Αρχές του δευτέρου ημιχρόνου στο τελευταίο παιχνίδι του 1ου ομίλου του Confederations Cup. Ρωσία και Μεξικό είναι στο 1-1, ένα σκορ που δεν βολεύει τους οικοδεσπότες Ρώσους, που θέλουν μόνο τη νίκη και γι’αυτό πιέζουν. Στο 52ο λεπτό ένας μέσος των Μεξικάνων σε μια προσπάθεια να διώξει τη μπάλα όσο πιο μακριά γίνεται από την εστία του τη στέλνει να σκάσει λίγο έξω από την περιοχή των Ρώσων. Ο Ίγκορ Ακινφέεφ έχει αρκετά δευτερόλεπτα στη διάθεση του να αξιολογήσει την κατάσταση. Την αξιολογεί. Λανθασμένα. Ο μικροκαμωμένος Λοζάνο προλαβαίνει την καθυστερημένη έξοδο του και στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Το Μεξικό κερδίζει το ματς, η Ρωσία μένει εκτός, το πάρτι στα ρωσικά (και όχι μόνο) σόσιαλ μίντια ξεκινάει.
Τα σχόλια σκάνε κατά δεκάδες. Οι ξένοι φίλαθλοι αναρωτιούνται “καλά, ολόκληρη Ρωσία, τόσα χρόνια δεν μπόρεσε να βρει έναν άλλον τερματοφύλακα”. Οι Ρώσοι αρθρογράφοι από την πλευρά τους επαναφέρουν παλιότερα κείμενα τους στα οποία έγραφαν ότι ίσως έχει έρθει η ώρα για μια ανανέωση στη θέση κάτω από τα γκολπόστ. Τα περισσότερα εξ αυτών είχαν γραφτεί μετά το καταστροφικό για τη Ρωσία και τον ίδιο Μουντιάλ του 2014, εκεί που ο Ακινφέεφ έδειχνε πιο ευάλωτος και από 12χρονο παιδάκι που το βάζουν στην εστία να σταματήσει φάουλ του Ρομπέρτο Κάρλος. Χωρίς τείχος.
Δεκατέσσερα ολόκληρα χρόνια μετά το ντεμπούτο του (στο οποίο κράτησε το μηδέν στην εστία του, αποκρούοντας και πέναλτι παρ’ότι ήταν μόλις 16 χρονών!) κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πόσο καλός τερματοφύλακας είναι ο Ίγκορ Ακινφέεφ. Ο – απίστευτο κι όμως αληθινό – μόλις 31χρονος Ρώσος είναι μια από εκείνες τις περίεργες περιπτώσεις παικτών που μπορείς να συμφωνήσεις εύκολα με κάποιον που θα τον χαρακτηρίσει υπερτιμημένο και λίγα λεπτά μετά να βρεις λογικά τα επιχειρήματα κάποιου που θα τον αποκαλέσει υποτιμημένο. Είναι άλλωστε πολύ πιθανό να τον πετύχεις να κάνει σε ένα ματς μια εκπληκτική διπλή επέμβαση και λίγο μετά κάποιο ολέθριο λάθος.
Αν κάτι δεν αμφισβητείται από κανέναν πάντως, αυτό είναι η αγάπη και η αφοσίωση του στην ΤΣΣΚΑ Μόσχας. Ο Ακινφέεφ πέρασε πρώτη φορά τις πόρτες του προπονητικού κέντρου της ομάδας το 1991, όταν ήταν ακόμα 4,5 χρονών, και 26 χρόνια μετά συνεχίζει να τις περνάει κάθε μέρα για να πάει στην προπόνηση. Με τη φανέλα της σήκωσε 19 κούπες μέχρι τώρα (ανάμεσα τους και το ΟΥΕΦΑ το 2005), έκανε αμέτρητες εκπληκτικές επεμβάσεις χάρη στα εντυπωσιακά του αντανακλαστικά, αρκετές εκ των οποίων έδωσαν σημαντικές νίκες και τίτλους στην ΤΣΣΚΑ, κέρδισε τον τίτλο του καλύτερου Ρώσου τερματοφύλακα 6 φορές και μια θέση ανάμεσα στους κορυφαίους πορτιέρο της χώρας, πίσω μόνο από τους θρύλους Λεβ Γιασίν και Ρινάτ Ντασάεφ.
O καλός Ακινφέεφ: Εντυπωσιακή επέμβαση στις καθυστερήσεις
Ο δεύτερος τον έχει χρίσει εδώ και χρόνια διάδοχο του ενώ στο άτυπο ‘κλαμπ’ του πρώτου, που έχουν δημιουργήσει οι δημοσιογράφοι και στο οποίο μπαίνουν όσοι Ρώσοι τερματοφύλακες μετράνε τουλάχιστον 100 αγώνες χωρίς να δεχτούν γκολ, δεν είναι ένα απλό μέλος αλλά ο κορυφαίος στη λίστα: Πρώτος σε συνολικά ματς χωρίς γκολ, πρώτος σε ευρωπαϊκά ματς χωρίς γκολ, πρώτος και σε ματς χωρίς γκολ της εθνικής. Κι όλα αυτά πριν καν κλείσει τα 31 του, σε μια ηλικία δηλαδή που ξεκινάει η ‘ώριμη περίοδος’ αρκετών τερματοφυλάκων.
Ο ίδιος πάντως δεν έδειξε ποτέ σημάδια βεντετισμού ή υπεροψίας. “Οι σημερινές μου επεμβάσεις ήταν σε μεγάλο βαθμό θέμα τύχης. Σήμερα στάθηκε τυχερός και θέλω να ευχαριστήσω τους συμπαίκτες μου που με βοήθησαν” ήταν η μοναδική του δήλωση μετά από έναν τελικό κυπέλλου στον οποίο είχε βγάλει σχεδόν τα πάντα ενώ πριν λίγες μέρες όταν κλήθηκε να παραλάβει το βραβείο του καλύτερου παίκτη της χρονιάς, δήλωσε πως δεν ήταν αυτός ο καλύτερος αλλά ο Μάριο Φερνάντες και εκεί, μπροστά στις κάμερες και τις φωτογραφικές μηχανές, παραχώρησε στον Βραζιλιάνο αμυντικό το βραβείο του.
O κακός Ακινφέεφ: Απίστευτη γκάφα σε αγώνα της ΤΣΣΚΑ
Η αγάπη του για την ΤΣΣΚΑ φαίνεται να είναι και ένας από τους σημαντικότερους λόγους που ζει ακόμα στη Ρωσία. Για αρκετά χρόνια το όνομα του βρισκόταν συνεχώς στις μεταγραφικές φήμες των μεγαλύτερων συλλόγων της Ευρώπης. Σύμφωνα με τα ρεπορτάζ Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, Τσέλσι, Μπάγερν και Άρσεναλ έχουν ενδιαφερθεί έντονα για την απόκτηση του στο παρελθόν, χωρίς όμως το φλερτ να γίνει γάμος. Το δέσιμο του Ακινφέεφ με την ομάδα (“είμαι από τα 4,5 μου εδώ, οπότε είναι απόλυτα φυσικό που νιώθω σαν να είναι το δεύτερο σπίτι μου, υπάρχουν άνθρωποι που τους βλέπω καθημερινά εδώ και χρόνια, νιώθω σαν να είναι η οικογένεια μου”) και ο καλός μισθός σε συνδυασμό με τη χαμηλή φορολογία που υπάρχει στη Ρωσία τον κράτησαν στη Μόσχα και έτσι τα κατορθώματα του εντός συνόρων μένουν μακριά από τα ευρωπαϊκά ΜΜΕ, που στο πρόσωπο του έχουν βρει τα τελευταία χρόνια έναν τραγικό ήρωα με ένα ρεκόρ απ’αυτά που κανείς δεν θέλει να τον συνοδεύουν.
Ο Ρώσος μετράει 43 παιχνίδια Τσάμπιονς Λιγκ και πάνω από 10 χρόνια από την τελευταία φορά (ένα ματς με την Άρσεναλ τον Νοέμβριο του 2006) που κράτησε αλώβητη την εστία του. Όλα αυτά τα χρόνια η ΤΣΣΚΑ κατάφερε δυο μόνο φορές να μη δεχτεί γκολ σε αγώνα της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης αλλά, όπως πιθανόν μαντέψατε, ο Ακινφέεφ έλειπε και από τα δυο λόγω τραυματισμού.
Όταν τον ρωτάνε σχετικά, απαντάει πως δεν τον απασχολεί πλέον αυτό το αντι-ρεκόρ: “Δεν μ’ενδιαφέρει τι λένε οι άνθρωποι για μένα, ούτε ασχολούμαι με ρεκόρ και κριτικές. Στην αρχή με ενοχλούσε αλλά πλέον δεν δίνω σημασία”. Αρκετοί συμπαίκτες του πάντως τονίζουν το προφανές, πως η ευθύνη γι’αυτό το τραγικό στατιστικό βαραίνει όλη την άμυνα της ομάδας.
Δεν είναι λίγα άλλωστε τα ματς που η ΤΣΣΚΑ δέχτηκε γκολ αλλά ο Ακινφέεφ ήταν ο καλύτερος παίκτης της, σώζοντας την σε αρκετές περιπτώσεις. “Θέλω να συγχαρώ συγκεκριμένα τον Ακινφέεφ που ήταν ο ήρωας του αγώνα. Έκανε τουλάχιστον 2-3 σωτήριες επεμβάσεις” είχε δηλώσει τον Οκτώβρη ο Λεονάρντο Ζαρντίμ μετά το 1-1 της Μονακό στη Μόσχα, ένα ματς που οι Ρώσοι κρατούσαν το μηδέν ως το 87′.
Σήμερα το βράδυ ο Ίγκορ Ακινφέεφ θα καθίσει κάτω από τα δοκάρια του ΟΑΚΑ σε ένα ακόμα παιχνίδι Τσάμπιονς Λιγκ. Ένα παιχνίδι που περίμεναν δέκα ολόκληρα χρόνια οι φίλοι της ΑΕΚ, οι οποίοι σίγουρα εύχονται να συνεχιστεί το τρομερό αντι-ρεκόρ του Ρώσου και να αναγκαστεί για μια ακόμα φορά να μαζέψει τη μπάλα από τα δίχτυα του.