Η Γαλλία των 80s είναι μια από αυτές τις πολλές ομάδες που άξιζαν κάτι περισσότερο από το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, αλλά δεν το πήραν. Όχι τόσο κοσμογονική όση η Ολλανδία των 70s, αλλά και πάλι μια ομάδα που έπαιζε όμορφο και πολύ ενδιαφέρον ποδόσφαιρο, στο τέλος μιας περιόδου ποδοσφαιρικού ρομαντισμού, πριν αρχίσει μια περίοδος αμυντικογενούς ποδοσφαίρου. Μια ομάδα που έφτασε σε δύο συνεχόμενους ημιτελικούς Μουντιάλ, αλλά έπεσε και τις δύο φορές απέναντι στον ίδιο αντίπαλο και αποκλείστηκε με επίπονο τρόπο. Το ζευγάρι Γαλλία-Δ. Γερμανία των 80s προσέφερε τεράστιες συγκινήσεις, αλλά και μεγάλη πίκρα στους Γάλλους.
Στο Μουντιάλ του 1982 τίποτα δεν προδίκαζε το μεγαλειώδες εκείνο παιχνίδι στα ημιτελικά. Η Γαλλία προκρίθηκε στο Μουντιάλ οριακά από τα προκριματικά, έχοντας το βάρος να κάνει δύο νίκες στα δύο τελευταία παιχνίδια για να περάσει στην ισοβαθμία την Ιρλανδία παίρνοντας το εισιτήριο για τα γήπεδα της Ισπανίας. Εκεί, δεν εντυπωσίασε στους ομίλους χάνοντας από την Αγγλία στο πρώτο ματς, κερδίζοντας άνετα το Κουβέιτ στο δεύτερο και φέρνοντας ισοπαλία με την Τσεχοσλοβακία στο τρίτο και τελευταίο. Μέσα σε όλα, υπήρχε και η μεγάλη κόντρα του Πλατινί με τον Λάριος με τους δύο παίκτες να έχουν μεγάλη διαμάχη και σύμφωνα με τα όσα λέγονταν να υπάρχει και μια παράνομη σχέση του Λάριος με τη γυναίκα του Πλατινί. Δεν γνωρίζουμε την αλήθεια, αλλά γνωρίζουμε ότι ο Λάριος απομακρύνθηκε από την ομάδα εν μέσω του τουρνουά. Σύμπτωση ή όχι, η Γαλλία βελτιώθηκε και στη δεύτερη φάση των ομίλων τα πήγε καλύτερα. Τη στιγμή που είχαν δημιουργηθεί πολύ δυνατοί όμιλοι, η Γαλλία περνούσε εύκολα Αυστρία και Βόρεια Ιρλανδία.
Όχι βέβαια ότι οι Γερμανοί ήταν καλύτεροι. Έχοντας χάσει από την Αλγερία στο πρώτο ματς των ομίλων, έφτασαν στο τελευταίο παιχνίδι με την Αυστρία γνωρίζοντας ότι μια νίκη τους με 1-0 ή 2-0 θα περνούσε και τις δύο ομάδες, αφού τα παιχνίδια δεν γίνονταν την ίδια ημέρα κι η Αλγερία είχε ήδη παίξει. Σε κάτι που στην Ελλάδα θα λέγαμε “ομορφιά του ποδοσφαίρου”, οι Γερμανοί άνοιξαν το σκορ στο 10′ με τον Χρούμπες και στη συνέχεια οι δύο ομάδες έκαναν πασούλες χωρίς καμία διάθεση να παίξουν μπάλα. Το παιχνίδι έμεινε γνωστό με διάφορα ονόματα, αλλά αυτό που του άρμοζε περισσότερο ήταν το “η ντροπή της Χιχόν” με τους Ισπανούς φιλάθλους να σφυρίζουν, να γιουχάρουν και να φωνάζουν ρυθμικά “Αλγερία-Αλγερία” για τους άτυχους Αλγερινούς που αποκλείστηκαν με αυτόν τον τρόπο. Στη δεύτερη φάση, σε έναν πολύ σφιχτό όμιλο, η νίκη επί της Ισπανίας έφερε στους Γερμανούς την πρόκριση με κύριο όπλο την άμυνά τους.
Όσοι έχουν πάει, λένε ότι η Ανδαλουσία το καλοκαίρι είναι λίγο καλύτερη από φούρνο. Εκεί είχαν κρίνει λοιπόν οι διοργανωτές ότι έπρεπε να γίνει ο ένας ημιτελικός του Μουντιάλ στις 8 Ιουλίου 1982 μεταξύ Γαλλίας και Δ. Γερμανίας. Παρ’ ότι το ματς προγραμματίστηκε να παιχτεί το βράδυ, ο κόσμος που κατέκλυσε το Ραμόν Σάντσεθ Πινχουάν της Σεβίλλης έπρεπε να υπομείνει θερμοκρασίες κοντά στους 35 βαθμούς. Οι Γάλλοι μπήκαν πιο δυνατά, χάρη και στην τεχνική τους ποιότητα, αλλά ήταν οι Γερμανοί αυτοί που κατάφεραν να ανοίξουν το σκορ μόλις στο 17′ με έναν από τους πιο υποτιμημένους παίκτες τους, τον καταπληκτικό Πιερ Λιτμπάρσκι που ποτέ δεν κέρδισε τη δόξα που του αναλογούσε. Η Γαλλία ισοφάρισε περίπου 10 λεπτά αργότερα με τον Μισέλ Πλατινί που ήταν σε εξαιρετική βραδιά.
Ένα πανέμορφο μίνι ντοκιμαντέρ για έναν από τους πιο ιστορικούς ημιτελικούς
Το παιχνίδι είχε πάρει μια άγρια ομορφιά. Από τη μία οι Γάλλοι με σπουδαίους παίκτες όπως Τιγκανά, Αμορός και Ροστώ και από την άλλη οι Γερμανοί χωρίς το μεγάλο τους αστέρι, τον Καρλ-Χάιντς Ρουμενίγκε που δεν μπορούσε να βγάλει 90λεπτο λόγω τραυματισμού. Στον πάγκο βρισκόταν κι ο παίκτης της Σεντ Ετιέν, Πατρίκ Μπατιστόν. Από εκεί παρακολουθούσε το Γερμανό τερματοφύλακα Χάραλντ Σουμάχερ. Σχολίαζε με τους συμπαίκτες του μάλιστα ότι ήταν πολύ “επιθετικός” μετά από δύο φάσεις με τους Σιξ και Ροστώ όπου ο “Τόνι” ήταν έτοιμος για καβγά. Ο Μπατιστόν δεν μπορούσε να φανταστεί τι τον περίμενε, όταν στο 50′ πέρασε αλλαγή στη θέση του τραυματία Ζενγκινί. Λίγα λεπτά αργότερα, ο Πλατινί έκανε μια μπαλιά στην πλάτη της άμυνας και έβγαλε τον Μπατιστόν φάτσα κάρτα με το τέρμα (και τον Σουμάχερ). Ο Γάλλος πρόλαβε τον Γερμανό αλλά δεν σημάδεψε καλά. Δυστυχώς όμως για τον ίδιο, ο Σουμάχερ σημάδεψε καλύτερα. Τον ίδιο. Έχοντας βγει με υπέρμετρο ζήλο (με τα φρένα σπασμένα), έπεσε πάνω του με φοβερή δύναμη. Ο διαιτητής δεν έδωσε πέναλτι, δεν έδωσε κάρτα, δεν έδωσε τίποτα, παρά μόνο άουτ. Το χτύπημα ήταν τόσο δυνατό που ο Μπατιστόν έσπασε δύο (ή τρία ανάλογα με τη διήγηση) δόντια, τρία πλευρά και έναν σπόνδυλο. Χρειάστηκε να του παρασχεθεί μέχρι και οξυγόνο, τη στιγμή που ο Σουμάχερ χωρίς ίχνος μεταμέλειας περίμενε απλά να συνεχίσει το ματς με το άουτ, κάνοντας και κινήσεις με τα χέρια του να βγει γρήγορα το θύμα του έξω.
Ο μεγάλος άτυχος εκείνου του αγώνα
Οι Γάλλοι κλείνουν τις αλλαγές τους νωρίς (κι οι δύο αναγκαστικές), πεισμώνουν, πιέζουν ,αλλά το 1-1 παραμένει. Το παιχνίδι πάει στην παράταση κι οι Γάλλοι κυριαρχούν. Μέσα σε 8 λεπτά κάνουν το 3-1 με πολύ όμορφο ποδόσφαιρο. Ο Ρουμενίγκε, που περνάει αλλαγή, μειώνει σε 3-2 γρήγορα. Οι κουρασμένοι Γάλλοι χωρίς άλλη αλλαγή και με μία μέρα λιγότερης ξεκούρασης αρχίζουν να μην αντέχουν. Είναι μια ομάδα που δεν ξέρει να παίξει κλειστά, δεν είναι στο DNA της να μείνει στην άμυνα. Οι Γερμανοί το εκμεταλλεύονται και ισοφαρίζουν τελικά σε 3-3 στέλνοντας το παιχνίδι στα πέναλτι. Εκεί ο Ετορί αποκρούει ένα, αλλά ο “κακός” της βραδιάς Σουμάχερ αποκρούει δύο. Οι Γερμανοί είναι αυτοί που φτάνουν στον τελικό. Οι Γάλλοι απογοητευμένοι και με πολλά παράπονα περιορίζονται στην τέταρτη θέση. Ο Σουμάχερ προκαλεί μετά το τέλος του αγώνα όταν σε ερώτηση για το συμβάν απαντά: “Αν είναι έτσι όπως τα λέτε, πείτε του θα πληρώσω για τις θήκες στα δόντια”. Λίγες ημέρες αργότερα σε ψηφοφορία εφημερίδας, βγαίνει ο πιο μισητός άνθρωπος στη Γαλλία, ξεπερνώντας τον Χίτλερ.
“Αυτό ήταν το πιο όμορφο παιχνίδι μου. Ότι συνέβη σε εκείνες τις δύο ώρες εμπεριέχει όλα τα συναισθήματα της ίδιας της ζωής. Καμία ταινία ή θεατρικό έργο δεν θα μπορούσε ποτέ να απαθανατίσει τόσες αντιθέσεις και τόσα συναισθήματα. Ήταν πλήρες. Τόσο δυνατό. Τόσο υπέροχο.“
Δύο χρόνια αργότερα πολλοί από τους ηττημένους θα σηκώσουν το Euro στη Γαλλία. Δεν έχουν όμως την ευκαιρία να εκδικηθούν τους Γερμανούς άμεσα. Θα χρειαστεί να περιμένουν ακόμα δύο χρόνια, το 1986 στο Μεξικό. Οι Γάλλοι έχουν αρκετούς από τους παίκτες του 1982, αλλά έχουν προστεθεί κι άλλοι όπως ο Ζαν Πιερ Παπέν, ο Φερναντές, ο Στοπιρά κι ο εξαιρετικός Μπατς. Και φυσικά ο Ανρί Μισέλ στον πάγκο. Σε αντίθεση με το 1982 που αρχικά ζορίζονται, αυτή τη φορά παίζουν εξαιρετικά από την αρχή. Προκρίνονται εύκολα από τον όμιλό τους, αλλά οι διασταυρώσεις τους φέρνουν σε ένα δρόμο γεμάτο αγκάθια. Πρώτα αντιμετωπίζουν την παγκόσμια πρωταθλήτρια Ιταλία. Την κερδίζουν με 2-0 με τον Πλατινί να κάνει μεγάλο ματς, μαζί με Ροστώ και Τιγκανά. Είναι μόλις η δεύτερη νίκη της Γαλλίας επί της Ιταλίας στα τελευταία 60 χρόνια και η πρώτη σε επίσημο ματς. Τεράστια επιτυχία. Στη συνέχεια έρχεται η Βραζιλία. Ανήμερα των 31ων γενεθλίων του, ο Πλατινί αγωνίζεται με πρόβλημα στον τένοντα.
Γάλλοι και Βραζιλιάνοι στήνουν μια όμορφη ποδοσφαιρική παράσταση. Η Σελεσάο κυριαρχεί αρχικά και ο Καρέκα, παίκτης της Σάο Πάολο ακόμα τότε, ανοίγει το σκορ με ένα υπέροχο ομαδικό γκολ. Ο Πλατινί βρίσκεται ξανά στο κατάλληλο σημείο και ισοφαρίζει. Ήταν το τελευταίο γκολ του με τη φανέλα της Γαλλίας. Η Βραζιλία έχει αργότερα τη μεγάλη ευκαιρία να ξαναπάρει το προβάδισμα, αλλά ο Ζοέλ Μπατς αποκρούει το πέναλτι του Ζίκο. Οι Βραζιλιάνοι είναι μάλλον καλύτεροι, αλλά κι οι Γάλλοι με αρχηγό τον τραυματία Πλατινί με κατεβασμένες τις κάλτσες παίζουν εξαιρετικά. Στο τέλος της παράτασης οι Γάλλοι αδικούνται ξανά σε αγώνα Μουντιάλ. Σε τετ-α-τετ, ο τερματοφύλακας της Βραζιλίας Κάρλος πέφτει με δύναμη στον αντίπαλό του έξω από την περιοχή και ο Ρουμάνος διαιτητής δεν δίνει τίποτα.
Το ματς πάει στα πέναλτι. Ο Μπατς πιάνει το πέναλτι του Σώκρατες και στη συνέχεια όλοι ευστοχούν (ο Μπελόν αφού σημαδέψει το δοκάρι κι η μπάλα βρει την πλάτη του τερματοφύλακα), μέχρι να πάρει την μπάλα ο Μισέλ Πλατινί. Στην ημέρα των γενεθλίων του χάνει για πρώτη (και τελευταία) φορά ένα πέναλτι με τη φανέλα της εθνικής. Σε μια σκηνή που θυμίζει αρκετά αυτή του Ρομπέρτο Μπάτζιο 8 χρόνια αργότερα, ο Πλατινί σημαδεύει σαφώς καλύτερα και γωνιακά, αλλά η μπάλα φεύγει για λίγο πάνω από το δοκάρι. Τελικά όμως η αστοχία δεν στοιχίζει. Ο Ζούλιο Σέζαρ σημαδεύει το δοκάρι του Μπατς κι η Γαλλία παίρνει την πρόκριση μέσα στη μεσημεριανή κάψα της Γουαδαλαχάρα.
Έχοντας αποκλείσει Ιταλία και Βραζιλία, η Γαλλία βρίσκει απέναντί της ξανά τη Δ. Γερμανία. Οι Γάλλοι θέλουν όσο τίποτε άλλο την εκδίκηση. Έρχονται όμως από 120 λεπτά ενός δύσκολου αγώνα και μια ομάδα πιο γηρασμένη. Οι Γερμανοί έχουν φτάσει με σβηστές μηχανές μέχρι εκεί. Σε έναν σχετικά εύκολο όμιλο βγαίνουν δεύτεροι, αλλά αντιμετωπίζουν το Μαρόκο και το Μεξικό στις επόμενες φάσεις περνώντας οριακά (1-0 με τους Αφρικανούς και στα πέναλτι με τους διοργανωτές). Είναι μάλλον χειρότεροι ποιοτικά, αλλά σαφώς πιο ξεκούραστοι. Όσοι περιμένουν ένα ματς σαν του 1982 ή ένα ματς σαν το Γαλλία-Βραζιλία απογοητεύονται. Οι Γερμανοί προηγούνται νωρίς με φάουλ του Αντρέας Μπρέμε, μετά από κακή εκτίμηση του Μπατς, και κάνουν διαχείριση του αγώνα. Οι Γάλλοι προσπαθούν, έχουν ένα γκολ του Πλατινί που ακυρώνεται και δυο τεράστιες ευκαιρίες. Η απόγνωση είναι όλο και μεγαλύτερη, όσο η ώρα περνάει. Βλέπουν ότι για δεύτερη συνεχόμενη φορά χάνουν ένα εισιτήριου τελικού από τον ίδιο αντίπαλο. Στο τέλος, δέχονται ακόμα ένα γκολ. 2-0 και νέος αποκλεισμός από τους Γερμανούς. Τρίτη θέση για τη Γαλλία και το τέλος μιας εποχής. Της Γαλλίας του… σαμπανιζέ ποδοσφαίρου, όπως έλεγε ο Διακογιάννης.
Μιας εποχής όχι μόνο για το γαλλικό ποδόσφαιρο, αλλά και γενικότερα για το καλό ποδόσφαιρο. Τέσσερα χρόνια αργότερα, στα γήπεδα της Ιταλίας, βλέπουμε πολύ λιγότερα γκολ, πολλές καθυστερήσεις, άμυνα και χειρότερο ποδόσφαιρο. Η Γαλλία έπρεπε να περιμένει για να έρθουν ο Ζιντάν και οι φίλοι του για να τα καταφέρει. Μια ομάδα που δεν είχε τόση καλλιτεχνική ποιότητα (ανάμεσα στους συμπαίκτες του Ζιντάν πάντα, γιατί ο Ζιζού είναι άλλου επιπέδου και θα ταίριαζε ιδανικά στις ομάδες 1982 και 1986), αλλά δεν είχε και εκείνη την αφέλεια της ρομαντικής Γαλλίας των 80s. Αντίστοιχα, οι Γερμανοί έχασαν και τους δύο τελικούς τους όταν πέρασαν τους Γάλλους, ίσως θεία δίκη για πολλούς. Φέτος, στα γήπεδα της Ρωσίας, οι δυο εθνικές είναι από τα φαβορί. Οι Γερμανοί σαν παγκόσμιοι πρωταθλητές, μια από τις πιο σοβαρές εθνικές των τελευταίων ετών με ποιότητα και οργάνωση, άξια σεβασμού. Οι Γάλλοι με πλούσιο ταλέντο ως συνήθως, αλλά την έλλειψη συνοχής και ίσως ενός ηγέτη που θα κουβαλήσει την ομάδα ψηλά. Αναζητώντας τον επόμενο Πλατινί και τον επόμενο Ζιντάν.