Οι επαγγελματίες ποδοσφαιριστές δεν είναι απλά συνάδελφοι σε ένα γραφείο. Δεν χτυπάνε μια κάρτα, δεν βρίσκονται ο ένας απέναντι από τον άλλον για ώρες χωρίς να μιλάνε μεταξύ τους. Κοιμούνται μαζί, ταξιδεύουν μαζί, ζουν δύσκολες και εύκολες στιγμές μαζί. Oι σχέσεις σε ένα ποδοσφαιρικό σύνολο είναι πολύ διαφορετικού είδους από άλλους επαγγελματικούς χώρους. Πριν λίγες ημέρες ο Ρικάρντο Σαπονάρα της Φιορεντίνα έδωσε μια συνέντευξη στη Gazzetta dello Sport και μίλησε για ένα από τα γεγονότα της χρονιάς στο ιταλικό και όχι μόνο το ποδόσφαιρο. Τον θάνατο του αρχηγού Αστόρι το πρωί ενός συνηθισμένου κυριακάτικου αγώνα. «Ο Ντάβιντε δεν κατέβηκε για πρωινό. Πήγαν να τον φωνάξουν, αλλά δεν υπήρξε απάντηση. Όταν άνοιξαν την πόρτα, ήταν στο κρεβάτι, φαινόταν ακόμα σαν να κοιμάται. Ήμουν στο δωμάτιό μου όταν άκουσα το ασθενοφόρο. Ο Λαουρίνι ήρθε στο δωμάτιο και με ρώτησε τι έγινε. Τότε εμφανίζεται ο κύριος Πιόλι. Χλωμός, με δάκρυα στα μάτια. Δεν μπορεί καν να ψελλίσει το όνομα του Αστόρι. Μας αγκαλιάζει έναν έναν. Ο Κιέζα κοιμάται ακόμα και δεν το έχει μάθει. Όταν του το λένε, νιώθω ότι γκρεμίζει το δωμάτιό του. Κάποιοι κλαίνε. Κάποιοι βηματίζουν στο διάδρομο σαν να μην το πιστεύουν, κάποιοι είναι στο δωμάτιο του Αστόρι με κενό βλέμμα».
Ο Ντάβιντε Αστόρι φεύγει από τη ζωή ξαφνικά. Δεν είναι απλά ένας συνάδελφος, δεν είναι απλά ένας γνωστός. Είναι ο αρχηγός. Αυτός που προσπαθούσε να ενώσει ανθρώπους από διάφορες χώρες με διαφορετικές ηλικίες, που έχουν ακόμα όνειρα για τη ζωή τους, για την καριέρα τους, παίζοντας το αγαπημένο τους άθλημα. Όταν το καλοκαίρι μαζεύτηκαν οι παίκτες μαζί με τις μεταγραφές η ομάδα ήταν χωρισμένη, όπως συνήθως συμβαίνει. Οι ισπανόφωνοι μιλούσαν μεταξύ τους, οι ανατολικοί το ίδιο, οι Ιταλοί μαζί. Ο Αστόρι ήταν αυτός που προσπαθούσε να κάνει τις διαφορετικές παρέες μία. Και είναι τραγικό ότι το κατάφερε μερικούς μήνες αργότερα με αυτόν τον τρόπο. Με τον θάνατό του.
Μετά και την κηδεία του Ιταλού ποδοσφαιριστή, το καθαρά αθλητικό ερώτημα ήταν ένα: Πώς μπορεί μια ομάδα να συνέλθει μετά από κάτι τέτοιο; Πώς αντιδρά; Πώς μπορεί να το ξεπεράσει; Στην περίπτωση της Φιορεντίνα η απάντηση ήταν εντυπωσιακή. Τα κατάφερε ισοφαρίζοντας ένα σερί που κρατούσε από το μακρινό 1960. Οι Βιόλα έφτασαν τις έξι σερί νίκες (οι πέντε μετά τον θάνατο του αρχηγού τους) και έσπασαν το στοιχειωμένο αυτό ρεκόρ. Θα έκαναν και μια ακόμα απέναντι στην ΣΠΑΛ αν ήταν πιο εύστοχοι και το ματς δεν έληγε με 0-0. Το αήττητο πάντως παρέμεινε. Η Φιορεντίνα με αυτή την τρελή πορεία έφτασε να κυνηγάει μια θέση στην Ευρώπη. Δύσκολη αποστολή, αλλά όχι και ακατόρθωτη.
Ο κόουτς Στέφανο Πιόλι είναι έκπληκτος από τους παίκτες του, λέει ότι είναι σαν να ανακαλύπτει καινούρια πράγματα γι’ αυτούς, είναι απίστευτη η υπέρβαση που έχουν κάνει, δίνοντας το 100% του εαυτού τους. Κι ο Σαπονάρα στην ίδια συνέντευξη, όταν τον ρωτούν για το αν μιλάνε μεταξύ τους για τον Αστόρι, λέει τα πράγματα με ειλικρίνεια: «Ναι μιλάμε κάποιες φορές, τον θυμόμαστε, τον σκεφτόμαστε συχνά. Αλλά είναι δύσκολο. Κάποιες φορές το να πούμε το όνομά του, το τι έγινε, μοιάζει με ταμπού. Κρατάμε τον πόνο, τον έχουμε κλείσει μέσα μας. Αποφασίσαμε να προχωρήσουμε και πάμε καλά, αλλά όλοι μας φοβόμαστε να ξαναθυμηθούμε τα γεγονότα εκείνης της ημέρας».
Οι παίκτες της Φιορεντίνα χειροκροτούν τον κόσμο, μετά τη σπουδαία εκτός έδρας νίκη επί της Ρόμα.
Στο φόντο ο αρχηγός.
Κι αν ο φόβος υπάρχει στις καρδιές τους και το ψυχικό σοκ δεν περνάει εύκολα, στο χορτάρι έχουμε μεταμορφώσεις. Ο Μάρκο Σπορτιέλο, ο τερματοφύλακας της Φιορεντίνα για τον οποίο υπήρχε αρκετή γκρίνια, μετατράπηκε σε φύλακα άγγελο της εστίας. 1 γκολ μόλις στα 7 τελευταία παιχνίδια και αρκετές σπουδαίες αποκρούσεις. Η απουσία του αμυντικού Αστόρι σαν να έχει χαλυβδώσει τους συμπαίκτες του, να κάνουν το κάτι παραπάνω για να μη δεχτούν γκολ. Ο Σπορτιέλο ήταν από τους πρώτους στο δωμάτιο του Αστόρι. Ήταν αυτός που είπε τα άσχημα νέα στον Πιόλι όταν ο τελευταίος κατέβηκε με τις πιτζάμες στο μοιραίο δωμάτιο του ξενοδοχείου. Του είχαν πει απλά να τρέξει γρήγορα, αλλά δεν μπορούσε να φανταστεί τι είχε συμβεί. Ο Πιόλι που επηρεάστηκε πάρα πολύ από την απώλεια του παίκτη του, λίγες μέρες πριν έκανε τατουάζ τον αθλητή που έχασε.
Αμυντικά υπάρχει η αυτοθυσία, αλλά ακόμα πιο εντυπωσιακή είναι η μεταμόρφωση επιθετικά. Εκεί που υπάρχει ο “Τσολίτο”. Ο Τζιοβάνι Σιμεόνε, γιος του “Τσόλο” Σιμεόνε, έχει σκοράρει τρία γκολ μέσα στις τελευταίες τέσσερις αγωνιστικές, φτάνοντας τα 10 συνολικά. Στην ερώτηση πώς τα κατάφερε η Φιορεντίνα, ο Σιμεόνε απαντάει χαμογελώντας: «Είναι ο Ντάβιντε» και τονίζει το πόσο σκληρά δουλεύουν όλοι στην προπόνηση, πόσο θέλουν να βρίσκονται εκεί, ότι κανείς δεν θέλει να φύγει πρώτος. Ανάμεσά τους φυσικά κι ο Σαπονάρα, που ένιωσε ίσως πιο έντονα από πολλούς την απώλεια του Αστόρι που εκτιμούσε πολύ. Δεν είναι ούτε δύο μήνες που ο Πιόλι έλεγε ότι ο Σαπονάρα ευθύνεται που δεν παίζει γιατί δεν είναι σε καλή κατάσταση. Μετά το χαμό του Αστόρι έγινε από τους καλύτερους στην προπόνηση, πήρε ευκαιρίες και μοίρασε μέχρι και ασίστ σε δύσκολα ματς. Σαν μεταγραφή.
Φυσικά, κανείς δεν πιστεύει ότι αυτό μπορεί να συνεχιστεί για πάντα. Η Φιορεντίνα δεν έχει το υλικό για να συνεχίζει έτσι. Τα δύσκολα ματς δεν σταματούν και αυτό με τη Λάτσιο είναι σίγουρα ένα από αυτά. Ο Πιόλι έχει τονίσει πολλές φορές πόσο εκτιμά τη φετινή Λάτσιο, λέγοντας ότι είναι η ομάδα που δυσκόλεψε περισσότερο τη Φιορεντίνα, ακόμα και από τη Γιουβέντους. Αλλά όπως και να ‘χει, είναι εντυπωσιακό και πολύ συγκινητικό ό,τι κατάφερε τον τελευταίο μήνα η ομάδα, προκαλώντας συμπάθεια για ένα σύλλογο που έχει απογοητεύσει πολλές φορές τον κόσμο του. Που έχει αγγίξει τρία ευρωπαϊκά τρόπαια χάνοντας σε αντίστοιχους τελικούς και έχοντας κερδίσει μόνο έναν. Που έχει τερματίσει πέντε φορές στη δεύτερη θέση και το τελευταίο πρωτάθλημα είναι περίπου 50 χρόνια πριν και που μόνο κάποια κύπελλα Ιταλίας έχουν καταφέρει να δώσουν χαρά. Μια ομάδα που λατρεύει παίκτες και συχνά αυτοί την παρατάνε κι η λατρεία γίνεται μίσος. Εξαίρεση φυσικά ο Μπατιγκόλ, ο Γκαμπριέλ Μπατιστούτα, που λίγες εβδομάδες πριν, ερωτήθηκε ποια ήταν η αγαπημένη του ανάμνηση από τη Φιορεντίνα. «Κάθε ημέρα από τα 10 χρόνια που πέρασα εκεί. Καταλάβαινα τους Βιόλα και αυτοί κατάλαβαν ότι είχα “παντρευτεί” τα ιδανικά της ομάδας. Ήθελα πολύ να κερδίσουμε κάτι μαζί, αλλά τελικά δεν τα κατάφερα».
Η κηδεία του Αστόρι και ο κόσμος στην Πιάτσα Σάντα Κρόσε
Η Φλωρεντία είναι μια πανέμορφη πόλη γεμάτη ιστορία και κουλτούρα, είναι δύσκολο να μην σου αρέσει, όπως και η υπόλοιπη Τοσκάνη. Όμορφες εικόνες, όπως οι γέφυρες πάνω από τον ποταμό Άρνο, οι μεγάλες πλατείες και οι εκκλησίες, τα μουσεία της. Οι μεγάλες οικογένειες του παρελθόντος, ο Οίκος των Μεδίκων, ο Δάντης, ο Πετράρχης και ο Βοκάκιος, ο Μακιαβέλι, μια πόλη με τεράστιο παρελθόν, η πρωτεύουσα για μερικά χρόνια στο βασίλειο της Ιταλίας. Περπατώντας στο ιστορικό της κέντρο, νιώθεις ο ίδιος την ιστορία που σε περιτριγυρίζει. Το ποδόσφαιρο μοιάζει πολύ ξένο προς την πόλη, αν είσαι ο τουρίστας που επισκέπτεται τα κλασσικά μέρη. Κι όμως, εδώ παιζόταν από τον 16ο αιώνα το αρκετά πιο άγριο “κάλτσιο φιορεντίνο”, ένας πρόδρομος του σημερινού ποδοσφαίρου (πολύ πιο βάρβαρο) και εδώ είναι περίπου έναν αιώνα που μεγάλο μέρος της πόλης ζει για τη Φιορεντίνα. Κατεβαίνει στους δρόμους για την πώληση του Μπάτζιο, ξεσπάει όταν ο Σαλάχ δεν μένει εκεί, γεμίζει την Πιάτσα Σάντα Κρόσε για να αποχαιρετίσει τον αρχηγό. Ένας σύλλογος γεμάτος ιστορίες, όπως κι η πόλη. Και όπως έγραφαν τα πανό στο Αρτέμιο Φράνκι για το αντίο στον Ντάβιντε Αστόρι: “Υπάρχουν άνθρωποι που δεν πεθαίνουν, υπάρχουν ιστορίες που θα μεταφέρονται από γενιά σε γενιά. Καλό ταξίδι αρχηγέ”.