Η ελπίδα πεθαίνει τελευταία…

Δεν θέλει και πολλή σκέψη για να καταλάβεις ότι ο Γιάννης Αντετοκούμπο είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους σημαντικότερους μπασκετμπoλίστες στον πλανήτη. Το αντιλαμβάνεσαι με μια ματιά στις αμερικανικές ιστοσελίδες, με ένα googlάρισμα…

Οι δύο βραδιές σε «Αλεξάνδρειο» και ΟΑΚΑ και οι περίπου 20.000 φίλαθλοι που παρακολούθησαν τα δύο παιχνίδια των ΑΝΤΕΤΟΚΟUNBROS με την Εθνική του 2005, φανερώνουν την απήχηση που έχει ο Γιάννης και στην πατρίδα του, την Ελλάδα. Κυρίως όμως δείχνουν ότι υπάρχει ελπίδα τα γήπεδα να ξαναγεμίσουν από οικογένειες που θα πηγαίνουν για να απολαύσουν ένα ματς, να ψυχαγωγηθούν και να διασκεδάσουν με μπάσκετ.

Όποιος είδε έστω ένα πλάνο από τις δύο αυτές αναμετρήσεις αλλά και όσα τις συνόδευσαν θα καταλάβει τι εννοούμε και θα συμμεριστεί απόλυτα τον ενθουσιασμό μας. Παιδιά κάθε ηλικίας πρωταγωνίστησαν στις εξέδρες, παίρνοντας τη θέση όλων εκείνων που θεωρούν έναν αγώνα κάτι μεταξύ πολέμου και… survivor. Για κάτι περισσότερο από δύο ώρες, τη μία στη Θεσσαλονίκη και την άλλη στην Αθήνα, οι Αντετοκούμπο και οι υπόλοιποι αθλητές που έδωσαν το «παρών» σε αυτά τα ματς γλέντησαν με την ψυχή τους παίζοντας μπάσκετ. ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ μπάσκετ. Γιατί πριν και πάνω απ’όλα το μπάσκετ είναι ένα παιχνίδι που το μαθαίνουμε από μικροί και το παίζουμε όσο αντέχουμε…

Κάποιοι έχουν την ευλογία να το κάνουν και επάγγελμα. Και κάποιοι άλλοι την κατάρα να το αντιμετωπίζουν ως υπόθεση ζωής και θανάτου. Κάποιοι από τους πρώτους ήταν τόσο στο «Αλεξάνδρειο», όσο και στο ΟΑΚΑ… Από τους δεύτερους ευτυχώς δεν φάνηκε κανείς… Υπάρχει ελπίδα. Και συνεχίζοντας να στηρίζουμε τέτοιες εκδηλώσεις η ελπίδα αυτή θα φουντώσει. Να είστε σίγουροι…