Μάντζουκιτς είναι ο τύπος που αν χρειαζόταν θα έγδερνε μια αρκούδα για να φορέσει τη γούνα της. “Όταν μπαίνω στο γήπεδο, νιώθω σαν μονομάχος σε μια σύγχρονη αρένα. Θέλω να παλέψω, να δώσω μάχες και να κερδίσω“.
Το γυαλί ράγισε αρκετά νωρίς και έσπασε στο τέλος της σεζόν, όταν ο Πεπ δεν τον χρησιμοποιούσε, κάτι που ο Μάριο θεωρούσε ότι ήταν σαμποτάζ για να μη βγει 1ος σκόρερ. Λέγεται ότι υπήρξε και επεισόδιο όταν ο Μάντζουκιτς ειρωνεύτηκε τον Γκουαρδιόλα που πήρε πάνω του την ευθύνη για τον αποκλεισμό από τη Ρεάλ. Το αποκορύφωμα ήρθε όταν έμεινε εκτός αποστολής στον τελικό του κυπέλλου. Μετά τον αποκλεισμό από την αποστολή, ο Μάριο σηκώθηκε κι έφυγε και όλοι μιλούσαν με τα χειρότερα για τη συμπεριφορά του. Ο Μάντζουκιτς όμως όπως αποδείχτηκε είχε πάει στην πατρίδα του για να βοηθήσει στις μεγάλες καταστροφές που είχαν γίνει από τις πλημμύρες. 15.000 άνθρωποι έμειναν άστεγοι και αυτός με δικά του έξοδα γέμισε τρία φορτηγά με ανθρωπιστική βοήθεια και πήγε κι ο ίδιος εκεί, στα μέρη που χτυπήθηκαν από την κακοκαιρία. Μερικούς μήνες αργότερα δήλωσε: “Ο Γκουαρντιόλα δεν με σεβάστηκε. Τα πράγματα με τον Χάινκες ήταν δύο φορές καλύτερα“.
Λίγο αιματάκι δεν είναι τίποτα για τον Σούπερ Μάριο (εδώ μετά από αγκωνιά του Σέρχιο Ράμος)
Όπως και να ‘χει, βρήκε καταφύγιο στο Καλντερόν και τον Σιμεόνε, ένα ταίριασμα που έμοιαζε ιδανικό, δύο συμβατοί χαρακτήρες και μια ομάδα με DNA που συμβαδίζει με αυτό του Κροάτη. Ενώ η χρονιά του ήταν σχετικά καλή (με 10 κίτρινες σε 28 ματς πρωταθλήματος βέβαια), βοηθώντας πολύ και τον Γκριεζμάν, προς το τέλος ήρθε ρήξη με τον Αργεντινό κόουτς. Η Γιουβέντους σε μια από τις κλασσικές μεταγραφές “παίκτης που είναι σε πτώση, τον παίρνουμε σχετικά φτηνά και μετά χτυπιούνται που τον έχασαν” τον έφερε στο Τορίνο και ο Κροάτης έκανε μια συμπαθητική πρώτη σεζόν. Στην αρχή της 2ης όμως, η Γιουβέντους ήθελε έναν στράικερ που να βάζει πολλά γκολ και να είναι πιο παραγωγικός. Η έλευσε του Γκονζάλο Ιγκουαΐν έγινε πραγματικότητα και όλα έδειχναν ότι το μέλλον του Μάντζουκιτς θα ήταν να κάνει τα… ρεπά του “Πιπίτα”. Ο Αλέγκρι όμως είναι ένας κόουτς που ψάχνεται, προσπαθεί να αλλάξει όσα δεν του αρέσουν. Έτσι, κάπου στα μέσα της σεζόν, η Γιουβέντους το γύρισε σε 4-2-3-1 και στα αριστερά παίκτης σαν τον Κουαδράδο δεν υπήρχε. Ο Μαξ Αλέγκρι έβαλε τον Μάντζουκιτς εκεί. Δεν ήταν ο πρώτος που το έκανε. Στα πλάγια έχει παίξει και στην εθνική και στη Γερμανία και στην Κροατία. Η διαφορά ήταν ότι αυτή τη φορά δεν γκρίνιαξε, δεν είπε κάτι, έβαλε το εγώ του κάτω από την ομάδα και μετατράπηκε σε ένα κράμα εξτρέμ-αριστερού χαφ και πολλές φορές σκληροτράχηλου αριστερού μπακ (ειδικά στο 3-4-3 που κάποιες φορές παίζει). Με τη φοβερή του φυσική αντοχή καλύπτει όλη την πλευρά, αδιαφορεί για το πόσα γκολ θα βάλει και διεκδικεί το βραβείο Φιλότιμος Ποδοσφαιριστής 2016-17.
Εκεί που οι άλλοι δακρύζουν με τα πιο γλυκά ζωάκια, ο Μάριο παραμένει ψυχρός
Ο Μάντζουκιτς τραβάει πάνω του το αντίστοιχο πλάγιο μπακ και πολύ συχνά και έναν κεντρικό αμυντικό, με το ύψος του σπάει μπάλες (ενίοτε δίνει και ασίστ), δημιουργεί χώρους για τους δυο Αργεντινούς (ειδικά τον δαιμόνιο Ντιμπάλα) και φυσικά κάνει πολλά περισσότερα τάκλιν και κλεψίματα από αυτούς, καθώς μετατρέπεται σε έναν παίκτη που αμύνεται από την μία γραμμή ως την άλλη. Τα γκολ του μέχρι τώρα είναι τα λιγότερα την τελευταία 10ετία της καριέρας του, αλλά η συνεισφορά του είναι ανεκτίμητη τόσο αμυντικά, όσο και επιθετικά και αυτό αναγνωρίζεται και από τον κόσμο της Γιούβε, όσο και από τον Αλέγκρι που του ανανέωσε το συμβόλαιο πρόσφατα.
Ακόμα και μια προσποίηση σε ένα πλάγιο γίνεται με πάθος
Φτάνει σε έναν ακόμα τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης, και τα φώτα της δημοσιότητας δεν θα πέσουν πάνω του. Θα πέσουν στον ανυπέρβλητο Τζίτζί Μπουφόν, στον Ντιμπάλα, τον Ντάνι Άλβες, το δίδυμο Μπονούτσι-Κιελίνι, στον Κουαδράδο, ακόμα και στον Ιγκουαΐν με τα περιττά κιλά, αλλά και τα πολλά γκολ. Λίγοι θα ασχοληθούν με τον άνθρωπο που τσαλάκωσε τον ποδοσφαιρικό του εγωισμό, άλλαξε σχεδόν στα γεράματα θέση και νοοτροπία και κάνει πράγματα που πριν μερικά χρόνια δεν τολμούσε κανείς να του ζητήσει. Κανείς δεν ξέρει πώς ο Αλέγκρι τον έπεισε να γίνει ένας άλλος παίκτης και ο Φέλιξ Μάγκατ σίγουρα θα ζηλεύει που κάποιος μπόρεσε να τιθασεύσει τον… αγροίκο (όπως περίπου τον είχε ονομάσει ο Μπλάζεβιτς) επιθετικό.