Η ποδοσφαιρική πορεία του Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα έλαβε τέλος το 1997 και είναι λίγο πολύ γνωστή. Η εθνική, η Νάπολι, η Μπόκα. Η Μπαρτσελόνα, η Σεβίλλη κι οι Αρχεντίνος Τζούνιορς για όσους θυμούνται παραπάνω. Η πορεία του όμως μετά το ποδόσφαιρο, τα τελευταία 20 και πλέον χρόνια, είναι λιγότερο γνωστή. Ένα συνονθύλευμα κακών αποφάσεων, αρπαχτών, γραφικών συνεργασιών και πάει λέγοντας. Για όσους το γνωρίζουν αυτό, δεν ήταν έκπληξη όταν η κλήρωση του Ατρομήτου με τη Ντινάμο Μπρεστ, μια εν πολλοίς άγνωστη ομάδα από τη Λευκορωσία, έφερε τον Ντιεγκίτο απέναντι στο σύλλογο του Περιστερίου. Βλέπετε, λίγους μήνες πριν, ο Μαραντόνα έφυγε από την τελευταία του προπονητική απόπειρα, τη… σπουδαία Αλ Φουτζαϊράχ.
Η Αλ Φουτζαϊράχ λοιπόν, είναι μια ομάδα Β’ εθνικής των Εμιράτων, την οποία ο Μαραντόνα οδήγησε στην 3η θέση και στα πλέι οφ της ανόδου. Κάπου εκεί τα πράγματα χάλασαν, ο τερματοφύλακας Σαντίκ Σαντέκ έφαγε ένα κωμικό γκολ κι η άνοδος χάθηκε. Ο Μαραντόνα έφυγε από την ομάδα. Άλλοι λένε ότι ζήτησε πολύ περισσότερα χρήματα για να μείνει, άλλοι ότι δεν υπήρχε διάθεση από το σύλλογο. Για να είμαστε σωστοί πάντως, ο Ντιεγκίτο σε 22 παιχνίδια έμεινε αήττητος (με 11 ισοπαλίες βέβαια) κι η πορεία του συλλόγου θεωρείται επιτυχημένη. Αρχικά, ακούστηκαν οι φήμες ότι θα αναλάβει μια εθνική ομάδα της περιοχής, τελικά όμως η Λευκορωσία φάνηκε να τον κερδίζει. Οι φήμες μιλούσαν για θέση προπονητή, ο Μαραντόνα όμως έγινε εντέλει πρόεδρος της Ντινάμο με αρμοδιότητα τη “στρατηγική ανάπτυξη του συλλόγου και τις ακαδημίες”.
Η γκάφα που στοίχισε την άνοδο
Λίγο πριν μονοπωλήσει το ενδιαφέρον στις εξέδρες του Μουντιάλ, ο Μαραντόνα παρουσιάστηκε με κάθε επισημότητα στην Μπρεστ. Κατέφτασε με ιδιωτικό αεροπλάνο, στρώθηκε κόκκινο χαλί, ενώ μια μπάντα παιάνιζε τον εθνικό ύμνο της Αργεντινής. Ο Ντιεγκίτο, υπέροχος σόουμαν, έσκυψε και άγγιξε το χώμα (βασικά την άσφαλτο του αεροδρομίου) λες και έφτασε στην πατρίδα του. Στη συνέχεια μπήκε σε μια λιμουζίνα και έφυγε, ενώ εκατοντάδες οπαδοί τον συνόδευσαν μέχρι το ξενοδοχείο (αρκετοί φορώντας μπλούζες του Τσε Γκεβάρα). Οι γραφικότητες συνεχίστηκαν με τον Ντιέγκο να εμφανίζεται αργότερα σε ένα τεράστιο στρατιωτικό τζιπ και να χαιρετάει τον κόσμο, λες και ήταν κανένας δικτάτορας στη Λ. Αμερική. Ο Μαραντόνα υπέγραψε αυτόγραφα, έκανε τις απαραίτητες δηλώσεις, έδειξε πως η μπαλίτσα δεν ξεχνιέται παρά τα χρόνια και το βάρος κάνοντας ορισμένα μαγικά κι ευχαρίστησε την ομάδα που όπως είπε τον κέρδισε με το πολύ σοβαρό πρότζεκτ που του παρουσίασε (και τα πολλά, πάρα πολλά εκατομμύρια που του προσέφερε).
Ο διευθυντής του συλλόγου Βίκτορ Ράντκοφ πάντως, ήταν αισιόδοξος: “Αφού ο Ντιέγκο θα μένει στην Μπρεστ, θα έρχονται άνθρωποι από όλο τον κόσμο να δουν τα παιχνίδια μας”. Το πιο ελληνικό πράγμα που έχω διαβάσει, από τότε που γνωστός Έλληνας παράγοντας είχε υποσχεθεί εκατοντάδες Γιαπωνέζους τουρίστες στις εξέδρες γνωστού γηπέδου της χώρας. Πάντως το σπίτι στο οποίο θα μένει έχει εσωτερική και εξωτερική θερμαινόμενη πισίνα, επτά κρεβατοκάμαρες και 11 άτομα προσωπικό για κάθε πιθανή (και απίθανη) ανάγκη του Ντιεγκίτο. Συνεπώς, όντως υπάρχει πιθανότητα να μένει στη Λευκορωσία. Το σπίτι βέβαια είναι στο Μινσκ, αλλά κοντά στο αεροδρόμιο ώστε ο Μαραντόνα να ταξιδεύει στη Μπρεστ συχνά, όχι και μικρή απόσταση καθώς η Μπρεστ είναι κοντά στην Πολωνία.
Το facepalm του κυρίου κάτω τα λέει όλα
Η προπονητική και γενικά το ποδόσφαιρο εκτός του γκαζόν όμως δεν είναι κάτι καινούριο για τον Ντιέγκο. Ξεκίνησε πρώτη φορά να προπονεί, όσο ήταν εν ενεργεία παίκτης. Βλέπετε, μετά το Μουντιάλ του 1994, όταν πιάστηκε ντοπαρισμένος, είχε τιμωρηθεί με αποκλεισμό 15 μηνών από το ποδόσφαιρο και δεν μπορούσε να παίξει. Κάποιος πλούσιος ιδιοκτήτης είχε αναλάβει μια μικρούλα ομάδα της Αργεντινής, την Ντεπορτίβο Μαντιγιού και έκανε πρόταση στον 34χρονο ποδοσφαιριστή να γίνει προπονητής. Η γραφικότητα έσπασε τα κοντέρ, καθώς ο Ντιέγκο βαριόταν να πάει στις προπονήσεις, ενώ και στα παιχνίδια έδινε σόου από την εξέδρα αφού δεν είχε δίπλωμα κόουτς για να κάτσει στον πάγκο. Το πείραμα της Μαντιγιού απέτυχε κι ο Ντιέγκο έφυγε με μία μόλις νίκη σε δώδεκα παιχνίδια.
Αυτή ήταν η πρώτη από τις μόλις δύο δουλειές του ως κόουτς σε ομάδα της Αργεντινής. Λίγους μήνες αργότερα και πριν λήξει η τιμωρία του και επιστρέψει στην μπάλα ως παίκτης της αγαπημένης του Μπόκα, ο Μαραντόνα ανέλαβε μια πολύ ιστορική ομάδα. Τη Ράσινγκ Κλουμπ. Έτσι λοιπόν, τον Ιανουάριο του 1995, εμφανίστηκε φορώντας πουκάμισο που μόνο στο Miami Vice θα μπορούσε να φορεθεί, σκουλαρικάκι στο αυτί και με τον κόσμο να τον αποθεώνει πάτησε χορτάρι. Η Ράσινγκ υποτίθεται ότι διεκδικούσε το πρωτάθλημα (είχε να το πάρει πάρα πολλά χρόνια) κι ο κόσμος είχε ενθουσιαστεί πιστεύοντας ότι αν είσαι ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, θα γίνεις και καλός προπονητής.
Αν υπάρχει ένα θετικό από εκείνη την πορεία του Ντιέγκο, είναι το γεγονός ότι έδειξε εμπιστοσύνη σε έναν πιτσιρικά με το όνομα Κλαούντιο Λόπες, οπότε ας θεωρήσουμε ότι ήταν μια προσφορά στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Το ρεκόρ του Μαραντόνα ήταν αρκετά θλιβερό και στην “Ακαδημία”: δύο νίκες, έξι ισοπαλίες και τρεις ήττες. Ανάμεσα όμως σε αυτές τις δύο νίκες, ήταν και μια ιστορική. Η πρώτη νίκη της Ράσινγκ μέσα στο Μπομπονέρα μετά από είκοσι χρόνια. Βέβαια, σε εκείνον τον αγώνα ο Μαραντόνα δεν είχε κάτσει στον πάγκο, εξαιτίας της αγάπης του στην Μπόκα και της δύσκολης συναισθηματικής τους κατάστασης. Δεν ξέρουμε τι θα έκανε στη Ράσινγκ γιατί το έργο του δεν ολοκληρώθηκε ποτέ. Ο σύλλογος είχε εκλογές, ο πρόεδρος που είχε φέρει τον Ντιέγκο έχασε κι ο καινούριος απέλυσε με συνοπτικές διαδικασίες τον Μαραντόνα, που λίγο καιρό αργότερα έβγαλε τα χαβανέζικα πουκάμισα και έβαλε πάλι τη φανέλα της Μπόκα.
Η επόμενη του προπονητική θέση ήταν η σπουδαιότερη στην καριέρα του και δύσκολα θα την ξαναβρεί. Ανέλαβε το 2008 την εθνική Αργεντινής, καθώς η Ομοσπονδία της χώρας τον προτίμησε από τους Ντιέγκο Σιμεόνε, Κάρλος Μπιάνκι και άλλους. Η πρόκριση στο Μουντιάλ ήταν ένα μαρτύριο, καθώς χρειάστηκε ένα γκολ του Παλέρμο υπό καταρρακτώδη βροχή στο Εστάδιο Μονουμεντάλ. Ο Μαραντόνα έγραψε ιστορία με τις δηλώσεις του μετά το τελευταίο ματς, αναφερόμενος σε όσους του είχαν κάνει κριτική. “Να τη ρουφήξουν τώρα και να συνεχίσουν να τη ρουφάνε” είπε σε μια στιγμή ευγένειας. Για να είμαστε δίκαιοι, η πορεία της Αργεντινής στο Μουντιάλ δεν ήταν κακή. Πολλές φορές όμως οι λεπτομέρειες ή ένα κακό ματς κρίνουν την τελική εικόνα. Η Αργεντινή κέρδισε Νιγηρία, Ν. Κορέα και Ελλάδα σχετικά εύκολα, ξεπέρασε και το Μεξικό στους 16 και εκεί έπεσε πάνω στη Γερμανία. Τέσσερα χρόνια πριν η Αργεντινή του Πέκερμαν ήταν σαφώς καλύτερη από τους Γερμανούς, έχασε μια πρόκριση στα πέναλτι. Το 2010 όμως, μια ομάδα με ποδοσφαιρική αφέλεια κατέβηκε χωρίς αρχή και τέλος και μάζεψε τέσσερα γκολ. Κατέκτησε τελικά την 5η θέση (με βάση τα συνολικά αποτελέσματα) και οι συζητήσεις για παραμονή ή όχι του Μαραντόνα ξεκίνησαν. Ενώ φαινόταν ότι υπήρχε διάθεση να μείνει, τελικά η Ομοσπονδία αποφάσισε να μην τον κρατήσει. Του πρότειναν ουσιαστικά να αλλάξει όλους τους συνεργάτες του, κάτι που δεν ήθελε.
Κάπως έτσι ξεκίνησε κι ο προπονητικός κατήφορος του Ντιέγκο. Ήρθε η αστρονομική πρόταση από το Ντουμπάι, ο Μαραντόνα ανέλαβε την Αλ Ουάσλ, αλλά η πορεία στο πρωτάθλημα ήταν μέτρια, το ίδιο και στο κύπελλο. Η πορεία στο τοπικό Τσάμπιονς Λιγκ τον έφερε ως τον τελικό, αλλά εκεί έχασε. Ο ίδιος γκρίνιαζε για το μπάτζετ και τους παίκτες και τελικά η ομάδα αποφάσισε να μην τον ανανεώσει. Από εκεί και πέρα ο Ντιέγκο έκανε 5 χρόνια να δουλέψει ως προπονητής μέχρι την Αλ Φουτζαϊράχ. Τι έκανε σε αυτά τα χρόνια; Πιστέψτε μας, δεν βαριόταν. Ήταν για μεγάλο διάστημα “ποδοσφαιρικός πρέσβης” των Εμιράτων (που το φαντάζομαι σαν ένα ρόλο που πηγαίνεις και τρως όσο θες σε μπουφέδες, ενώ καλοντυμένες κυρίες ξινίζουν), ενώ δούλεψε και ως σχολιαστής στο τηλεοπτικό κανάλι teleSUR, δίπλα στον σπουδαίο Ουρουγουανό δημοσιογράφο Βίκτορ Ούγκο Μοράλες. Το πιο πιθανό είναι το όνομα να μην σας λέει κάτι, αλλά είναι αυτός ο σπίκερ που περιέγραψε ΕΚΕΙΝΟ το γκολ με την Αγγλία περνώντας όλους τους αντιπάλους. Το teleSUR είναι το κανάλι του φίλου του Ντιέγκο, του Νικολάς Μαδούρο, οπότε μην σας παραξενεύουν οι συνεχείς δηλώσεις υπέρ του. Μέσα στις δουλειές βέβαια, είχε και τα βάσανά του τα συναισθηματικά. Πριν λίγο καιρό παντρεύτηκε την 27χρονη φιλενάδα του, ενώ παρ’ ότι το διαζύγιό του βγήκε το 2004 και για καιρό είχε φιλικές σχέσεις με την πρώην γυναίκα του (με την οποία απέκτησε δύο κόρες, μία εκ των οποίων είχε παντρευτεί τον Σέρχιο Αγκούερο), από το 2015 μέχρι και σήμερα έχει δικαστικές διαμάχες μαζί της για διάφορα θέματα, από οικονομικά μέχρι ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, δίνοντας ψωμάκι στα σκανδαλοθηρικά έντυπα. Ο Ντιέγκο έχει ακόμα δύο παιδιά τα οποία για πολλά χρόνια δεν αναγνώριζε, μια και προέρχονταν από άλλες σχέσεις του (υπάρχει και μια χολιγουντιανή ιστορία όπου ο γιος του μπήκε κρυφά σε ένα γήπεδο γκολφ για να μπορέσει να συναντήσει τον πατέρα του που δεν ήθελε να τον δει). Αρκετά όμως με το κουτσομπολιό.
Φωτογραφία από τον μυθικό γάμο του Ντιέγκο το 1984. Η Κλαούντια Βιγιαφάνιε φορούσε μια τιάρα από διαμάντια.
Μέσα σε όλα αυτά, βαρύνουσα θέση έχει και το 2013 όταν έγινε… πνευματικός κόουτς της Ντεπορτίβο Ριέστρα, μιας μικρής ομάδας της Γ’ εθνικής στην Αργεντινή. Το πιο περίεργο από το γεγονός ότι έγινε πνευματικός προπονητής, είναι ότι την ίδια περίοδο βρισκόταν μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα μακρυά, καθώς ζούσε στα Εμιράτα. Αργότερα ανακοίνωσε μισοσοβαρά και μισοαστεία, ότι σκεφτόταν να παίξει και μπάλα εκεί. Τελικά πήρε μέρος σε μερικές προπονήσεις και έκανε τα μαγικά του. Η περιπέτειά του στη Λευκορωσία μόλις ξεκινά και εμείς που τον αγαπάμε, όσο κι αν γελάμε με τα καμώματά του, περιμένουμε να δούμε πού θα τον οδηγήσει. Και κυρίως αν εμφανιστεί τελικά εκεί κοντά στην Τζον Κένεντι για να δει τον Ατρόμητο, μια που κανείς δεν βγάζει άκρη με τις αποφάσεις του.