Στη δεκαετία του 1990 στην ποδοσφαιρομάνα πόλη του Ροσάριο δεν υπήρχε μόνο το τοπικό ντέρμπι της Σεντράλ με τους Νιούελ’ς. Στα πιτσιρίκια υπήρχαν τα μεγάλα ματς ανάμεσα στην Αλιάνσα και την Γκραντόλι. Σε χωμάτινα γήπεδα, παιδάκια από πέντε χρονών και πάνω έδιναν μάχες ελπίζοντας ότι κάποια στιγμή θα γίνουν σπουδαίοι ποδοσφαιριστές. Μεταξύ των αντιπάλων ήταν και δυο αγοράκια που θα έφταναν να παίξουν πλάι πλάι στην εθνική Αργεντινής, αλλά και ξανά αντίπαλοι στην Πριμέρα. Ο ένας λεγόταν Λιονέλ Μέσι και ο δεύτερος Έβερ Μπανέγκα, με λίγους μήνες διαφορά και με τον Λίο να είναι συνήθως ο νικητής. Παρ’ ότι ο Έβερ ήταν στους 88αρηδες, ο πατέρας του τον έβαζε να παίζει με τους μεγαλύτερους και θυμάται τον μικρούλη Λιονέλ με φανέλα πιο μεγάλη από αυτόν να κάνει μαγικά. Κι ο ίδιος όμως ξεχώριζε, φαινόταν ότι ήταν καλύτερος από τους υπόλοιπους.
Ο Έβερ ήταν ο μικρότερος από τα τρία αδέρφια της οικογένειας που όλα έπαιζαν μπάλα με το ίδιο ζευγάρι παπούτσια. “Παίζαμε σε διαφορετικές κατηγορίες και έτσι τελείωνε ο ένας την προπόνηση και έδινε τα παπούτσια στον επόμενο” διηγείται. Η γιαγιά του μένει ακόμα στο μπάριο και ο Έβερ όποτε μπορεί την επισκέπτεται. Όπως κι ο Μέσι, έτσι κι αυτός πέρασε από τους Νιούελ’ς αλλά το έξυπνο σκάουτινγκ της Μπόκα τον έκανε να μετακομίσει στο Μπουένος Άιρες. Ο υπερ-επιτυχημένος σκάουτ Χόρχε Γκρίφα που τον ανακάλυψε δήλωσε κάποτε ότι ο Μπανέγκα στο μυαλό του είναι πάντα ένα 10αρι. Οι προπονητές όμως τον έβαζαν αμυντικό χαφ ή πιο ακριβώς “5αρι” όπως λένε στην Αργεντινή. Η φυγή ενός άλλου ιστορικού 5αριου της Μπόκα, του Φερνάντο Γκάγκο ήταν αυτή που τον έφερε στα 19 του να ντεμπουτάρει. Από το πρώτο ματς οι εφημερίδες είχαν καταλάβει ακριβώς τι παίκτης είναι. Με προσωπικότητα, που ρίχνεται στις μάχες, αλλά μπορεί να φτιάχνει και το παιχνίδι με την τεχνική του.
Ρουλέτες, ντρίμπλες μέσα στην περιοχή, ραμπόνες και πολλά ακόμα στα 19 του
Η Μπόκα δεν πήρε το πρωτάθλημα, αλλά με την επιστροφή του τεράστιου Χουάν Ρομάν Ρικέλμε και το δικό του μοναδικό σόου στους τελικούς με την Γκρέμιο το 2007 κατέκτησε το Λιμπερταδόρες. Μπορεί όλοι να μιλούσαν για το comeback του αγέλαστου 10ριου, αλλά ο ίδιος ο Ρικέλμε εν μέσω πανηγυρισμών φρόντισε να πει: “ναι, αλλά είδατε τον 19χρονο στο κέντρο;” Το ίδιο καλοκαίρι ο Έβερ κατέκτησε το παγκόσμιο Κ20 βγάζοντας και μια ασίστ στον τελικό για τον Σέρχιο Αγουέρο. Το μέλλον του στην Μπόκα φαινόταν σύντομο, το όνομά του πλέον ήταν γνωστό και σε όσους δεν έπαιζαν Μάνατζερ. Πολλές ομάδες ενδιαφέρθηκαν, η Ρεάλ είχε τον πρώτο λόγο αλλά δεν έκανε πρόταση, η Μπόκα αρνήθηκε τα χρήματα της Γιουβέντους και τελικά ο Μπανέγκα πήγε τον Ιανουάριο του 2008 στο Μεστάγια και τη Βαλένθια. Ίσως μια επιλογή που να ήταν λανθασμένη, καθώς πήγε σε μια από τις χειρότερες περιόδους με τον Κούμαν προπονητή.
Από εκεί άρχισε μια πορεία με σκαμπανεβάσματα, μια καριέρα με χαρές, αλλά και πολλές απογοητεύσεις. Ο Μπανέγκα έγινε ένας παίκτης που δύσκολα δεν θα τον παραδεχτεί κάποιος για τις ικανότητές του, ακόμα πιο δύσκολα όμως θα πει ότι έκανε σπουδαία καριέρα. Κλειστός σαν χαρακτήρας, δεν μιλάει πολύ εκτός γηπέδου, αλλά καταφέρνει να γίνεται θέμα. Αντικατέστησε τον Πορτογάλο Μανουέλ Φερνάντες που αντί να παίζει μπάλα, το έριχνε στο ξενύχτι. Αλλά κι ο Μπανέγκα άρχισε τα σκάνδαλα νωρίς. Αρχικά διέρρευσε ένα βίντεό του από webcam, όπου γυμνός μιλούσε με άγνωστη κοπέλα και έκανε διάφορα πράγματα που δεν είναι ώρα να τα αναλύσουμε. Το βίντεο ήταν παλιότερο βέβαια, αλλά κάποιος διάλεξε να το βγάλει τότε για να του κάνει κακό. Όχι ότι είχε ανάγκη βέβαια ο Μπανέγκα.
Λίγες ημέρες αργότερα η αστυνομία τον σταμάτησε να οδηγεί μεθυσμένος, ακολουθώντας τα βήματα του Φερνάντες. Οι εμφανίσεις της Βαλένθια ήταν τραγικές, κινδύνευσε με υποβιβασμό και μοναδική χαρά ήταν η κατάκτηση του Κόπα ντελ Ρέι. Ο Μπανέγκα είχε συμμετοχή στα ημιτελικά με την Μπαρτσελόνα, αλλά στον τελικό δεν έπαιξε. Το καλοκαίρι ο Ουνάι Έμερι ανέλαβε την ομάδα και αποφάσισε ότι ο Μπανέγκα έπρεπε να πάει να παίξει αλλού. Η Ατλέτικο τον πήρε δανεικό με οψιόν αγοράς, ο Μπανέγκα πήρε παιχνίδια (πήρε και κόκκινες μαζί όμως) και πέρασε μια χρονιά κυρίως ως αλλαγή στο χορτάρι, αλλά βασικός σε διάφορα νυχτερινά μαγαζιά της πρωτεύουσας.
Είχε φτάσει στο ναδίρ, η Βαλένθια ήθελε να τον δώσει δανεικό ξανά, δεν μπόρεσε να πάρει άδεια για να παίξει στην Αγγλία και την Έβερτον και τελικά έμεινε στο Μεστάγια. Φάνηκε ότι το είχε πάρει απόφαση να αλλάξει. “Μετά από δυο σεζόν στην Ισπανία, τα διαγράφω όλα και ξεκινάω από το μηδέν” δήλωσε. Πράγματι, η απόδοσή του βελτιώθηκε, ο Έμερι τον εμπιστεύτηκε και ήρθε κι η πρώτη κλήση για την εθνική Αργεντινής από τον Μαραντόνα. Η σεζόν 2009-10 ήταν αυτή που τον έβαλε ξανά στον ποδοσφαιρικό χάρτη, αλλά και πάλι έδειξε και όλα τα στραβά του. Στους 16 του Γιουρόπα Λιγκ αποβλήθηκε στο ματς με τη Βέρντερ για ένα χτύπημα πάνω στον Μάρκο Μάριν και έχασε τρεις αγώνες, συνεπώς και τα ματς στα προημιτελικά με την Ατλέτικο.
Διατήρησε όμως τη θέση του στην ομάδα και συνέχισε να παίζει, παρά το ενδιαφέρον της Ίντερ. Μόνο που τότε ξεκίνησαν ένα σωρό τραυματισμοί και τα προβλήματα με τα… αυτοκίνητα. Την μία φορά ξέχασε να βάλει χειρόφρενο στο βενζινάδικο και το αυτοκίνητο έφυγε και του έσπασε το πόδι, καταστρέφοντας τη σεζόν του, ενώ μήνες αργότερα η Φεράρι του πήρε φωτιά από βραχυκύκλωμα. Ο Μπανέγκα επέστρεψε, έδειξε ξανά δείγματα του ταλέντου του, σκόραρε απέναντι στη Μπαρτσελόνα, έκανε μαγικό παιχνίδι και έγινε πάλι πρωτοσέλιδο, λίγες μέρες αφ’ ότου έφτασε στην προπόνηση της Βαλένθια του Βαλβέρδε σουρωμένος. Είχε προηγηθεί μια καλοκαιρινή φωτογραφία με φίλους, στην οποία πόζαρε γεμάτος χαρά φορώντας τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης, εξοργίζοντας τον κόσμο της Βαλένθια. Αυτή ήταν η ζωή του, η καριέρα του. Ένα καλό, δυο-τρία άσχημα. Όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Έμερι που εκτός από τη Βαλένθια, τον προπόνησε και στη Σεβίλλη: “τον λατρεύω, εξίσου με όσο τον μισώ“.
Οι συγκρίσεις πολλές. Ο “νέος Γκάγκο”, ο “νέος Ρεδόνδο” στην Αργεντινή, ο “νέος Γκουαρδιόλα” στην Ισπανία. Οι εμφανίσεις με την εθνική δεν ήταν τόσο καλές όμως, με αποτέλεσμα μετά το Μουντιάλ του 2010 να χάσει και αυτό του 2014. Το δεύτερο του στοίχισε πολύ. Στη Βαλένθια από ένα σημείο και μετά έχασαν κάθε ελπίδα. “Χαμένη υπόθεση” τον χαρακτήρισαν και έτσι ουσιαστικά τον δώρισαν στη Σεβίλλη λίγο πριν τελειώσει το συμβόλαιό του. Ο Ουνάι Έμερι τον πήρε για αντικαταστάτη του Ράκιτιτς. Κάποιος από τους συνεργάτες του είπε: “Όταν ήρθε ο Μπανέγκα ήταν σαν ένα χαλασμένο παιχνίδι, κάποιος πληγωμένος, που χρειαζόταν αγάπη και φροντίδα”. Στην Ανδαλουσία τη βρήκε. Ο Έμερι του έδωσε ελευθερία, ο Μπανέγκα έκανε πολλά πράγματα τη πρώτη του σεζόν, βγήκε MVP του τελικού του Γιουρόπα Λιγκ, συνέχισε σε καλό επίπεδο και τη 2η σεζόν, κατέκτησε ακόμα έναν τίτλο. Επανήλθε και στην εθνική, αλλά ο Τάτα Μαρτίνο προτιμούσε τον Παστόρε.
Ο Μπανέγκα βρήκε τα πατήματά του, βρήκε ένα μέρος που του ταίριαζε και τι έκανε μετά; Πήρε μια ακόμα λάθος απόφαση. Το πρέσινγκ του Χαβιέρ Ζανέτι τον έπεισε, ο Αργεντίνος πίστεψε στην ανάκαμψη της Ίντερ και μετακόμισε στο Μιλάνο μετά από τις δυο πιο καλές σεζόν του στην Ευρώπη. Επιστροφή στην μετριότητα, σε μια ομάδα που μπορούσε να πάρει τον καλύτερο παίκτη πέρσι και να τον καταστρέψει. Από το πρώτο εξάμηνο ακούγονταν φήμες και τελικά το καλοκαίρι σαν να μη συνέβη τίποτα γύρισε ξανά στη Σεβίλη. “Είμαι χαρούμενος που γύρισα σπίτι” δήλωνε στην επιστροφή στα γνώριμα μέρη. Ο κόσμος τον αποθέωσε και αυτός για να μην τους κάνει να ξεχάσουν ποιος είναι, αποβλήθηκε στο 1ο ματς του πρωταθλήματος επειδή έβρισε τον διαιτητή.
Ανάμεσα στα πολλά τατουάζ (κάποια με το σήμα των Νιούελ΄ς), ένα στο δεξί πόδι του Μπανέγκα γράφει: “Solo Dios me entiende“, μόνο ο Θεός με καταλαβαίνει. Ίσως αυτό να ήταν και το μεγαλύτερο πρόβλημα στην καριέρα του 29χρονου πλέον χαφ. Ένας παίκτης που ποτέ με σιγουριά δεν ξέρεις τι θέση παίζει, με κακές επιλογές σε μεταγραφές (διαλέγοντας σωστές ομάδες σε λάθος στιγμές), με άτυχες στιγμές προσωπικά (όπως με τα αυτοκίνητα), αλλά και με πολλές ατομικές ευθύνες (προσωπική ζωή, αρκετές αψυχολόγητες κόκκινες κάρτες). Ένα κλειστό παιδί που όσοι ξέρουν συμπαθούν, που έχει κάνει μια καλή καριέρα, αλλά όχι αυτό που περιμέναμε. Στα 29 πλέον ξανά πίσω στη Σεβίλλη των φετινών προβλημάτων που έχει το δύσκολο εμπόδιο της Ατλέτικο στο Κόπα ντελ Ρέι. Ο Σαμπαόλι είχε δηλώσει πέρσι ότι είναι το “5αρι” που του έλειπε. Δεν συνέπεσαν στη Σεβίλλη. Τελικά ανέλαβε την εθνική και εκεί τον έχει βασικό. Σε μια Αργεντινή που πάει χωρίς πολλές τυμπανοκρουσίες στο Μουντιάλ, θα είναι η τελευταία ευκαιρία μιας ολόκληρης γενιάς παικτών. Κι αν κάποιοι όπως ο Μέσι, ο Αγκουέρο, ο Ιγκουαΐν κι άλλοι, κέρδισαν πολλά ατομικά και συλλογικά, για τον Μπανέγκα θα είναι λογικά η τελευταία ευκαιρία να μην ξεχαστεί.