Ο κύκλος του Ντούσκο Ιβάνοβιτς στον Παναθηναϊκό ολοκληρώθηκε μέσα σε 10 μήνες τελικά. Τα συναισθήματα είναι σίγουρα ανάμεικτα όμως η εικόνα της ομάδας και κυρίως η αίσθηση βεβαιότητας ότι πλέον το κάρο δε ξεκολλάει από την λάσπη οδήγησαν στη διακοπή της συνεργασίας.

Έχω την τύχη (γιατί περί τέτοιας πρόκειται) να μελετώ τον μπασκετάνθρωπο Ιβάνοβιτς από τα πρώτα χρόνια της προπονητικής του καριέρας. Για αυτό και έχω σχηματίσει συγκεκριμένη (θα έλεγα απόλυτη, όπως αυτός στη προπονητική του κατεύθυνση) γνώμη για το τέλος του από τον Παναθηναϊκό και το ΟΑΚΑ. Ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς δε κατάφερε να μακροημερεύσει στον πράσινο πάγκο για τον απλούστατο λόγο ότι δε κατάφερε ποτέ να αντισταθεί στην πιο αυστηρή διαταγή της ανθρώπινης συνείδησης, το «Εγώ»..
Η περίπτωση του Ιβάνοβιτς δεν εντάσσεται στη κατηγορία του “you can’t teach an old dog new tricks”. Από το ξεκίνημα της καριέρας του ακολουθούσε συγκεκριμένες νόρμες και είχε διαμορφώσει απόψεις-μπετόν για το άθλημα που τον συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Αυτό ακριβώς πλήρωσε στη θητεία του στον Παναθηναϊκό ο Μαυροβούνιος κόουτς. Την αρτηριοσκληρωτική προσέγγιση των πραγμάτων η οποία σκέπασε σαν άλλο σύννεφο τα αποδυτήρια και τα πρόσωπα των παιχτών. Η προσέγγιση του κόουτς Ιβάνοβιτς σε πολλά πράγματα που αφορούν το αγωνιστικό κομμάτι ήταν καταδικαστική..

• Δε κατάφερε ποτέ να πάρει (ούτε καν να πλησιάσει) το μάξιμουμ των δυνατοτήτων αυτού του ρόστερ. Ένα ρόστερ το οποίο οι επιδερμικά ασχολούμενοι με το άθλημα μπορεί να θεωρούν «αμφίβολης ποιότητας» όμως στη πραγματικότητα έχει βάθος και πολλές δυνατότητες. Ο τρόπος που επέλεξε να αγωνιστεί ο Παναθηναϊκός ήταν ότι πιο αποτελεσματικό για να ταβανιάσει τις δυνατότητες αυτού του συνόλου παιχτών που είχε στα χέρια του ο Ιβάνοβιτς, ο οποίος δε μπόρεσε να βρεί (φτιάχνοντας τους σωστούς συνδυασμούς) τη χρυσή τομή που οδηγεί στην ιδανική χημεία.
• Λίγο μετά το ξεκίνημα του TOP-16 στο logo του Παναθηναϊκού αναβόσβηνε το λαμπάκι με την ένδειξη “Dark Horse Status”. H ομάδα είχε βάλει όλα της τα όπλα στα παρκέ και έψαχνε την απαιτούμενη ώθηση (κάποια μικρά αλλά πολύ σημαντικά πράγματα που βάζουν το τραίνο στις ράγες..) η οποία θα μπορούσε να τη φέρει με πλεονέκτημα στην post season. Ήταν (απεγνωσμένα) φανερό ότι ο Παναθηναϊκός χρειαζόταν να ανεβάσει το τέμπο στην επίθεση του τρέχοντας περισσότερο αλλά και το επίπεδο της ενέργειας που καταθέτει στο παρκέ. Και επειδή το μπάσκετ είναι συνέχεια, η άνοδος του ρυθμού θα επιτυγχανόταν από το αμυντικό κομμάτι. Οι πράσινοι είχαν παίκτες που μπορούσαν να ανεβάσουν πολύ το αμυντικό τους performance και τις επιδόσεις του στο ανοιχτό γήπεδο, μπάσκετ που θα έδινε στην ομάδα τη μορφή ενός πεινασμένου αρπαχτικού. Νέλσον, Λαβάλ, Γκιστ.. Αντί αυτού, ο Ιβάνοβιτς χαμήλωσε το τέμπο «κλειδώνοντας» την ομάδα του στο μισό γήπεδο όπου της έλειπαν απελπιστικά (ελλείψει Διαμαντίδη) τα playmaking abilities για να είναι παραγωγική. Μεταφέροντας το πεδίο μάχης στο μισό γήπεδο, ήταν θέμα χρόνου οι πράσινοι να αρχίσουν να χάνουν ένα-ένα πιόνια που ήθελαν διαφορετικό πλαίσιο για να αποδώσουν..
• Το μπάσκετ του κόουτς Ιβάνοβιτς είναι μια ευθεία γραμμή. Δεν έκανε καθόλου σοβαρές «προσαρμογές». Προσαρμογές που θα επηρέαζαν το παιχνίδι, λιγότερο ή περισσότερο, τουλάχιστον αρκετά για να του δώσουν πλεονέκτημα στο μομέντουμ. Ο Παναθηναϊκός έπαιζε στην ίδια κατεύθυνση (και εδώ πάλι μπαίνει το στοιχείο του εγωισμού) απέναντι σε ΟΛΟΥΣ. Για αυτό και πάτωσε στα κομβικά ματς όπου οι αντίπαλοι κόουτς τον είχαν διαβάσει καλά. Μια ομάδα απολύτως προβλέψιμη.

Η εικόνα του Gist-less Παναθηναϊκού να υποφέρει στη μάχη των αιθέρων, με τον αντίπαλο κόουτς να στοχεύει κυνικά τα πόδια του Μπατίστα στον άξονα και του Φώτση στα close outs μεταφέροντας τη μπάλα στη weak side, με τον Λαουάλ να βρίσκεται καρφωμένος στον πάγκο από το πείσμα του προπονητή του (δεν ήταν δική του επιλογή, θεωρεί ότι δε χρειάζεται τέτοιους ψηλούς για να ανοίξει τη γκάμα των επιλογών του στην άμυνα) ήταν too much για τον απαιτητικό κόσμο της ομάδας. Είναι η στιγμή να ακουστεί μια καινούργια φωνή στα αποδυτήρια την οποία χρειάζεται απελπιστικά η ομάδα. Και ένα καινούργιο πρόσωπο στον πάγκο το οποίο θα δημιουργήσει (όσο είναι δυνατό) το πλαίσιο για να δείξουν τις δυνατότητες του όλοι οι παίχτες ώστε οι πράσινοι να κρίνουν σε ποιους πρέπει να επενδύσουν τη σεζόν που έρχεται. Στη παρούσα φάση και με τον στόχο των playoffs της Α1 να έχει απομείνει στον ορίζοντα, θεωρώ ότι είναι κατάλληλο το timing για να δοθεί μια ευκαιρία στον Σωτήρη Μανωλόπουλο. Έχει σίγουρα τη γνώση. Θα πρέπει να δείξει ότι μπορεί να είναι και διαχειριστής. Ο Παναθηναϊκός χρειάζεται ένα πρόσωπο που να συγκεντρώνει και τα δύο χαρακτηριστικά.. Τίποτα λιγότερο.

http://hoopfellas.blogspot.gr/