1989. Στο μικρό σπίτι στο οποίο ο αγρότης Ντομίνγκος Άλβες ντα Σίλβα μεγαλώνει τα 5 παιδιά του το βασικό θέμα συζήτησης είναι οι… καλλιτεχνικές ανησυχίες του 6χρονου Ντανιέλ. Ο Ντάνι, όπως τον φωνάζουν όλοι, έχει το άσχημο συνήθειο να γράφει παντού (από τα τετράδια των αδερφών του, μέχρι τους τοίχους του σπιτιού) το όνομα του. Όταν τα αδέρφια του τον ρωτάνε γιατί το κάνει αυτό, ο μικρός τους ενημερώνει ότι δοκιμάζει την υπογραφή του, γιατί μια μέρα θα γίνει διάσημος και θα χρειάζεται να υπογράφει δεκάδες αυτόγραφα.
2017. Ο Ντάνι Άλβες ανεβάζει στο instagram του μια φωτογραφία του σπιτιού στο οποίο μεγάλωσε. Σ’αυτή διακρίνεται ένας παλιός καναπές, ένας ξεθωριασμένος τοίχος και ένα λιτό υπνοδωμάτιο στο βάθος, το οποίο αντί για πόρτα έχει μια κουρτίνα. Εκεί μέσα υπάρχει ένα τσιμεντένιο κρεβάτι, στο οποίο κοιμόταν αυτός και τα αδέρφια του. Η φωτογραφία έχει περισσότερα από 250 χιλιάδες likes. Η πρακτική που έκανε ο 6χρονος Ντάνι στους τοίχους μάλλον δεν πήγε χαμένη.
Η εικόνα που ανέβασε ο Βραζιλιάνος δεν είχε τυχαία τέτοια απόκριση. Στα σχεδόν 30 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε η διαδρομή του προς τη φήμη είναι, το λιγότερο, εντυπωσιακή. Ο βραχύσωμος πιτσιρικάς, που πέρασε τα παιδικά του χρόνια ξυπνώντας από τα χαράματα για να βοηθήσει τον πατέρα του, που καλλιεργούσε πεπόνια και κρεμμύδια, ετοιμάζεται σε μερικές μέρες να παίξει τον 14o ευρωπαϊκό ή παγκόσμιο τελικό του τα τελευταία 12 χρόνια! Υπάρχουν αρκετές μεγάλες ομάδες της Ευρώπης που σε όλη τους την ιστορία δεν έχουν καταφέρει να παίξουν σε τόσους τελικούς. Κι αυτό δεν είναι παρά ένα από τα πολλά κατορθώματα του Βραζιλιάνου με το πρόσωπο που μοιάζει τον ‘Κατεργάρη των Χριστουγέννων’.
Στην τροπαιοθήκη του Ντάνι υπάρχουν 31 μετάλλια, ένα νούμερο που το πιθανότερο είναι πως θα αυξηθεί σύντομα αφού μέσα στο επόμενο 20ημερο η Γιουβέντους θα διεκδικήσει τρία τρόπαια. Η μεγαλύτερη επιτυχία του Άλβες όμως δεν βρίσκεται στην τροπαιοθήκη του. Βρίσκεται στις συζητήσεις του κόσμου, εκεί που το όνομα του είναι το δεύτερο που έρχεται στο νου όταν κάποιος ψάχνει να βρει τον καλύτερο δεξιό μπακ όλων των εποχών, πίσω μόνο από αυτό του συμπατριώτη του Καφού, που – καθόλου τυχαία – είναι και το ίνδαλμα του. Αν και το να αποκαλέσεις τον Άλβες κλασικό δεξί μπακ δεν είναι και τόσο ακριβές.
«Είναι τρεις παίκτες, σε έναν. Ένας κεντρικός μέσος, με ψυχή ακραίου επιθετικού, που παίζει σαν δεξί μπακ» είχε γράψει κάποτε ένας αρθρογράφος της AS, σε μια προσπάθεια να περιγράψει τον παίκτη της Σεβίλλης, τότε, και μάλλον είχε πέσει αρκετά μέσα. Γιατί ο Άλβες δεν είναι ένας απλός μπακ, είναι μια κανονική ορχήστρα μόνος του. Ένας ακραίος αμυντικός που λατρεύει να επιτίθεται, μια λεπτομέρεια που προβλημάτισε αρκετά τον πρώτο του προπονητή στην Ευρώπη, τον Χοακίν Καπαρός.
Το 2002, σε μια από τις πρώτες του προπονήσεις στην πόλη της Ανδαλουσίας (στην οποία είχε φτάσει χάρη στο κοφτερό μάτι του Μόντσι, που κατάφερε να τον αποκτήσει δίνοντας όλα κι όλα 500.000 ευρώ), ο Καπαρός του εξήγησε ότι ο ακραίος μπακ – εκείνης της εποχής τουλάχιστον – δεν περνάει συχνά τη γραμμή του κέντρου. Τότε ο 19χρονος Άλβες, με απόλυτη φυσικότητα και την ευθύτητα που πάντα τον χαρακτήριζε, γύρισε και τον ρώτησε: “Γιατί όχι;”. Όπως αποδείχτηκε, ο Βραζιλιάνος δεν ήταν διατεθειμένος να μπει σε καλούπια (“Αν κάνεις τα ίδια με όλους, είσαι ίδιος με όλους. Κι εγώ δεν θέλω να είμαι απλά ένας ακόμα παίκτης”), αναγκάζοντας τον Καπαρός να τον χρησιμοποιήσει αρχικά ως δεξί χαφ, μέχρι που με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβε ότι ο πιτσιρικάς μπορούσε πραγματικά να παίξει και τους δυο ρόλους ταυτόχρονα! Και τους έπαιξε. Για χρόνια. Με τρομακτική επιτυχία.
Μια τέτοια μέρα πέρσι, στο παιχνίδι με τη Γρανάδα, ο Άλβες έδινε την 100η του ασίστ στο ισπανικό πρωτάθλημα και γινόταν μόλις ο 3ος παίκτης στην ιστορία της Πριμέρα που φτάνει σε τριψήφιο αριθμό. Είχαν προηγηθεί ο Λούις Φίγκο και ο Λιονέλ Μέσσι. Κανένας εκ των δυο δεν είναι φυσικά αμυντικός. Στα 8 χρόνια που έμεινε στη Βαρκελώνη ο Άλβες τροφοδότησε τον Μέσσι περισσότερο από κάθε άλλο συμπαίκτη του Αργεντινού. Με τον Βραζιλιάνο σε καλή μέρα, η Μπαρτσελόνα έκανε πάντα επίθεση με παίκτη παραπάνω, ένα δεδομένο που έλειπε από την ομάδα πριν ο Άλβες πάρει μεταγραφή το καλοκαίρι του 2008, όταν (και πιθανόν καθόλου συμπτωματικά) ξεκίνησε η χρυσή περίοδος των Καταλανών.
Εφτά χρόνια και δεκάδες κούπες αργότερα, το κλίμα είχε αρχίσει να αλλάζει. Ο Άλβες δεν ήταν πλέον πιτσιρικάς, οι ασίστ του δεν έφταναν πλέον τα εντυπωσιακά διψήφια νούμερα που έπιανε τις πρώτες σεζόν και υπήρχε πάντα το κλασικό θέμα με την αμυντική του συνεισφορά. Οι συζητήσεις για το ότι πρέπει να υπάρξει ανανέωση στη θέση με κάποιον μικρότερο, λιγότερο χορτασμένο και καλύτερο ανασταλτικά παίκτη ήταν σχεδόν καθημερινό φαινόμενο στη Βαρκελώνη και κάπως έτσι ο Βραζιλιάνος που το μότο ζωής του είναι πάνω-κάτω το “Πάνω απ’όλα πρέπει να περνάμε καλά” άρχισε να ψάχνει για νέες προκλήσεις, μακριά από τις μουρμούρες και τις υπεκφυγές της διοίκησης που αρνιόταν να του προτείνει ένα νέο συμβόλαιο. Η απαγόρευση μεταγραφών της Μπαρτσελόνα μπορεί να καθυστέρησε τη φυγή κατά ένα χρόνο αλλά η απόφαση του δεν άλλαξε. Κάπως έτσι, το καλοκαίρι ο 33χρονος τότε Άλβες βρέθηκε στο Τορίνο με ελεύθερη μεταγραφή.
Η αρχή στην Ιταλία δεν ήταν εύκολη, καθώς εκτός από το ότι συνάντησε ξανά την ίδια κριτική που είχε αφήσει πίσω του στη Βαρκελώνη (“είναι μεγάλος, είναι κορεσμένος, έχει θέμα με το μαρκάρισμα”) είχε να αντιμετωπίσει και έναν σοβαρό τραυματισμό που τον άφησε εκτός γηπέδων από τον Νοέμβριο έως τον Φλεβάρη. Πολλοί τον ξέγραψαν. Αρκετοί πίστεψαν ότι ήρθε η ώρα της “πρόωρης συνταξιοδότησης”. Ένας σοβαρός τραυματισμός, σε μια τέτοια ηλικία και μετά από τόση αμφισβήτηση; Οι πιθανότητες δεν ήταν με το μέρος του. Η διάψευση που ακολούθησε όμως ήταν πανηγυρική. Ο καλύτερος δεξιός μπακ των τελευταίων 20 (τουλάχιστον) χρόνων, επανήλθε μέσα σε ελάχιστους μήνες στο θρόνο του. Στα 34 του!
Ο Βραζιλιάνος παίζει εδώ και καιρό σαν να ζει μια δεύτερη νιότη, βοηθώντας τη Γιουβέντους να αγκαλιάσει ένα ακόμα πρωτάθλημα και – το κυριότερο – σπρώχνοντας την στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ. Γιατί μόνο ως ‘σπρώξιμο’ μπορεί να χαρακτηριστεί η εκπληκτική εμφάνιση του στους ημιτελικούς με τη Μονακό, εκεί όπου μέτρησε 3 ασίστ (η μια με τακουνάκι) και ένα γκολ, έχοντας συμμετοχή σε όλα τα τέρματα των Ιταλών!
Με τις 3 αυτές ασίστ, έφτασε τις 4 στη διοργάνωση, στην οποία μετράει και 2,7 key passes σε κάθε ματς, στατιστικά που τον φέρνουν στην πρώτη θέση ανάμεσα στους παίκτες της Γιούβε. Αν σ’αυτά τα επιθετικά στατιστικά συνυπολογίσει κανείς ότι είναι και πρώτος στα τάκλιν, τότε συνειδητοποιεί (για πολλοστή φορά) πως δεν μιλάμε για έναν κλασικό δεξιό μπακ, που απλά προωθείται κάποιες φορές.
Σήμερα το βράδυ στο Ολίμπικο, απέναντι στην δεύτερη στη βαθμολογία Ρόμα, η Γιουβέντους χρειάζεται μόνο ένα βαθμό για να στεφθεί ξανά πρωταθλήτρια. “Είναι αλήθεια πως μια ισοπαλία μας αρκεί αλλά η Γιουβέντους παίζει πάντα για να κερδίσει” δήλωσε ο Ντιμπάλα και η φιλοσοφία αυτή φαίνεται να ταιριάζει άψογα και στον Ντάνι Άλβες, που ετοιμάζεται να προσθέσει ένα ακόμα μετάλλιο στην τεράστια συλλογή του και να διασκεδάσει άλλη μια μέρα της ζωής του (“Είναι μια πολύ χαρούμενη προσωπικότητα, όλο χαμογελάει. Στη δική μας κουλτούρα φαίνεται μερικές φορές σαν τρελός αλλά είναι ένας εκπληκτικός επαγγελματίας” δήλωσε πρόσφατα γι’αυτόν ο Κιελίνι).
Για πόσο ακόμα; Ο ίδιος απαντάει: “Δεν βιάζομαι. Αλλά δεν είμαι κι από αυτούς που σκέφτονται “πρέπει να συνεχίσω οπωσδήποτε”. Δεν θέλω το ποδόσφαιρο να μου πει “ευχαριστώ Ντάνι αλλά δεν είσαι χρήσιμος πλέον. Όχι, όχι. Θέλω όταν θα φύγω να μπορώ να πω, “σ’ευχαριστώ πολύ για όλα ποδόσφαιρο, σ’ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες και γι’αυτό το απίστευτο ταξίδι που κάναμε μαζί”.