Μια από τις μεγαλύτερες πληγές για την πορεία των ταλαντούχων ποδοσφαιριστών είναι η ταμπέλα “ο νέος Χ”. Μοιάζει φτιαγμένη από βαρύ μέταλλο, την κρεμάς στον λαιμό του νεαρού και αυτός αρχίζει να βαρυγκωμά. Όταν ο νεαρός Ραούλ Γκονθάλεθ Μπλάνκο ξεκινούσε την καριέρα του στους πιτσιρικάδες της Ατλέτικο για να πάει μετά στη Ρτεάλ και έκανε ντεμπούτο τελικά στην Πριμέρα με τη φανέλα της Ρεάλ Μαδρίτης στο Λα Ρομαρέδα, δεν φανταζόταν ότι ακριβώς την ίδια πορεία θα είχε λίγα χρόνια αργότερα ο Άλβαρο Μπόρχα Μοράτα Μαρτίν. Οι πορείες των δύο όμως στη συνέχεια δεν έχουν καμία σχέση όπως φαίνεται.
Ο Μοράτα ξεχώριζε στους πιτσιρικάδες των ροχιμπλάνκος και οι τότε προπονητές του μιλούσαν με τα καλύτερα για την τεχνική του. Εκεί όμως ξεκίνησαν και οι διαφορές του με το Ράουλ. Έριξε πολύ μπόι, μέσα σε μια χρονιά πήρε αρκετά εκατοστά σε ύψος και αυτές οι αλλαγές στο σώμα του τον έκαναν να τραυματίζεται πολύ εύκολα. Η Ατλέτικο φάνηκε να ποντάρει περισσότερο στον Μπόρχα Μπαστόν κι ο Μοράτα αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του στη Χετάφε. Εκεί πήρε τα πάνω του, η Ατλέτικο ενδιαφέρθηκε ξανά, όμως ο Μοράτα προτίμησε την αγαπημένη του Ρεάλ λέγοντας ότι στην Ατλέτικο δεν πάει ποτέ. Μουντιάλ Κ17, Euro Κ19, πρώτος σκόρερ στο Euro K21 και ένα μέλλον στην 1η ομάδα της αγαπημένης του Ρεάλ που φαινόταν ορατό. Ήταν τότε που οι γονείς του πήραν μια φωτογραφία του Ραούλ, έβαλαν πάνω το κεφάλι του γιόκα τους και του την τύπωσαν λέγοντάς του “αυτό είναι το μέλλον σου”.
Η πορεία στη Ρεάλ δεν ήταν φυσικά επιπέδου Ραούλ. Η δυσκολία του Μουρίνιο να του δώσει περισσότερες ευκαιρίες τον πήγε αρκετά πίσω, αλλά με τον Αντσελότι τα πράγματα βελτιώθηκαν και ο Μοράτα άρχισε να παίρνει πολύ περισσότερο χρόνο. Χρόνο όμως που δεν θεωρούσε αρκετό. Η απόφασή του να φύγει το καλοκαίρι του 2014 για το Τορίνο μπορεί και να του έσωσε την καριέρα. “Έφυγα από την Ισπανία μωρό και στην Ιταλία έγινα πραγματικός ποδοσφαιριστής. Στην Ισπανία κυριαρχεί η τεχνική, στην Ιταλία η τακτική, αλλά αυτό που σε κάνει να ξεχωρίζεις είναι η ποιότητα. Στην Αγγλία κυριαρχεί η φυσική δύναμη. Για μένα η πιο δύσκολη είναι η Ιταλία, οργανωμένες ομάδες και καλοί αμυντικοί“. Στη Γιουβέντους ο Μοράτα βρήκε ένα σύλλογο που δεν εντυπωσιάζεται τόσο από τα μεγάλα ονόματα και τα πολλά χρήματα και προσπαθεί να δουλεύει με τα όπλα που έχει. Ο Μοράτα έκανε μια εξαιρετική πρώτη σεζόν όταν σκόραρε δις εις βάρος της Ρεάλ στα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ και έβαλε γκολ και στον τελικό με την Μπαρτσελόνα.
Στα χέρια του Αλέγκρι ο Άλβαρο βελτιώθηκε πολύ, βρήκε σπουδαίους συμπαίκτες και ένα κλίμα πολύ διαφορετικό, εκεί που τα αστέρια συνήθως ρίχνουν τον εγωισμό τους. Από απλά ένα ταλέντο, έγινε ένα όνομα. Δύο νταμπλ, ένα Σούπερ Καπ και αρκετά γκολ. Στη δεύτερη όμως σεζόν πέρασε μια περίοδο ανομβρίας και ο χαρακτήρας του βγήκε στην επιφάνεια. Το άγχος άρχισε να τον λυγίζει. Έκοψε τα μαλλιά του, άλλαξε αυτοκίνητο, προσπαθούσε να διορθώσει ό,τι μπορούσε για να αλλάξει την κατάσταση. “Ο κόσμος νομίζει ότι είμαστε μηχανές. Δεν καταλαβαίνει ότι πίσω από ένα κακό σερί μπορεί να υπάρχει κάποιο προσωπικό πρόβλημα, κάποιο οικογενειακό θέμα. Έχεις συναισθήματα, κάνεις λάθη, είσαι άνθρωπος“. Κι αν αυτά ακούγονται υπερβολικά για ανθρώπους που παίρνουν εκατομμύρια, ο Μοράτα δεν υποκρίνεται γι’ αυτά που νιώθει. “Είχα τελειώσει την προπόνηση, ήταν μια από τις χειρότερες στη ζωή μου. Δεν μπορούσα να κάνω ούτε κοντρόλ. Ο φυσιοθεραπευτής με ρώτησε τι είχα και του είπα ότι είμαι στενοχωρημένος. Έκλαιγα. Ο Μπουφόν ήταν στο διπλανό κρεβάτι. Με πήρε και πήγαμε λίγο πιο πέρα. Μου είπε ότι αν θέλω να κλάψω, πρέπει να το κάνω στο σπίτι μου. Όσοι θέλουν το κακό μου θα χαρούν να με δουν έτσι, όσοι με αγαπάνε θα στενοχωρηθούν“.
Οι αντίπαλοι μύριζαν την αδυναμία, έβλεπαν το σκυμμένο κεφάλι του Μοράτα μετά από κάθε φάση κι ο Μοράτα έπεφτε ακόμα πιο χαμηλά ψυχολογικά. Στο Τορίνο όμως όλα αυτά τα προβλήματα, οι ευαισθησίες ήταν πιο εύκολο να ξεπεραστούν. Με ανθρώπους όπως ο Τζίτζι που ο Μοράτα είχε σαν πατέρα του και με το γενικότερο κλίμα τα κατάφερε αρκετά καλά. Τότε ήταν που η Ρεάλ επέστρεψε πληρώνοντας τα χρήματα της ρήτρας επαναγοράς. Ο Μοράτα κοιτάζοντας τώρα το παρελθόν λέει ότι θα ήταν καλύτερα γι’ αυτόν να είχε μείνει στην Ιταλία, αλλά δεν είχε και επιλογή, ήταν στο χέρι της Ρεάλ και μόνο. Όχι ότι τα πήγε άσχημα. Παρ’ ότι ρεζέρβα του Μπενζεμά (14 ματς βασικός και άλλα 12 αλλαγή) σκόραρε 15 γκολ στην Πριμέρα. Αλλά φαινόταν ότι ήθελε το κάτι παραπάνω κι ότι στη Μαδρίτη δεν θα το κατάφερνε. Κι όταν ο Κόντε, ο άνθρωπος που τον έκλεισε στη Γιουβέντους αλλά τελικά δεν τον προπόνησε ποτέ γιατί έφυγε, επανήλθε αυτή τη φορά από το Λονδίνο, ο Μοράτα έφυγε και οι Μαδριλένοι πήραν περίπου 70 εκατομμύρια Ευρώ.
Ο Άλβαρο αποφάσισε να βρει τον Κόντε, να γίνει ο πιο ακριβοπληρωμένος Ισπανός στην ιστορία και να αντικαταστήσει τον Ντιέγκο Κόστα. Δυο παίκτες τόσο διαφορετικοί, όσο δεν πάει. Ο ένας βγαλμένος από κομπαρσιλίκι σε σπαγκέτι γουέστερν, με πρόσωπο λες και το έχεις τρίψει με γυαλόχαρτο, ο άλλος σαν μέλος boy band που θα μπορούσε να διαφημίζει προϊόντα φροντίδας της επιδερμίδας. Ο ένας δυνατός παίκτης περιοχής, ο άλλος ντελικάτος και πιο ποιοτικός. Ο ένας που δεν καταλαβαίνει τίποτα κι ο άλλος με ευαίσθητη ψυχοσύνθεση. Ο Μοράτα ξεκίνησε εντυπωσιακά σκοράροντας εφτά φορές στα πρώτα οκτώ ματς και η λέξη “απόσβεση” άρχισε να σχηματίζεται. Ο Κόντε έτριβε τα χέρια του.
Κι αν όλα έμοιαζαν ιδανικά για να αποδείξει ο Μοράτα ποιος είναι, να πείσει ότι στη Ρεάλ δεν του φέρθηκαν καλά, ότι χρειαζόταν απλά συνεχή παιχνίδια, ακολούθησε μια πολύ άσχημη συνέχεια. Τα 5 γκολ σε 22 αγώνες δεν είναι ό,τι καλύτερο για στράικερ τόσων χρημάτων σε τέτοια ομάδα. Ίσως όμως πάνω και από τα στατιστικά και τα λίγα γκολ, άλλωστε υπάρχουν επιθετικοί που κάνουν κι άλλες δουλειές, είναι οι πολλές και μεγάλες χαμένες ευκαιρίες. Πολλές φορές ένας στράικερ που απλά είναι μακριά από τις φάσεις, είναι καλύτερος από αυτόν που βρίσκεται στις φάσεις, αλλά δεν σκοράρει. Με αποκορύφωμα το παιχνίδι με την Άρσεναλ που βρέθηκε σε τρεις φάσεις φάτσα με το γκολ και δεν τα κατάφερε. Η γκρίνια έφτασε σε δυσθεώρατα ύψη για τον Ισπανό και το κερασάκι στην τούρτα ήρθε στο ματς με τη Νόριτς όπου και αποβλήθηκε μετά από διαμαρτυρία. Οι οπαδοί της Τσέλσι τον έχουν στοχοποιήσει κι ο Μοράτα άρχισε να βυθίζεται ξανά σε μια άθλια ψυχολογική κατάσταση, αισθανόμενος τεράστια πίεση. Μια πίεση που και πάλι δεν φοβάται να τη δημοσιοποιήσει. Μόνο που εδώ δεν είναι Τορίνο.
Ο Μοράτα ήδη έχει παίξει παραπάνω λεπτά από όλες τις σεζόν και αγωνίζεται περισσότερο ανά αγώνα.
Πηγή: Sky Sports
Ο Αντόνιο Κόντε προσπαθεί να τον στηρίξει όσο μπορεί. Επαναλαμβάνει ότι τον εμπιστεύεται και ότι πρέπει να ξεπεράσει το “χαζό” θέμα της αυτοπεποίθησης. Δεν έχει άλλωστε και πολλές λύσεις και είναι και δική του επιλογή. Οι Άγγλοι άρχισαν να ψάχνουν τα στατιστικά και ανακάλυψαν ότι μόνο μια φορά στην καριέρα του ο Μοράτα έπαιξε 60′ και πάνω λεπτά σε τρία συνεχόμενα παιχνίδια, σε αντίθεση με την Αγγλία. Ήδη έχει περισσότερα λεπτά από προηγούμενες σεζόν, μήπως τελικά δεν αντέχει τόσο δυνατό πρόγραμμα; Από την άλλη, έχει το χειρότερο ποσοστό επιτυχίας “μεγάλης ευκαιρίας” από όσους έχουν φτάσει σε διψήφιο αριθμό γκολ, μήπως απλά δεν είναι αρκετά καλός; Κάποιοι λένε ότι φταίει το γεγονός ότι έχει πολλή ώρα να σκεφτεί, σε τέτοιες περιπτώσεις πρέπει να κινείσαι με το ένστικτο. Άλλοι το ρίχνουν στο σύστημα, στην απουσία παικτών που θα κάνουν τη σέντρα (ο Μοράτα τα πάει εξαιρετικά στις κεφαλιές). Το αποτέλεσμα είναι ίδιο όμως. Η Τσέλσι έχει τη χειρότερη επίθεση από τις ομάδες της πρώτης πεντάδας. Η νίκη επί της Μπράιτον με 0-4 έγινε με το Μοράτα να είναι τιμωρημένος και τα social media γέμισαν με μηνύματα που τα ρίχνουν σε αυτόν. Η ρεβάνς του 0-0 με την Άρσεναλ για το Λιγκ Καπ έφτασε, η Τσέλσι σίγουρα θα χρειαστεί γκολ, ο Μοράτα θα απουσιάζει και θα πρέπει να ξεπεράσει τους δαίμονές του πολύ γρήγορα, αν θέλει να έχει θέση στην Τσέλσι. Το σύγχρονο ποδόσφαιρο των εκατομμυρίων δεν συγχωρεί ευαισθησίες. Ειδικά αν βρεθεί κάποιος άλλος να σκοράρει στη θέση σου.